Recenzja gry Trials of Mana – naiwna podróż w epokę 16-bitów

Słodki urok lat 90.

Mankamentów sprawiających, że remake nie do końca udało się przygotować w zgodzie ze współczesnymi wymaganiami, jest więcej. Rażą często kulawe dialogi i nikła interakcja ze światem przedstawionym. Odwiedzane miasteczka odnajdziemy kilku mieszkańców, którzy mają niewiele do powiedzenia. Krążenie pomiędzy nimi niby nieco rozwija świat przedstawiony, ale przez cały czas miałem wrażenie, że uwiązano ich na wyjątkowo krótkim łańcuchu. Wkurzają nawet takie rzeczy, jak identyczny wygląd wszystkich sprzedawców wykonujących jakieś dziwne, taneczne ruchy. Poza tym gracz przez cały czas jest prowadzony za rączkę poprzez oznaczanie osób, z którymi trzeba w mieście porozmawiać i niemal zupełnie liniową rozgrywkę poza miastami, gdzie dominują wąskie korytarze. I przyznam, że sztuką było poukrywanie w nich licznych znajdziek, co akurat trochę mi zaimponowało.

Backtracking jest przeogromny. Niektóre fragmenty lokacji przechodzimy po kilka razu i jedyne, co potrafi się w nich zmienić, to rodzaj przeciwników. Nie powiem żeby zabijało to chęć dalszej zabawy, ale szkoda, że twórcy nie pokusili się o większą różnorodność dróg pozwalających dotrzeć do celu. Ostatni raz coś takiego przeżywałem w Dragon Age II, choć to akurat zupełnie inna bajka. Trochę w unikaniu konieczności powrotu z jakiegoś dungeonu ratuje magiczna lina przenosząca nas do wejścia do jaskini, ale zamiast z niej korzystać, wolałem natłuc trochę doświadczenia na odradzających się co i rusz mobkach. Mechanika walki w tej grze daje ogromną satysfakcję, o czym w dalszej części tekstu.

Fantastyczna jest również oprawa muzyczna gry. Melodii towarzyszącym wyprawie słucha się z przyjemnością, ale jeśli chcielibyśmy posłuchać ścieżki dźwiękowej oryginału, to w każdej chwili możemy przełączyć odpowiednią opcję w menu. Niestety tego samego nie można powiedzieć o angielskim dubbingu, szczególnie denerwującym w przypadku Charlotte kaleczącej moje uszy wymawianiem „w” w miejscach, gdzie w wyrazie powinna znaleźć się głoska „r”. Można ten problem zniwelować przełączając się na dubbing japoński.

Problemy techniczne

Pozostając jeszcze w temacie narzekania, to niestety wersja na Nintendo Switch, którą miałem przyjemność ogrywać, nie do końca radzi sobie z grą od strony technicznej. Głównym problemem są doczytujące się tekstury i pop-up obiektów pojawiających się znienacka. Trochę szkoda, bo gra jest całkiem ładna, prezentując dosyć zróżnicowane, klimatycznie i plastycznie krainy, przypominając mi nawet nieco oprawę graficzną Dragon Quest XI, ale wymienione wyżej braki psują rodzącą się immersję. Nieco mniej razi skaczący framerate, który od czasu do czasu daje o sobie znać w nieprzyjemny sposób. Przez zdecydowaną większość zabawy animacja była jednak wystarczająco płynna.

Mechanika walki rządzi

Największą wartością gry jest wciągający, płynny i niegłupi zręcznościowy system walki i mechanika rozwoju postaci. Starcia toczą się w czasie rzeczywistym i przez cały czas trzeba być czujnym i mieć sprawną koordynację wzrokowo-ruchową. W dowolnym momencie możemy jednak skorzystać z przedmiotów zalegających w ekwipunku lub wyprowadzić cios specjalny albo czar, korzystając z wygodnych i intuicyjnych menu pojawiających się na dole ekranu. Akcja zostaje wtedy spauzowana, a my mamy czas, aby się zastanowić nad kolejnym ruchem. Uniki przydają się w momentach, kiedy stwory zamierzają skorzystać ze swoich ataków specjalnych, oznaczając teren ataku na czerwono. Dotyczy to zarówno zwykłych mobków, jak i potężnych bossów wymierzających ciosy obszarowe.

I choć generalnie bardzo sobie sposób walki w Trials of Mana cenię i przez cały czas zabawy sprawiał mi on niezwykłą frajdę, to jednak nie mogę nie zganić sztucznej inteligencji sterującej pozostałą dwójką podopiecznych. Najbardziej uwidacznia się to właśnie podczas starć z wielkimi potworami, które wyprowadzają atak obszarowy, wobec czego próbujemy uciec z zaznaczonego obszaru, przełączyć się na kolejną postać i nią też wydostać się na zewnątrz czerwonego okręgu. W tym samym czasie porzucony bohater jak gdyby nigdy nic wkracza ponownie do zagrożonej strefy. Grrr…

Muszę także wspomnieć o słabo działającej w wąskich przejściach kamerze, która często ustawia się tak, że w ogóle nie widzimy, komu zadajemy ciosy. W takim przypadku konieczna jest ręczna korekta. Jednak niektóre starcia trwają tak krótko, dosłownie kilka sekund, że każdorazowe obracanie kamery doprowadza do szewskiej pasji.

Świetny rozwój postaci…

Nie mogę się za to w żaden sposób przyczepić do rozwoju postaci. Nowe umiejętności poznajemy dość często, ale do czasu kilkukrotnej zmiany klasy bohatera mamy bardzo ograniczoną liczbę slotów, do których moglibyśmy je przypisać. Każda z klas ma przypisane oddzielne umiejętności, ale nie brakuje i takich, których mogą używać wszyscy bohaterowie. System jest elastyczny i pozwala rozwijać postać w taki sposób, aby jak najbardziej pasował on do naszego stylu zabawy.

Rozwój postaci następuje w sposób półautomatyczny. Część statystyk rośnie nam z każdym nowym levelem, a część rozwijamy w tym samym menu, w którym odblokowujemy nowe umiejętności. Począwszy od 18 poziomu doświadczenia, w ściśle określonych miejscach otrzymujemy możliwość zmiany klasy, co wiąże się z kolejnym rozwojem i zwiększeniem mocy. Gra pozwala wybrać jedną z dwóch wersji każdej klasy – light i dark. Różnią się one trochę od siebie, więc warto się dobrze zastanowić nad zmianami. Na szczęście Nocny Market w jednym z miast oferuje nam możliwość zmiany całego drzewka rozwoju w razie gdybyście podjęli złą decyzję.

Mana makes the world go around

Po blisko trzydziestu godzinach spędzonych z Trials of Mana czuję, że ukończyłem bardzo fajną grę, dającą mi ogromną satysfakcję z zabawy, choć miejscami tkwiącą korzeniami bardzo mocno w epoce 16-bitów. Co jednak szczególnie mi nie przeszkadzało, bo swoją edukację „grową” rozpocząłem właśnie w tych odległych czasach. Fantastyczna mechanika walki, przystępna, a jednocześnie wymagająca wiele uwagi jest w tym przypadku creme de la creme tej produkcji. Owszem, jest nieco chaotyczna, ale do mnie przemawia bardziej określenie „uporządkowany chaos”. Gdyby tylko sztuczna inteligencja była nieco lepsza… Mimo wszystko warto temu tytułowi poświęcić nieco czasu i dać się wciągnąć w tę niezwykle kolorową, naiwną przygodę.