Recenzja gry The Bard's Tale 4 – staroszkolne RPG wraca do łask

Wódą i mieczem

Najsilniejszą stroną The Bard’s Tale IV są starcia z przeciwnikami. Odbywają się one w turach, na planszy podzielonej na szesnaście pól. Osiem dla wrogów i osiem dla nas. Pośrodku leży nieprzekraczalna granica, co nadaje potyczkom troszkę karciankowy styl. Ale tylko troszkę, bo żadnych kart rozszerzających umiejętności naszych podopiecznych tu nie uświadczymy. Zamiast tego za zdobyte punkty doświadczenia nabywamy nowe zdolności z kilku drzewek rozwoju, przy czym różnią się one w zależności od klasy postaci (wojownik, bard, łotrzyk i mag).

Polska wersja mogłaby prezentować się lepiej.

Tytuł „Opowieści barda” do czegoś zobowiązuje, wobec czego już na początku warto zdać sobie sprawę, że to właśnie bard jest najważniejszym z członków drużyny. Potrafi on nie tylko wsadzić kosę pod żebro, ale także zagrzewać do boju magicznymi pieśniami. Przy czym im więcej sznapsików sobie w trakcie walki łyknie, tym jest skuteczniejszy. Oczywiście do pewnego stopnia, bo jeżeli jednak liczba kielichów przebije posiadaną inteligencję, nasz ancymon wykona potężny atak, po czym przytnie komara na jedną rundę.

Powiedzieć, że mechanizmy rozwoju postaci i walka w Barrows Deep są, nomen omen, głębokie, to tak, jakby tylko leciutko zakwilić. System walki okazuje się bardzo przemyślany i wymaga, tu znów odwołam się do gier karcianych, niemalże tworzenia odpowiednich decków z posiadanych postaci i umiejętności. A wybór mamy zaiste spory i dzięki temu, że niemal na samym początku otrzymujemy dostęp do Gildii Bohaterów w Skara Brae, gdzie da się wynająć jakiegoś fachurę i przy pomocy kreatora postaci zrobić z niego naszego towarzysza podróży; możemy też przetestować wiele wariantów, odpowiednio przystosowanych do napotykanych sił wroga. Nie chcę przez to powiedzieć, że gra jest łatwa. Co to, to nie. Bywa piekielnie trudna i możecie być pewni, że wielokrotnie pozostawicie za plecami wraże siły, z którymi na razie nie macie szans.

Z obserwacji różnych scenek i dialogów dowiemy się czasem ciekawych rzeczy dotyczących świata gry i fabuły.

Powiedziałbym jednak, że gra troszeczkę oszukuje. W Bard’s Tale, podobnie jak w japońskich RPG, kto pierwszy zaatakuje w czasie rzeczywistym, ten rozpoczyna rozgrywkę turową. Innymi słowy, bije wroga, kiedy ten ma jeszcze opuszczone majty. Szybko jednak zauważycie, że pomimo zaskoczenia komputer prawie zawsze rozstawia przed pierwszą turą swoje siły w taki sposób, żebyśmy nie mieli szansy od razu przyłożyć im mocniej, czyli wykorzystać teoretycznej przewagi. Zdarzają się także patowe sytuacje, kiedy zarówno my, jak i wrogowie jesteśmy w stanie ciągle wspomagać się napojami leczącymi i możemy się tak obijać nawzajem przez długi, długi czas. Cóż, takie przypadki jasno pokazują, kiedy trzeba wymienić członków drużyny lub zostawić danych oponentów na później.

Nie da się gry zapisać w dowolnym momencie. Do tego celu służą kamienie szczęścia, które możemy także pozbawić ich właściwości absorbując dodatkowe punkty doświadczenia.

Alter ego Briana Fargo, które pojawiało się także w grach z serii Wasteland.

Coś tu skrzypi

W ciągłych zmianach lokacji nie pomagają długie, naprawdę długie loadingi. Nie wiem, czy to wada mojej konfiguracji komputera, czy też faktyczny problem, ale w oczekiwaniu na załadowanie większego poziomu brałem do ręki książkę i czytałem spokojnie jedną, dwie strony. Rzecz raczej do poprawienia w patchu, niemniej warto mieć świadomość ewentualnej fuszerki. Poza tym rozgrywkę trapi wiele pomniejszych błędów – pokroju znikania kursora w trakcie walki czy problemów z wyświetlaniem pasków życia wrogów, kiedy po naszej stronie są więcej niż cztery postacie, aż po brak reakcji programu na kliknięcie portretu bohatera.

O pomstę do nieba woła także optymalizacja. Śmigająca płynnie gra nagle potrafi zacząć się dławić, fundując jednosekundowe przestoje, co może doprowadzić do szewskiej pasji. Odniosłem wrażenie, że szczególnie pod Skara Brae, im dłużej przechadzamy się pomiędzy ruinami zakopanej części miasta, tym bardziej problem ten się nasila. Panie Brianie! Potrzebujemy szybko jakiegoś lekarstwa w postaci porządnego patcha!

