Recenzja gry Mario + Rabbids: Kingdom Battle – XCOM na wesoło

Mario XCOM

Tak opisałbym w paru słowach Kingdom Battle – to połączenie XCOM-a (system osłon) z Disgaeą (rzucanie towarzyszami) osadzone w świecie Mario, które podlano sosem niewyszukanego humoru kórlików. Jak to wygląda w praktyce? Otóż rozgrywka dzieli się na dwie płaszczyzny – pierwsza z nich to eksploracja. Kierujemy trójką bohaterów i zwiedzamy świat. Biegamy po kolejnych lokacjach, rozwiązujemy proste zagadki środowiskowe oraz zbieramy znajdźki. Co jakiś czas trafiamy na fragment mapy, który odgradzają czarne flagi – gdy je przekroczymy, gra przestawia się na system turowy, a naszym zadaniem jest pokonanie przeciwników.

Możemy wybijać się na towarzyszach i deptać wrogów.

System osłon w Mario + Rabbids nie jest zbyt skomplikowany – składają się na niego zaledwie trzy opcje. Przy pełnej ochronie wroga mamy 0% szans na trafienie, przy niepełnej – 50%, a przy braku – równe 100%. Likwiduje to znaną z XCOM-a frustrację, gdy nie trafiamy trzy razy z rzędu przy 90% szansy. Początkowo obawiałem się, czy to uproszczenie sprawdzi się na dłuższą metę – na szczęście postacie mają na tyle innych akcji i możliwości wspierania się nawzajem, że ten prosty system wcale nie przeszkadza... a wręcz przeciwnie – pasuje do szybkiej rozgrywki.

Walka stanowi fundament Mario + Rabbids – fundament, dodam, udany. Ubisoft przygotował grę, która nie jest oczywiście tak rozbudowana jak wspomniany XCOM, co nie znaczy jednak, że jest całkiem prosta. Kilka patentów (jak nowe postacie czy rodzaje broni), które wprowadzane są w kolejnych rozdziałach, skutecznie urozmaica zabawę i powoduje, że potyczki mają mocno taktyczny charakter. Przed każdą misją musimy wybrać trzech bohaterów, którzy wezmą w niej udział. Łącznie do wyboru jest osiem postaci – każda z dwiema sztukami broni i dwiema umiejętnościami specjalnymi; każda ma też swoje drzewko umiejętności, które w trakcie gry sukcesywnie rozwijamy, wzmacniając naszego herosa. Dodajmy do tego, że pukawki może cechować kilka różnych efektów trafień krytycznych (np. odrzucające, zatrzymujące czy oślepiające), a okaże się, że całość tworzy rozbudowany system taktyczny, dający pokaźną liczbę opcji.

W trakcie kampanii rozgrywamy kilkadziesiąt starć. Niektóre są szybkie i proste, ale co jakiś czas natykamy się na zgraję niemilców, która potrafi nieźle napsuć nam krwi. W ciągu kilkunastu godzin, jakie spędziłem z grą, zdarzyło mi się powtarzać misje (góra dwa lub trzy razy zanim się udało) lub zaliczać je o włos – dla mnie to idealny poziom trudności; oferuje wyzwanie, ale nie frustruje. Osobom mniej wymagającym gra pozwala wybrać przed starciem opcję trybu łatwego – w nim postacie gracza są leczone (automatyczne uzdrowienie następuje po zakończeniu podrozdziału, a ten czasem składa się z kilku starć) i dostają 50% bonusowych punktów życia. Szukający większego wyzwania mogą z kolei wyżyć się przy próbach zaliczenia wszystkich bitew na poziomie perfekcyjnym (trzeba zmieścić się we wskazanej liczbie tur i nie pozwolić na znokautowanie żadnej postaci) – co wcale nie jest takie proste, gdyż im dalej w las, tym bardziej poziom trudności rośnie. Zdaję sobie sprawę, że to może być zbyt mało dla osób, które na taktycznych RPG zjadły zęby, ale większości graczy zdecydowanie wystarczy.

Starcia z bossami to mocna strona gry.

Fajne są w Mario + Rabbids zależności między bohaterami. Jeśli przestawimy dwóch z nich na tryb warty, a trzecim najpierw aktywujemy afekt wampiryzmu na wrogu, a następnie zmusimy go do ruchu, to niemilec otrzyma kilka strzałów, a nasze postacie się uleczą. Takich kombinacji jest wystarczająco wiele, by do końca rozgrywki się nimi nie znudzić. Sam pewnie z kilku ciekawych kombosów nie skorzystałem ani razu.

