Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia - recenzja gry

Etapy, które będziemy Frodem pokonywać, łączą w sobie elementy zręcznościowe i logiczne, ze znaczną przewagą tych drugich. (np. odpowiednio rzucać kamyki by przyciągnąć uwagę przeciwnika, samemu szybko uciekając w inne miejsce). Drugą z postaci, nad którą obejmiemy kontrolę po dojściu do Bree, jest Aragorn. Uzbrojony w miecz i łuk pełni rolę maszyny do zabijania paskudztw wszelakich. Jego kolejnym atutem jest potężne kopnięcie, które natychmiast przewraca przeciwnika i pozwala go jednym celnym uderzeniem dobić. Lokacje, które będziemy przechodzić jako Aragorn są w 99% nastawione na walkę, czyli element wyłącznie zręcznościowy. Ostatnią z postaci kontrolę, nad którą przejmiemy po opuszczeniu Rivendell jest, Gandalf. Jak na czarodzieja przystało jego głównym atutem jest magia, choć i mieczem potrafi dość dobrze wywijać. Gandalf dysponuje pięcioma różnymi zaklęciami, lecz mówiąc szczerze to do pełni szczęścia wystarcza jedno z nich - błyskawica. Razi ona jednocześnie wszystkich pobliskich przeciwników, dzięki czemu walka staje się łatwa i przyjemna. Jedynym ograniczeniem są punkty mana, ale te można szybko regenerować wypijając zawartość jednaj z flaszek Miruvoru, których w okolicy znajdziemy dość sporo. Etapy, w których będziemy sterować Gandalfem są głównie zręcznościowe (olbrzymia ilość przeciwników do ubicia), jednak można się w nich doszukać elementów logicznych (np. wędrówka przez labirynty w kopalni Moria).

Sterowanie postaciami jest dość proste i nie sprawia większych problemów. Najtrudniejsze elementy (jak skakanie czy wchodzenie po drabinie) pojawiają się w grze może ze trzy razy. Skradania użyjemy raz (i to na początku gry uciekając z Shire) - czyli typowy przerost formy nad treścią. Element walki po chwili treningu również daje się dobrze opanować. Cała sztuka polega na tym by rytmicznie wciskać lewy przycisk myszki i choć trochę celować. Wprawdzie możemy blokować ciosy i robić uniki, jednak moim zdaniem to niepotrzebna strata czasu. Warto w tym momencie dodać, iż gra oferuje nam dwa tryby wyświetlania, które dynamicznie możemy zmieniać. Standardowy „zza pleców” (czyli mówiąc prawidłowo w trzeciej osobie) i „z oczu” (pierwsza osoba). Ten drugi doskonale nadaje się do celowania z broni miotanej (czy też zaklęć) i rozglądania się po okolicy (by np. trafnie ocenić odległość dzielącą nas od krawędzi).

The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring w dużej mierze opiera się na walce. Elementy przygodowe są praktycznie dodatkiem. Większość z poziomów sprowadza się do tego by kroczyć przed siebie eliminując coraz to liczniejsze grupy przeciwników. A skoro już o wrogach mowa to w grze występuje ich stosunkowo mało. Podczas wędrówki napotkamy wilki, pająki, zjawy, orki, goblińskich łuczników, kilka Trolii i orki Sarumana - Uruk-chai. Praktycznie z wszystkimi sposób walki wygląda identycznie i już po chwili zaczyna gracza nudzić. Obraz nieznacznie poprawia fakt, iż każdy etap kończy się potyczką w „bossem”, dzięki czemu będziemy mogli zmierzyć się np. z Nazgulami czy też Balrogiem. Stracone punkty zdrowia będziemy mogli uzupełnić zjadając znalezione produkty żywnościowe (grzywki, chleb, lembas). Jednocześnie są one praktycznie jedynymi przedmiotami dostępnymi w grze! To już mała przesada!

Największą zaletą Władcy pierścieni jest piękno przedstawionego w niej świata. Dla mnie „zwiedzanie” było głównym celem gry, dającym motywację to żmudnego zabijania kolejnych potworów. Ponieważ graficznie gra przedstawia się znakomicie (ach ta woda i niebo!), wrażenia estetyczne są wspaniałe. Poza tym, jeśli czytaliście książkę to teraz nadarza się okazja by sprawdzić czy wasze wyobrażenia Śródziemia pokrywają się z tym, co w grze ujrzycie.

