Windchaser - recenzja gry

W kolejnych scenariuszach obydwu kampanii otrzymujemy rozmaite zadania, które jednak przeważnie sprowadzają się do prostego schematu. Musimy po prostu wybić w pień odpowiednią ilość wrogich grupek. Nie jest to jednak bezmyślna rzeź – wręcz przeciwnie. Gra została tak zaprojektowana, że pewnych przeciwników nie pokonamy od razu. Najpierw trzeba wyszkolić naszych wojowników, wcielić do armii nowych rekrutów (ukrywających się gdzieś na mapie) lub zdobyć dostęp do budynków pozwalających zamieniać jednostki w wyższe formy (droga chaosu wiedzie przykładowo od nowicjusza przez łotra aż po fechmistrza). Ponadto, w grze pojawiają się kryjówki i legowiska przeciwników, które będą produkowały posiłki, chyba że zostaną zniszczone.

Przegrupowanie wojsk na pustyni.W grze nigdy nie kontrolujemy zbyt dużej liczby jednostek.

Gra powoli wprowadza nas w tajniki rozgrywania taktycznych potyczek. Sprawę ułatwia znacznie fakt, że nasze jednostki nie mogą zginąć (oprócz bodajże dwóch misji). Jeśli mocno oberwą, to doczołgają się do bazy i zregenerują. No właśnie, nie wspomnieliśmy o kwaterze głównej bohaterów, czyli tytułowym Wichrołapie. Jest to latający statek, który leczy jednostki, identyfikuje, ulepsza oraz tworzy przedmioty, prowadzi badania i wykopaliska, a także oferuje różne bonusy. W późniejszej fazie gry na pokładzie można też (wielokrotnie) przeszkalać wojowników, dzięki czemu rozgrywka nabiera nieco większego tempa. Bez tego wynalazku trzeba czasem wrócić do odpowiedniej budowli, co jednak nigdy nie jest zbyt bolesne, bo mapy są raczej niewielkie.

Przez kilka pierwszych misji jest naprawdę dobrze. Po rozpoczęciu scenariusza przegrupowujemy wojsko i ruszamy szukać przeciwników, z którymi sobie poradzimy, oczywiście wypełniając kolejne, pomniejsze elementy zadania. Trzeba sporo kombinować, bo chociaż teoretycznie zginąć się nie da, to bez pewnych zagrań nie pokonamy niektórych wrogów. Czasem musimy przerywać ich ataki odpowiednią umiejętnością lub obniżać morale, gdyż tylko wtedy są oni podatni na ciosy. Każdą grupę można przed walką sprawdzić i odpowiednio się przygotować. Twórcy wymyślili kilka pułapek i pomysłów, których odkrywanie i pokonywanie jest satysfakcjonujące. Trzeba poznać możliwości własnych ludzi i dobrze je wykorzystać.

Niestety w grze dość szybko pojawia się schematyczność, bo opracowana przez autorów formuła jest ograniczona, a raczej – nie została odpowiednio rozwinięta. W sumie walczymy zaledwie z kilkoma typami wrogów, więc w pewnym momencie niespodzianki się kończą. Nie przeszkadza to może w dobrnięciu do końca fabuły – zajmuje to od kilku do kilkunastu godzin – ale też pozostawia niedosyt. Tym bardziej, że w drugiej kampanii, dzięki sprytnemu zabiegowi narracyjnemu, wracamy na znane już mapy. Uczestniczymy, co prawda, w innych wydarzeniach, ale walczymy z podobnymi wrogami. W zasadzie sytuację powinien ratować sam tytułowy statek i jego pozornie rozbudowane możliwości, o których pisałem wcześniej. Dlaczego tak się nie dzieje?

Twórcy Windchasera nieco zmarnowali potencjał mobilnej bazy oraz jej modułów i ulepszeń. Jasne, że możemy wydobywać rozmaite artefakty, identyfikować je i ulepszać. Cóż z tego, skoro tak naprawdę przedmioty grają zdecydowanie drugie skrzypce i równie dobrze można się nimi w ogóle nie przejmować? Przeszedłem grę dwa razy. Za pierwszym używałem przedmiotów, produkowałem, co się dało i starałem się wspomóc nimi drużynę. Przy drugim podejściu nie wykorzystałem żadnego artefaktu i szczerze mówiąc, nie zauważyłem wielkiej różnicy. Zupełną pomyłką jest też handel z lokalnymi kupcami, którzy nie oferują niczego ciekawego i tak naprawdę są tylko jakąś namiastką atrapy systemu ekonomicznego.

Oprawa wizualna reprezentuje średni poziom, który nie zadowoli na pewno malkontentów. Autorzy, najwyraźniej będący świadomi swoich ograniczeń, zastosowali jednak ciekawą stylistykę oraz skalę. Postacie są tutaj najważniejsze, a więc największe, co widać szczególnie w porównaniu ze zminiaturyzowanymi miasteczkami. Muzyka jest przyjemna, chociaż także nie wyróżnia się szczególnie na plus. W polskiej wersji językowej możemy usłyszeć rodzimych aktorów podkładających głosy. Brzmi to raczej średnio i po części wynika pewnie z ogólnej drętwoty dialogów. Słuchając narracyjnych wstępów do misji, można zasnąć, a niektóre rozmowy bohaterów to czasami prawdziwa katorga.

Żeby tytułowy statek-baza mógł przemieszczać się po terenie gry,musimy przejmować rozmaite budowle.

Sporo minusów Windchaser nałapał u mnie za liczne i dość zabawne błędy. Gra sporadycznie wyłącza się z niewiadomych przyczyn. Czasem są problemy z poruszaniem się jednostek, które potrafią się blokować i krążyć bez celu. W trakcie zabawy nauczyłem się też kilku nieprzydatnych i absurdalnych sztuczek. Umiem np. spowodować zniknięcie moich bohaterów z mapy oraz sprawić, że będą oni uderzali w nieskończoność w pustą przestrzeń, nie reagując zupełnie na rozkazy. Tego typu krzaczki zdarzyły mi się kilkakrotnie, więc warto regularnie zapisywać stan gry. Z drugiej strony nie były one nigdy na tyle drastyczne, żeby bardzo przeszkadzać w zabawie.

Mówiąc językiem Marksa, Windchaser ma solidną bazę (w dodatku mobilną), ale bardzo kiepską nadbudowę. Gra wygląda średnio, a wiele jej elementów zostało potraktowanych po macoszemu. Doskwierają także różne błędy, które czasem są zabawne, chociaż przeważnie trochę irytujące (na szczęście nie druzgoczące w skutkach). Mimo tego jest to udana produkcja, bo deweloperzy z Chimera Entertainment przedstawili bardzo ciekawą oraz solidną koncepcję rozgrywki, która wyróżnia się na tle typowych RTS-ów, cRPG-ów czy gier taktycznych. Trudno bowiem powiedzieć, do której kategorii gra pasuje najbardziej. Już to świadczy o tym, że nie jest to tylko zwykła, nic nie znacząca produkcja, kopiująca po raz setny te same pomysły.

Szymon „Hed” Liebert

PLUSY:

• ciekawy pomysł na system walki;
• bezstresowe podejście (śmierć tylko umowna);
• proste i czytelne sterowanie.

MINUSY:

• różne błędy;
• średnia oprawa;
• niewykorzystany potencjał;
• trochę za wysoka cena.