Recenzja gry Sherlock Holmes: Zbrodnia i kara – niezbyt trudne sprawy

Pewnie dostanie mi się po głowie od przygodówkowych ortodoksów, ale niektóre ze wspomnianych uproszczeń przypadły mi jednak do gustu. W Zbrodni i karze nie ma klasycznego ekwipunku – przedmioty oznaczone są wyłącznie w notatniku, a to oznacza, że nie kolekcjonujemy nikomu niepotrzebnego złomu. Kiedy więc musimy wyłowić coś z dna studni, a wcześniej zapisaliśmy w pamięci detektywa istnienie haka, wystarczy kliknąć na samym wiadrze – resztę za nas zrobi Sherlock. Nie ma tu czasu na zastanawianie się, czy w przypadku zagadek scenarzystów poniosła wyobraźnia, nie tracimy również czasu na poszukiwanie absurdalnych rozwiązań, którymi raczą nas często gry przygodowe. Nawet w przypadku konieczności połączenia dwóch przedmiotów, robimy to w świecie gry, a nie w naszej wirtualnej kieszeni.

W grze nie brakuje różnorodności. Tutaj musimy prawidłowo odtworzyć sekwencję wydarzeń. Bliźniacze rozwiązanie zastosowano w wydanym kilka dni temu Zaginięciu Ethana Cartera.

Podobnie jak w Testamencie Sherlocka Holmesa, wcielimy się w rolę Toby'ego czyli… psa słynnego detektywa. Sekwencje polegają wyłącznie na podążaniu za śladem i szczekaniu w odpowiednim momencie. Nie rozumiem, po co twórcy uparcie trzymają się tak słabego pomysłu.

Chęć dotarcia do szerszego grona odbiorców daje o sobie znać także na innych płaszczyznach. W Sherlocku znajdziemy szereg mniej lub bardziej sensownych zręcznościowych minigier, takich jak rzucanie oszczepem do truchła świni czy siłowanie się na rękę z marynarzem w pubie. Każdą z tych aktywności możemy pominąć bez żadnych konsekwencji dla fabuły – gra z miejsca uzna, że nam się udało, jedyną karą jest niemożność zdobycia osiągnięcia. Podobnie sprawa wygląda z każdą trudniejszą zagadką logiczną. Kiedy ewidentnie nie radzimy sobie z jej rozwiązaniem, to po jakimś czasie pojawi się przycisk pominięcia, a dana łamigłówka rozwiąże się sama. Choć pójście na łatwiznę czasem kusi, ostateczna decyzja należy jednak do grającego. Do korzystania z tych ułatwień nikt nikogo przecież nie zmusza.

Okno dedukcji z błędnym rozwiązaniem jednej ze spraw. Dochodząc do innych konkluzji zmienimy zakończenie.

Podczas śledztwa odblokowujemy kolejne wskazówki, które w menu dedukcji kojarzymy ze sobą by otrzymać konkluzje, niektóre są bardziej złożone i wykluczają się wzajemnie. Dla przykładu jedna z ofiar została zabita ostrym narzędziem wbitym w oko. Po przeprowadzeniu szeregu eksperymentów ustalamy, że mogła zostać zabita nożem wykonanym ze srebra (znajdujemy stopiony kawałek na miejscu zbrodni) lub ostrzem wykonanym z lodu (świadczy o tym nienaturalnie rozrzedzona krew). Dopiero bardziej szczegółowa analiza wszystkich dowodów pozwoli nam wybrać najbardziej prawdopodobne wydarzenia.

Za co siedzisz? Za niewinność

Choć prawidłowe rozwiązanie każdej ze spraw jest tylko jedno, to wybory gracza w obrębie wykluczających się konkluzji mogą prowadzić do różnych zakończeń. Tym samym wielki Sherlock Holmes może skazać zupełnie niewinną osobę. Później dokonujemy jeszcze wyboru moralnego (potępienie lub uniewinnienie) i możemy zobaczyć epilog – w niektóre wpleciono dodatkowo sekwencje zręcznościowe, które mogą zmienić przebieg fabuły (np. ktoś odbierze sobie życie, jeśli nie uda nam się wykonać minigry).

Jeżeli utworzyliśmy profil postaci to w łatwy sposób możemy złapać ją na kłamstwie.

