Sid Meier's Pirates! - recenzja gry

Odwiedziłem także lokalną tawernę, gdzie mniej więcej osiemnastoosobowa grupka szczurów lądowych wyraziła chęć dołączenia do mojej załogi. Zwerbowałem ich, bo rąk do pracy nigdy za wiele. Tuż obok nich, w ciemnym kącie, siedział tajemniczy facet. Okazał się być podstarzałym sprzedawcą rozmaitych drobiazgów, które niegdyś, jako kapitan statku pirackiego, zagrabił możnym posiadaczom ziemskim. Takich osobników spotkałem więcej w trakcie moich podróży. Kupiłem od nich nie tylko szereg błahostek, ale także żelazny napierśnik, który uratował mi życie w niejednym pojedynku, jednostrzałowy pistolet, a nawet nową szablę. Nie ukrywam, że bardzo polubiłem robienie interesów z tajemniczymi nieznajomymi.

Ponieważ miasto mocno mnie zaciekawiło, postanowiłem po nim trochę pochodzić, aż wreszcie dotarłem na targ. Ach, czego tam nie można było kupić! Kiedy jeszcze pogrążony w samotności szwendałem się po Guadeloupe, usłyszałem od plotkujących przekupek, że w Tortudze handlarze bardzo chętnie skupują różne towary luksusowe, wyroby gotowe, przyprawy oraz cukier. Nabyłem wszystkiego po trochu (mój statek miał bardzo ograniczoną ładowność), a resztę posiadanego złota zamieniłem na żywność. Nim rozkazałem wciągać kotwicę i stawiać żagle, rzuciłem okiem do stoczni, by przyjrzeć się bliżej gigantycznym galeonom, cudownym fregatom oraz brygom. W pewnym momencie zaczepił mnie prawdopodobnie jeden z pracowników doku i zapytał czy nie chcę, żeby za drobną opłatą zamontowano mi na statku potężniejsze armaty (później, w innych stoczniach proponowano mi również sprzedaż materiałów do wzmocnienia kadłuba oraz trwalsze żagle). Zapomniał wspomnieć, że ta „drobna zapłata” to wydatek rzędu siedmiuset sztuk złota! Grzecznie podziękowałem i wyruszyłem w morze.

Taniec – niezbyt skomplikowana mini gierka polegająca na wciskaniu odpowiednich przycisków. Na początku wciągająca, potem nudzi.

Płynąc do Tortugi wciąż rozmyślałem o bliskich. Nie dawało mi to spokoju, zakotwiczyłem zatem w St. Martin (największy holenderski port), by popytać miejscowych, czy nie wiedzą czegoś na temat mojej zaginionej przed laty rodziny. Miałem ogromne szczęście, bowiem barman w rzeczy samej miał dla mnie niezwykle cenne informacje. Okazało się, że za uprowadzenie siostry odpowiada Baron Raymondo. Dowiedziałem się także, iż bandzior ten dysponuje wielgachnym galeonem wojennym. Zważywszy na to, że miałem wtedy niewielką łajbę, musiałem odłożyć swoje plany na kolejne miesiące, jak sądziłem, a nawet, jak się potem okazało, na następne lata.

Wspólnie z załogą kontynuowaliśmy rejs w nieznane. Nic nie wskazywało na to, że czekają nas kłopoty, gdy zza horyzontu wyłonił się slup. Próbowaliśmy uciec, lecz Anglicy płynęli pełnym baksztagiem, a my fordewindem, więc nie mieliśmy najmniejszych szans. Rozkazałem załadować armaty. Po chwili słychać było tylko świst kul i przeraźliwy huk. Nie miałem wielkiego doświadczenia, więc walka sprawiła mi mnóstwo problemów. Mimo tego zyskałem przewagę, dzięki temu, że po miesiącach żeglugi opanowałem do perfekcji robienie zwrotów przez sztag oraz przez rufę.

Pewny siebie oraz zachęcony zwycięstwem postanowiłem zaatakować hiszpański galeon handlowy. Najpierw użyłem specjalnych pocisków do eliminowania członków załogi statku przeciwnika, a następnie nakazałem podkomendnym załadować bardzo przydatne do rozdzierania foków oraz grotów kule z łańcuchami. Rozpoczęliśmy przygotowania do abordażu. Już za niedługo miałem stoczyć swój pierwszy prawdziwy pojedynek, ale nie obawiałem się go, gdyż w młodości uczyłem się fechtunku (mogłem uczęszczać na lekcje nawigacji, pierwszej pomocy czy obsługi dział, jednak zdecydowałem inaczej). Starcie nie trwało długo, prędko uporałem się z dowódcą nieprzyjaciela, a w dodatku naprawdę to polubiłem! Krótko potem stałem się posiadaczem nowej jednostki. Co więcej, dzięki mojej charyzmie i sile perswazji udało mi się przeciągnąć na swoją stronę pierwszego oficera, który przez kolejne lata bardzo pomagał mi utrzymywać wysokie morale marynarzy. Po pewnym czasie do załogi dołączył także chirurg oraz specjalista odpowiedzialny za utrzymywanie żagli w dobrym stanie.