Dialogi z enpecami polegają jedynie na wybraniu krótkiego pytania.

No i menu ekwipunku... Co prawda podzielone jest na trzy części, ale w ramach tychże gra serwuje totalny chaos. Nie ma żadnego przycisku odpowiedzialnego za jego porządkowanie, a jako że część podstawowa widoczna jest chyba aż na pięciu oddzielnych kartach, przeklikiwanie się przez nie w celu znalezienia np. pietruszki okazuje się karkołomnym zadaniem.

Przy okazji narzekania na ten element gry miło wspomnę szerokie możliwości craftingu. Rzeczona pietruszka pomaga w tworzeniu różnych potraw przywracających punkty życia (owsianka, ble), a znalezione w świecie gry złociste odłamki służą do wytwarzania potężnego oręża i pancerzy. Poza tym nie do pogardzenia są pułapki dla łotrzyka, bomby zapalające, trujące pomyje i oczywiście sznapsy. Rzemiosło jeszcze bardziej pogłębia mechanikę walki i w trakcie podróży po świecie Caith naprawdę się przydaje.

Polska język bardzo trudna

Nawet nie wyobrażacie sobie, jak wielką robotę w TBTIV wykonuje udźwiękowienie. Voice acting z silnym szkockim akcentem jest w większości przypadków znakomity i miło łechce uszy, uświadamiając, że trafił nam się tytuł posiadający własną, wyjątkową tożsamość. Podobna uwaga dotyczy zawartych w grze licznych przyśpiewek i pieśni szkockich, wykonywanych przez muzyków z północnej części Wielkiej Brytanii. Są bardzo melodyjne i natychmiast wpadają w ucho. Zupełnie inaczej jednak wygląda sprawa z językiem polskim.

Po opuszczeniu miasta gra zaczyna serwować nam ładniejsze widoczki.

Jeżeli sami nie zadbamy o rozłożenie ekwipunku, czeka nas totalny chaos.

Nie mam pojęcia, jak dalece zaawansowane są prace nad lokalizacją (co dość zabawnie brzmi w dniu premiery gry), ale wersja recenzencka (czy jak kto woli – prasowa) to jakiś żart. W części okienek zamiast polskich znaków diakrytycznych wyświetlają się nieokreślone symbole, część opisów umiejętności i wrodzonych zdolności postaci jest nieprzetłumaczona. Podobnie rzecz się ma z niektórymi informacjami pojawiającymi się w trakcie eksploracji, a dotyczącymi na przykład nazwy ulicy.

Razi tłumaczenie bez znajomości kontekstu danej sceny. Grę zawsze rozpoczynamy kobietą, a tymczasem pierwsze dialogi dotyczą rozmowy z mężczyzną. Spolszczone imię Melodia, dalej wyświetla się jako Melody, skrajnie nieczytelne pytania do NPC składające się z jednego lub dwóch wyrazów są normą, a sprzedawca instrumentów o imieniu Ham, w angielskiej wersji pytany o dziwne imię (oznaczające szynkę lub kabotyna), w polskiej wersji nagabywany jest o to, czy jest chamem. Rozumiem próbę dowcipu, ale nie podzielam stopnia rozbawienia. Już lepiej było spolszczyć część imion i mieć problem z głowy. Mam nadzieję, że sklepowe wydanie pozbawione będzie większości tych mankamentów, bo gra warta jest każdej wyłożonej na nią złotówki.

Wraz kopią gry otrzymujemy szablon umożliwiający wydrukowanie i wycięcie tzw. koła kodowego. W grze odnajdziemy specjalne miejsca, w których będziemy mogli go użyć. Nie jest to niezbędne, ale na pewno bardzo klimatyczne.

Gra na początku walki rozstawia tak przeciwników, aby nie można ich było od razu za bardzo skrzywdzić.

Jak nie zachwyca, skoro zachwyca...

Zdaję sobie sprawę z tego, że The Bard’s Tale IV nie jest propozycją dla każdego. Odbić się od tego tytułu mogą nawet fani współczesnych RPG, dla których wyznacznikiem dobrej zabawy są skomplikowane fabuły w otwartych światach z powalającą grafiką. Nowe dzieło Briana Fargo jest bardzo oldskulowe, ale nie archaiczne. Powstało z szacunkiem dla materiału źródłowego i trzyma się konwencji gatunku. Jest takim plastikowym autkiem, którym jako brzdąc jeździłem po podłodze, prowadząc je ręką i gluglając „brum, brum”, do którego po latach jakaś złota rączka dorobiła silniczek elektryczny, wsadziła do środka odtwarzacz empetrójek i wręczyła mi pilot do zdalnego sterowania. Autko jest co prawda przytarte z jednej strony i niewiele brakuje, by odpadło mu kółeczko, ale zabawa okazuje się przednia.