Recenzja gry The Elder Scrolls: Legends – Magic i Hearthstone przy jednym zasiedli stole

Morze możliwości

Zdarza się i tak.

Pod względem mechaniki Legends to wypadkowa Hearthstone’a i Magica z paroma fajnymi rozwiązaniami z innych produkcji. Zagrywamy kolejne jednostki i zaklęcia, a wszystko zmierza do tego, by pozbawić przeciwnika trzydziestu punktów życia (zazwyczaj, w kampanii bywa różnie). Z papierowej karcianki zaczerpnięto mnogość rozwiązań taktycznych, a w decku znajduje się od 50 do 70 miejsc na karty. Tak więc jest gdzie budować talie pod złożone, spektakularne combosy.

Mana, za którą zagrywamy karty, przyrasta automatycznie (jak w Hearthstonie), nie musimy zatem się martwić, że utkniemy, nie dostawszy żadnego „landu”. Gracz, który przegrał losowanie o pierwszy ruch otrzymuje możliwość dodania sobie tymczasowego punktu many – tyle że w przeciwieństwie do dzieła Blizzarda może to uczynić trzykrotnie, po razie na turę. Po prostu widać, że Legends przynajmniej na tę chwilę sympatyzuje z metagrą „antyaggro”.

Test your might! Witamy na Arenie.

Następnym mechanizmem zachęcającym do grania „midrange’owych” i cięższych decków jest system run. Wszyscy bohaterowie posiadają ich pięć – kolejne znikają co pięć straconych punktów życia, a w zamian za każdym razem otrzymujemy dodatkową kartę. Niektóre takie karty, odpowiednio oznaczone, możemy zagrać od razu i sprawić, że oponent pożałuje swojego „rushowania”. W efekcie trzeba uważać i zawsze zadawać sobie pytanie: czy pozbawienie wroga tych paru punktów życia opłaca się akurat teraz?

Rozwiązaniem dodatkowo urozmaicającym rozgrywkę jest wprowadzenie dwóch równoległych rzędów, w których toczy się walka. Ten po prawej daje ochronę jednostce, którą dopiero zagrano (coś na kształt ukrycia z Hearthstone’a), drugi nie zapewnia żadnych dodatkowych efektów. Dzięki takiemu podziałowi zabawa zyskuje nieco więcej głębi, bo musimy się zastanawiać, kogo bronić, i przy tym rozważniej rozmieszczać armię na planszy.

Karty w ruch

Jeden z najbardziej emocjonujących momentów w życiu każdego gracza karcianek.

Kart do wyboru mamy całkiem sporo i zdobywamy je dość szybko – dzięki misjom, kampaniom i arenom, podobnym do tych z Hearthstone’a. Na tych ostatnich walczymy do siedmiu zwycięstw lub trzech porażek. Twórcy wykonali jednak głęboki ukłon w stronę graczy, gdyż w owym trybie możemy mierzyć się tak z SI, jak i z żywymi uczestnikami zabawy, co zapewnia różnorodne doznania i odpowiednią skalę wyzwań. Generalnie system nagradzania działa całkiem sprawiedliwie i nie ma się wrażenia obcowania z ordynarnym pay-to-win – wszystko dzięki codziennym zadaniom rodem z sieciówek Blizzarda.

Jednostki i zaklęcia przypisano do kilku domen. W jednej talii możemy mieszać po dwa rodzaje kart oraz dodawać te z puli neutralnych. Nie ma tu żadnych klas postaci ze specjalnymi umiejętnościami wpływającymi na kształt decku – kierujemy się tylko tym prostym podziałem, który w połączeniu z wysokim limitem liczby kart pozwala na wiele kombinacji i projektowanie całkiem widowiskowych combosów.

Czasem trafi się coś miłego...