Walka w Kingdom Battle robi kapitalne wrażenie. Ciekawe opcje, pasujące do klimatu Grzybowego Królestwa, jak miodowa broń, która potrafi zatrzymać przeciwnika, przyklejając go do podłoża, czy wybuchające po dotarciu do celu minigokarty, skutecznie odróżniają tę grę od poważniejszych przedstawicieli gatunku. Świetni są też nieprzyjaciele – nie tylko ładnie zaprojektowani, ale także z ciekawymi umiejętnościami. Gra co jakiś czas dorzuca kolejnego przeciwnika, więc do ukończenia kampanii nie zdążyłem się nimi znudzić. Wśród niemilców wyróżniają się bossowie – a trzeci z nich, szalony śpiewak operowy, to jeden z najfajniejszych oponentów, z jakimi zetknąłem się w ostatnim czasie. Twórcy postarali się, aby starcia z głównymi wrogami miały po kilka faz i ciekawe mechaniki dodatkowe (np. pierwszego bossa musimy pozbawić bananów, bo inaczej nieustannie się nimi leczy).

Szkoda tylko, że choć broni w grze jest zatrzęsienie, to poszczególne typy pukawek wydają się podobne. Różnią się jedynie rosnącą liczbą zadawanych obrażeń (system progresji) i efektem krytycznym. Możemy więc wybrać, czy wolimy wrogów oślepiać, czy spowalniać, ale nic więcej. Tutaj czuć trochę zmarnowany potencjał.

To ja, Mario

Walki w Kingdom Battle są bardzo fajne, ale gdyby zabrakło dodatkowego wypełniacza, to gra na dłuższą metę by nudziła. Na szczęście jest jeszcze eksploracja. W trakcie kampanii odwiedzamy cztery światy – m.in. pustynno-zimowy (!), nawiedzony zamek czy rodzinną krainę Bowsera pełną lawy i parowych maszyn. Kolorowa oprawa graficzna i wesoła, choć niezbyt oryginalna, muzyka autorstwa Granta Kirkhope (ja słyszałem w niej motywy z Doctora Who, kolega Maciej zaś – patrz ramka pod tekstem – dźwięki z Batmana) nieźle wprowadzają w klimat Grzybowego Królestwa. Dodatkowo światy okazują się pełne drobnych smaczków (kórliki są wszędzie, a ich szalone twory zagracają mapy) i prostych zagadek środowiskowych. Żeby dostać się do znajdźki, musimy np. poprzesuwać odpowiednio klocki, połączyć dwa obiekty czy rozbić przeszkody. Niestety, łamigłówki nie są zbyt skomplikowane – nie jestem miłośnikiem ślęczenia nad problemem w stylu klasycznych point-and-clicków, więc mnie ten poziom trudności pasował, ale znajdą się tacy, których prostota tych wyzwań zasmuci.

A teraz najciekawsze – pomimo faktu, że większość znajdziek w grze to chłam (no bo kto lubi kolekcjonować modele 3D czy arty?), zwiedzanie świata jest zwyczajnie przyjemne. Cyklicznie natrafiamy na nowe zagadki, czasem zbieramy monety na czas (te czerwone, z Mario), a możliwość otwarcia skrzyni z gadżetami, nawet jeśli zbędnymi, jest wystarczają nagrodą za dociekliwość.

Oho, czeka nas bitwa.

Również grafika w Mario + Rabbids robi świetne wrażenie – nie swoją jakością, bo momentami kolory są zbyt wyblakłe (zwłaszcza w pierwszym świecie), a tła mocno rozmazane, tylko dopracowaniem detali. Postacie bohaterów i ich wrogów są pełne szczegółów i wyposażone w masę fajnych animacji – kórlicza wersja Peach czasem przewraca się, biegając po mapie, a gdy Mario w trybie warty strzela nad jednym z towarzyszy, ten kuca i zakrywa głowę, by uniknąć trafienia. Takich drobnych smaczków jest cała masa. Fantastycznie wyglądają też spowolnienia, gdy postacie wspólnie zaliczają krytyczne strzały. W efekcie na grę po prostu patrzy się z przyjemnością, której nie psują sporadyczne spadki liczby wyświetlanych klatek. Bardziej przeszkadza w trybie eksploracji kamera, która w pewnych miejscach z automatu się blokuje, co czasem dziwi i może drażnić.

Nie chodzi o to, by złapać kórliczka

Eksploracja w Mario + Rabbids okazuje się zwyczajnie fajna. Walka natomiast sprawia mnóstwo frajdy i potrafi wynagrodzić dobre planowanie: dwie postacie w trybie warty plus atak z broni, która odrzuca przeciwka (aktywując bohaterów ze wspomnianym trybem) – i buch, silnego wroga już nie ma, a satysfakcji jest cała masa. Jednak najbardziej w grze zachwycił mnie jej projekt.

Pędząc przez kolejne światy, a czasem nawet wracając przez odwiedzone już tereny, nigdy się nie gubimy, bo w inteligentny sposób rozmieszczone są złote monety, prowadzące nas jak po sznurku. Walka nie jest bardzo skomplikowana, ale dokładnie wtedy, gdy zaczyna lekko nużyć, pojawia się nowa mechanika czy bohater, na nowo rozbudzając zainteresowanie. W połowie każdego świata ścieramy się z minibossem, a na końcu – z wielkim i zazwyczaj ciekawym bossem. Chciałbym, żeby każda gra umiała tak dobrze utrzymywać tempo przez ponad kilkanaście godzin. Tylko nie dajcie się zwieść, to wcale nie jest propozycja dla dzieci!