Skoki narciarskie 2005 - recenzja gry

Pierwsza seria

Głównym trybem gry jest Kariera. Nasze zmagania rozpoczynamy w Kadrze C. Oczywiście na występ w Pucharze Świata nie mamy żadnych szans, dlatego musimy brać udział w zawodach młodzieżowych. Nie myślcie, że od razu poskaczecie sobie na skoczniach mamucich. W Pucharze Młodzików startujemy na skoczniach typu K-90. Odległości, jakie uzyskujemy, są żenujące. Dlatego trenujemy pod okiem naszego szkoleniowca, kształcimy nasze umiejętności i udowadniamy, że talentem jesteśmy nie mniejszym niż Adam Małysz. Na początku jest trudno, nawet bardzo. Można łatwo się zniechęcić po pierwszych niepowodzeniach w konkursach. Nie ma się czemu dziwić. Odległości rzędu 65 metrów nie robią na nikim wrażenia, a takie przecież będziemy uzyskiwać. Nasz rozwój potrafi potrwać nawet kilka sezonów. W tym czasie jakiś milioner może nam dać trochę gotówki, żebyśmy mogli wykupić kilka skoków treningowych, albo zrobić mały upgrade sprzętu jakiego używamy.

Po sezonie, w którym zajęliśmy minimum 10 miejsce klasyfikacji łącznej, awansujemy do reprezentacji B. Tu walczymy już w Pucharze Kontynentalnym. Z żółtodzioba przekształciliśmy się w doświadczonego skoczka. Możemy skakać na obiektach K-120 oraz na mamutach (np. Tauplitz). Poziom trudności wzrasta jeszcze bardziej. Nawet przyzwoite odległości nie dają nam pewności zakwalifikowania się do konkursu. Na dodatek wszelkie treningi stały się droższe, a sprzęt, który uważaliśmy za nowoczesny, stał się złomem. Na doszlifowanie naszej formy i umiejętności potrzebujemy kolejnych sezonów. Przeżyjemy wzloty i upadki, które zmotywują nas do jeszcze cięższej pracy. Efekt będzie rewelacyjny – awansujemy do reprezentacji A. Czeka nas prawdziwa szkoła przetrwania: Puchar Świata, Turniej 4 skoczni, MŚ w lotach, Igrzyska Olimpijskie. Wszystkie sukcesy są w zasięgu naszej dłoni. Ale czy na pewno każdy z was będzie miał taką szansę?

Druga seria

Zacznijmy od plusów. O modelu lotu już wspominałem – jest bardzo dobry i łatwy w obsłudze. Poprawiono również system oceniania przez sędziów. Jest on zgodny z rzeczywistością (no, prawie, bo czasem mogą się pomylić :-) ). Telemark jest wysoko punktowany, lądowanie na 2 nogi natomiast słabo. Nieźle odwzorowano profile skoczni. Każda ma swój indywidualny styl. Raz należy przelecieć ogromną bulę, a za drugim razem należy szybko przygotować się do lądowania, bo zeskok jest nieco spłaszczony. Grafika, jak na pozycję o niskim budżecie jest całkiem przyzwoita. Ładnie wyglądają skoczkowie, trochę gorzej publiczność, która jak na złość ubiera się w jaskrawe kurtki (oczy mogą od tego rozboleć). Animacja jest bez zarzutu. Ładne telemarki, sugestywne upadki i gesty radości po udanym skoku – to główne atuty. Panowie komentatorzy (wspomniani wcześniej Szpakowski i Szaranowicz) również dokładają swoje 3 grosze do oprawy audio. Mam czasem wrażenie, że za często się podniecają, choć pamiętając wyczyn pana Włodzimierza z MŚ w Predazzo, muszę obiektywnie stwierdzić, że są bliscy ideałowi. Nagrano ponad 1200 kwestii mówionych, co jak na polskie warunki budzi szacunek. Na wysoki realizm składa się również możliwość zmiany długości rozbiegu, a także odwołanie 2 serii konkursu ze względu na silny wiatr.

Niestety nie obyło się bez wad ( i to poważnych). Pierwsze z nich są bardzo widoczne. W grze nie istnieje zasada automatycznego kwalifikowania się pierwszej 15 konkursu Pucharu Świata (eliminuje to dopiero odpowiedni patch). Jest to bardzo denerwujące, bo możemy wygrać jeden z konkursów, być liderem klasyfikacji, a i tak nie mamy pewności kwalifikacji. W późniejszej części kariery możemy oddawać skoki na absurdalne odległości (np. 164,5 m w Predazzo, albo 152 m w Zakopanem) i do tego z telemarkiem. Mało jest trenerów, którzy mogą nas szkolić. Nie można również przeprowadzić serii treningowej (możemy jedynie wykupić trening na danej skoczni za bardzo wysoką cenę).

Brakuje aktualnej tabeli wyników po naszym skoku. Momentami potrafi szwankować ustawienie kamery. Czasem przy lądowaniu gra potrafi nieprzyjemnie zwolnić, mimo że detale ustawione są na minimum. Nie jest to częste, ale jednak zauważalne. No i największy burak gry, który wpływa na nasze samopoczucie. Komputer potrafi nas nieźle oszukać. W kwalifikacjach podlicza tak wyniki, że różnica między liderem a zawodnikiem na pozycji 30 wynosi około 10 punktów co w przeliczeniu daje zaledwie 5,5 metra (szok!). Panowie z L’art nie oglądali chyba dostatecznej ilości konkursów, żeby stworzyć odpowiedni (uczciwy) algorytm podliczania skoków. Do minusów dodaję też imiona skoczków, które nie są oryginalne. Szkoda, że nie wykupiono licencji (są tylko nasi kadrowicze), bo wtedy gra zyskałaby kolejnego plusa. Z drugiej jednak strony nazwiska skoczków są rozbrajające i można się z nich pośmiać.

Ocena sędziów i oczekiwanie na wynik

Skoki Narciarskie 2005 w porównaniu do poprzednich wersji wypadają zdecydowanie lepiej. Zmieniono model lotu, poprawiono tryb kariery i zwiększono grywalność. Nie jest to jednak gra dla wszystkich. Polecam ją tym, którzy posiadają naprawdę stalowe nerwy, ogromną cierpliwość i wytrwałość w dążeniu do celu. Nie będę ukrywał – SN 2005 wymagają co najmniej kilku dni na wydobycie się z dna na szczyt. Poza tym od czasu do czasu możemy się zdrowo wkurzyć ze względu na wysoki poziom trudności (wyśrubowane odległości komputera). Jeśli znudzi się wam Kariera, polecam grę przez Internet. Zabawa jest doskonała, bo skaczemy z ludźmi (mimo możliwości ustawienia komputerowych graczy) i nie narażamy się na oszustwa ze strony AI. :-) Sezon już się rozpoczął, dlatego życzę wam dalekich lotów i miękkich lądowań, bo grę kupić jak najbardziej warto.

Adam „eJay” Kaczmarek

PLUSY:

• poprawienie bardzo wielu elementów w porównaniu do poprzednich edycji;
• bardzo dobry model lotu;
• skoki kobiet i skoki na igielicie;
• przyzwoita grywalność;
• niezła oprawa audio/wideo.

MINUSY:

• bez kilku patchy na pewno się nie obejdzie;
• zbyt wysoki poziom trudności;
• irytujące odległości uzyskiwane przez komputer;
• brak rzeczywistych imion skoczków.