Po tym zdarzeniu sam stałem się piratem. Kiedyś gardziłem korsarzami, a obecnie sam do nich należę – aż trudno w to uwierzyć. Nim osiągnąłem cel, czyli dopłynąłem do Tortugi, zajrzałem do kilku osad: pirackiej, indiańskiej oraz jezuickiej. Przy okazji otrzymałem kilka cennych informacji oraz podjąłem się paru nietrudnych misji. Ot, miałem za zadanie zatopić jakiegoś szczególnie irytującego korsarza, eskortować duchownych oraz dyplomatów czy odnaleźć ukryty skarb. To mi nie tylko urozmaicało czas, ale pozwoliło wspiąć się w hierarchii osób liczących się na obszarze Karaibów. W Tortudze czekała na mnie miła niespodzianka. Sam gubernator udzielił mi pochwały za zatopienie hiszpańskiego galeonu. Mało tego – pozwolił mi zaprosić swoją córkę na bal! Pomimo że w zasadzie nie potrafiłem tańczyć, jakaś wewnętrzna siła mówiła mi, co mam robić. Poszło mi naprawdę dobrze. Do tego stopnia, że dostałem całusa od partnerki! Moje życie zaczęło nabierać sensu.

Podróżując zwiedziłem mnóstwo cudownych miejsc. Urokliwych portów czy klimatycznych tawern nie zapomnę nigdy. Nieco gorzej czułem się spoglądając na karaibskie wody i statki. Być może ogarnęła mnie monotonia? Sam nie wiem. Kobiety również nie przypadły mi do gustu. Cóż, najwyraźniej obudziła się we mnie prawdziwa dusza pirata. Polubiłem za to wsłuchiwanie się w dźwięki wydawane przez prymitywne instrumenty. Brzdąkania marynarzy naprawdę wpadły mi w ucho, choć nie przyznawałem się do tego.

Panowie porównują szabelki.

Ach, żal mi kończyć tę opowieść! Na Karaibach spędziłem fantastyczne chwile, co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Poczułem się wolny, a to jest najważniejsze. Prędzej czy później stanę się zwykłym szczurem lądowym, ale jak na razie mam zamiar zdobyć jeszcze kilka hiszpańskich miast. Choć w moich poczynaniach taktyki nie ma za grosz, nadal udaje mi się czerpać z tego i profity, i przyjemność. W dodatku udało mi się poślubić córkę francuskiego gubernatora, co mocno zirytowało Hiszpanów. Wieść niesie, że za moją głowę wyznaczono nagrodę: dziesiątki tysięcy sztuk złota! Ale to nie ma żadnego znaczenia, bo już żaden śmiałek nie jest w stanie mi podskoczyć. W tym momencie jestem na etapie poszukiwania zaginionego miasta Inków. Brakuje mi jeszcze jednego fragmentu mapy, ale dużo wskazuje na to, że wkrótce uda mi się go kupić od jakiegoś typa spod ciemnej gwiazdy. Na pewno nie będzie to łatwe, bo po ostatnich ekscesach w tawernie (musiałem udzielić lekcji szermierki innemu kapitanowi pirackiemu) wolę ją omijać szerokim łukiem. Zresztą, wkrótce nie będę miał innego wyboru, jak zajrzeć do gospody, bo trzeba będzie rozdzielić łupy i zwerbować nowych marynarzy.

Mam nadzieję, że historia Sir Simona Duke’a przetrwa i kiedyś stanie się obiektem zainteresowania pisarzy, którzy w sposób mniej chaotyczny przeleją ją na papier. A kto wie, być może jej los będzie jeszcze inny...?

Szymon „SirGoldi” Błaszczyk

PLUSY:

• niczym nieograniczona wolność i swoboda;
• całkiem niezła oprawa audiowizualna;
• bitwy morskie, abordaże, handel...
• gigantyczna grywalność;
• kompletni Piraci Sida Meiera na przenośną konsolkę – nie brakuje żadnego elementu.

MINUSY:

• zgryźliwcy mogą narzekać na przeciętną realizację pomysłu zdobywania miast oraz na zbyt proste zasady tańca;
• po pewnym czasie gra staje się zbyt łatwa;
• *kiedyś* na pewno robi się monotonna...