Na tym niestety plusy gry się kończą, za to zarzutów mam całą listę. Po pierwsze spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Początek gry wypadał zachęcająco - ot, jakieś zadania do wykonania, postacie, z którymi można porozmawiać, przedmioty, które trzeba odnaleźć i wykorzystać. Zapowiadała się typowa gra przygodowa. Jednak już po opuszczeniu Shire gra zmienia się w zwykłą i do tego nudną zręcznościówke. Przemy przed siebie, tłuczemy wszystko, co nawinie się pod miecz, a cała trudność polega na tym by odszukać prawidłową drogę. A skoro już o drodze mowa, to zdecydowanie zabrakło mi tu najprostszej mapy okolicy. Za to jest zupełnie nieprzydatna mapa krain Sródziemia. Na miłość boską, niby do czego miałaby mi się ona przydać? Niezbędny okazałby się choćby kompas, który wskazywałby kierunki geograficzne! Znacznie uprościłoby to sprawę, bo np. w Morii większość korytarzy i sal wygląda podobnie. Po chwili nie pamiętamy, z jakiego kierunku przyszliśmy, nie mówiąc już o tym by iść dalej. Całe szczęście, że autorzy gry nie mieli pomysłu na stworzenie bardziej rozbudowanych labiryntów. Z resztą, co to za labirynty? Lara Croft prawdopodobnie umarłaby ze śmiechu! Graczy którzy przyzwyczaili się do gry w np. Tomb Ridera ostrzegam- tu dźwignia otwierająca drzwi w 80% przypadków znajduje się tuż przy nich ;) ! Widać Krasnoludy były bardzo prostą rasą ;). O przeroście formy nad treścią już wspominałem, podam jednak jeszcze jeden przykład- Pierścień Władzy. Jego użycie zapewnia nam przez chwilę niewidzialność, jednak po ok. 20 sekundach prowadzi do śmierci. Szkoda tylko, że przez całą grę nie ma nawet jednego miejsca, w którym pierścień powinno się użyć! Większym ryzykiem jest, że za późno go zdejmiemy i umrzemy, niż to, iż jakiś potwór nas zabije! Generalnie poziom trudności jest wręcz śmieszny, bo mimo olbrzymiej ilości potworów wcale nie musimy z nimi walczyć, ot wystarczy szybko biec przed siebie! Do tego dochodzą plansze, w których pomaga nam jeden bądź kilku naszych przyjaciół. Zazwyczaj ta pomoc sprowadza się do tego, iż oni będą walczyć a my możemy się przyglądać. Po co ryzykować zdrowie, skoro inni mogą odwalić za nas czarną robotę? Tym bardziej, że są w 100% nieśmiertelni. Eh, później dochodzi do takich paradoksów, że grając Aragornem unikamy walki, przyglądając się jak pomagający nam Hobbici zabijają patykami Trolla. Nie podoba mi się również sposób, w jaki gra przedstawiła wędrówkę drużyny. To, że sterujemy jedną postacią jest logiczne, jednak gdzie do cholery są pozostali? Kierując w Morii Gandalfem do pomocy mamy Gimliego, a gdzie reszta? Za to po przejściu kilku korytarzy zobaczymy film pokazujący drużynę w komplecie, by po jego zakończeniu znów zostać samemu. Jednym z najważniejszych elementów w książce i w filmie, który oddziałał na nasze uczucia, było właśnie wspólne zmaganie się z przeciwnikami. Za to tutaj czuje się tak samotny jak kolejna Lara Croft! I wreszcie koronny argument- ukończenie The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring zajmuje około pięć godzin! Na Boga, ponad 120 zł, za wieczór miernej zabawy? Panowie, bez przesady!

Ze strony technicznej gra prezentuje się bardzo przyzwoicie, wręcz znakomicie. Graficznie nie mam zarzutów i to zarówno, jeśli chodzi o jakość wykonania, płynność, bogatość szczegółów jak i co chyba najważniejsze - przedstawienie samych postaci. Jak wspomniałem wcześniej, tą The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring warto zobaczyć choćby ze względu na zwiedzanie przedstawionego w grze świata. Znakomicie prezentują się główni bohaterowie, których wygląd nie odbiega od oczekiwań (no, może poza Gandalfem). A już majstersztykiem jest przedstawienie poszczególnych potworów wykonanych z olbrzymią starannością. Nazgule czy też Barlog budzą samym swoim wyglądem grozę i tak być powinno! W grze występują dwa rodzaje scenek przerwnikowych, które obejrzymy - pierwsze bazują na silniku gry, podczas gdy drugie (które pojawiają się rzadziej) są typowymi filmami. Mi nieszczególnie przypadły do gustu, bo wyglądem zbytnio różnią się od gry, a z tym, co widzieliśmy w filmie Jacksona nie mogą się równać. Ścieżka dźwiękowa została wykonana starannie. Muzyka zmienia się na żywszą, gdy grozi nam niebezpieczeństwo, by znów zwolnić i brzmieć radośnie, gdy nastanie spokój. Orki warczą, a postacie mają przyjemne dla ucha głosy typowe dla danej rasy - jednym słowem nic do zarzucenia. Sam silnik gry również prezentuje się zadowalająco - gra pozwala na wyświetlanie w różnych rozdzielczościach, paletach barw, a także na redukcje cieni i detali. Dzięki temu nawet na słabszych maszynach działa dość płynnie. Niestety pod względem technicznym w grze znalazło się kilka mankamentów. Kamera często ustawia się nielogicznie, przez co zupełnie nic nie widzimy. I o ile w otwartych przestrzeniach nie jest to problemem, to np. w Morii może przesądzić o naszej śmierci. Na dłuższą metę denerwujące robi się to, iż gra sama nie wykonuje autosave, bo przejściu danego etapu. A, że ginie się tu dość często, dlatego radzę pamiętać o samodzielnym zapisywaniu stanu gry!

Podsumowując, gra mnie zawiodła. Rzuciła na kolana starannością wykonania i pięknem przedstawionego świata, ale zabiła głupotą i nudą rozgrywki. Ot, po raz kolejny producent poszedł na łatwiznę, tworząc „masówkę” i wychodząc z założenia, iż ładna grafika i sukces filmu zapewnią mu finansowy sukces. I mimo, że gra jest kiepska to obawiam się, iż sama nawa „Władca Pierścieni” sprawi, iż tak się stanie. The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring spodobać się może jedynie fanom książki i to nie jako gra, a raczej multimedialna wycieczka po Sródźiemiu. Jednak ze względu na nikły czas potrzebny do jej ukończenia, proponuje ją raczej od kogoś pożyczyć niż kupić. Niestety, zmarnowano dobry projekt. Który to już raz?

Artur „MAO” Okoń