Stopień zróżnicowania żołnierzy i potworów wydaje się naprawdę niemały. Poza możliwością awansowania niektórych kart, na ogrom kombinacji wpływa też mnogość dostępnych właściwości – oprócz takich standardów jak szarże, prowokacje, podwójne uderzenia czy efekty pośmiertne dochodzi też np. znane z Magica przerwanie (opcja zagrania w turze przeciwnika) oraz przebicie przez pancerz, które sprawia, że karta zadaje dodatkowe obrażenia wrogiemu bohaterowi, jeśli przedostała się przez obronę jednostki choćby o punkt.

Jest więc w czym wybierać, a legendy mają atrakcyjne właściwości urozmaicające rozgrywkę i dobrze użyte mogą oddalić widmo porażki. Nie odnosi się przy tym wrażenia, że mamy do czynienia z przegiętymi, dopakowanymi behemotami psującymi grę.

Stół z przekrzywioną nogą

Do zera. :(

Gra nie uniknęła jednak kilku błędów, z czego najbardziej męczącym jest kiepska responsywność klikania kart i wyznaczania celów ataków. Wielokrotnie podczas rozgrywek spotkałem się z tym, że jednostka zwyczajnie nie zareagowała na rozkaz i musiałem wskazywać cel kilka razy, nim przyniosło to efekt. Gracze rozbestwieni intuicyjnością Hearthstone’a mogą nawet raz czy drugi wtopić turę, jeśli dadzą się ponieść wyrobionym odruchom. W efekcie będą zwyczajnie kilka ruchów w plecy. W takich produkcjach przy ograniczonej puli punktów życia to często oznacza być albo nie być.

Kampania ma swoje momenty. I graficzki...

Pod względem wizualnym The Elder Scrolls: Legends robi dobre pierwsze wrażenie. Oprawa artystyczna we wszystkich ekranach menu i na planszy utrzymuje surowy, skyrimowy klimat, obecny także w oszczędnie, ale ładnie animowanych przerywnikach w kampanii.

Graficzki zamieszczone na kartach również wpływają na nastrój i wyglądają przyzwoicie, choć są nieco pozbawione wyrazu. Ot, wojowie, potwory i zwierzęta, jakich wiele przewinęło się już przez kolekcje graczy. Ani to śmieszne, ani groźne. Poprawne. Muzyczka zaś plumka sobie w tle i próbuje uderzać w odpowiednie struny podczas kampanii, generalnie nie przeszkadzając w niczym.

Tu dochodzimy do największego problemu The Elder Scrolls: Legends. Tej grze brakuje charakteru. Przy wszystkich bajerach, jakie oferuje, jest zwyczajnie pozbawiona wyrazu i nie ma siły przebicia. Cierpi na niedobór chemii w relacji z graczem. Pewnie, gdy trwa rozgrywka, są emocje, jak podczas każdej zabawy opartej na rywalizacji, otwieraniu pakietów kart towarzyszy napięcie i niepewność, ale kiedy zamykasz program – nie czujesz tego opętania każącego za chwilę wrócić na jeszcze jedną rundkę.

Skyrim: The Gathering

Akcja ostatniej szansy.

Na dodatek Legends pozostaje w tyle pod względem tła, na jakim jest zbudowane. Gwint ma charakterystyczne postacie z Wiedźmina, które pokochały rzesze graczy. Za Hearthstone’em stoi potęga WarCraftów, wszystkich tych Dragonlordów, Utherów, Sylwan i innych bohaterów, którzy kształtowali kilka pokoleń graczy. Niektórzy zaliczyli nawet występ na dużym ekranie. A Legends? Legends wprowadza nowe, standardowe sylwetki w kampanii i dorzuca smaczki, które rozpoznają zapaleńcy RPG-owych odsłon The Elder Scrolls, ale tak szczerze – ile postaci z serii Bethesdy zapisało się trwale w popkulturze?

Sumując wszystko powyższe, obawiam się, że mimo ciekawego miksu rozwiązań typowych i unikatowych, mimo tego, że gra się całkiem przyjemnie i naprawdę jest co robić – obawiam się, że pozycja ta zginie w tłumie. Bo nie jest tak rozpoznawalna jak konkurencja.