Twórcy postanowili zlitować się nad graczami, którzy nie są pewni swojej decyzji. Przed ostatecznym wskazaniem winnego możemy opcjonalnie podejrzeć czy prawidłowo rozwiązaliśmy sprawę – jeżeli nie, istnieje opcja cofnięcia się do ostatniego checkpointu i powtórzenia całej dedukcji. Kiedy zaś jesteśmy przekonani co do swojego wyboru i nie chcemy by ktokolwiek kwestionował nasze umiejętności detektywistyczne, naszym oczom ukazuje się plansza znana każdemu miłośnikowi gier studia Telltale Games, gdzie widzimy jaki procent graczy prawidłowo rozwiązał sprawę i jakich wyborów moralnych dokonali.

Muszę przyznać, że moment dedukcji i wskazywania przestępcy zaintrygował mnie w nowym Sherlocku najbardziej. W skrajnym przypadku, o karze śmierci, która mogła spotkać niewinną osobę, zadecyduje wyłącznie niedbalstwo gracza podczas prowadzonego śledztwa. To jest naprawdę rewelacyjny pomysł. Czar jednak pryska, gdy okazuje się, że niektóre motywy zabójstwa wciśnięto na siłę, tylko by stworzyć użytkownikowi zagwozdkę. Twórcy rzucają także fałszywe tropy, które w mniej lub bardziej logiczny sposób próbują uzasadnić.

Czułem także mały dysonans – z jednej strony podczas śledztwa jesteśmy prowadzeni za rękę, a w kluczowym momencie cała odpowiedzialność spada na gracza. Twórcy ewidentnie chcieli przenieść ciężar na warstwę związaną z dedukcją i podkreślić brzemię, jakie nosi na sobie nieomylny Sherlock Holmes, jednak nie do końca poradzili sobie z tym trudnym zadaniem. Mimo tego wszystkiego, doceniam ogólną koncepcję zaprezentowanego rozwiązania.

Wnętrza prezentują się naprawdę okazale.

Warto dodać, że w Crimes and Punishments zabrakło jednej spójnej linii fabularnej. Studio Frogwares postawiło na dość przyziemne, czasem prowincjonalne śledztwa. Nie jest to absolutnie żaden zarzut, bo miłośnicy prozy Arthura Conan Doyle'a na pewno będą usatysfakcjonowani. Mnie najbardziej przypadła do gustu ostatnia ze spraw, która rozgrywa się w słynnej dzielnicy Whitechapel. Posępny klimat wiktoriańskiego Londynu wylewa się tam wprost z ekranu.

Swoja drogą, nowy Sherlock wygląda całkiem nieźle – modele postaci prezentują są naprawdę okazale, wnętrza wykonano z ogromną dbałością o szczegóły. Odrobinę gorsze wrażenie sprawiają dobrze oświetlone lokacje zewnętrzne, ale i tak skok jakościowy w stosunku do poprzednika jest spory. Irytują długie czasy ładowania, nawet pomimo zainstalowania gry na dysku SSD. Siedzimy więc sobie w dyliżansie i patrzmy na zapętlony krajobraz, na szczęście podczas loadingów możemy wertować akta sprawy.

A i niektóre lokacje zewnętrzne prezentują się nienajgorzej.

Wyrok?

Fani poprzednich odsłon tego cyklu mogą poczuć lekkie rozczarowanie uproszczeniami i podzieleniem gry na sześć odrębnych spraw. Obydwie wady jednak w moim przypadku nie wpłynęły w istotny sposób na odbiór całości. Mimo prowadzenia za rękę nie czułem się zakładnikiem point&clickowej mechaniki i mogłem w pełni czerpać radość z rozwiązywania spraw. System dedukcji wprowadza do śledztw dreszczyk emocji – szkoda tylko, że czasem spowodowany jest sztucznym dokładaniem podejrzanych o popełnienie przestępstwa. Urozmaiceniem są także moralne decyzje, jakie podejmujemy. Choć mają jedynie symboliczne znaczenie, to pozwalają spojrzeć na pracę detektywa z nieco innej strony.

Whitechapel – do tej dzielnicy lepiej nie zapuszczać się po zmroku.

Można odnieść wrażenie, że twórcy momentami próbowali złapać zbyt wiele srok za ogon. Trzeba jednak pamiętać, że przygotowanie produktu, który trafi do nowej grupy odbiorców, nie zrazi fanów i jednocześnie zaoferuje sporo nowości, to naprawdę karkołomne zadanie. Jestem zwolennikiem eksperymentów, dlatego niczym Sherlock nie potępiam aż tak bardzo Frogwares za kilka designerskich potknięć – każdy zasługuje na drugą szansę. Zwłaszcza, że Sherlock Holmes: Zbrodnia i kara miłośnikom detektywistycznych przygodówek ma sporo do zaoferowania.