Recenzja gry Life Is Strange: Before the Storm – dużo klimatu, za mało emocji

Życie to teatr

W każdym odcinku możemy zdecydować, jakie ciuchy włoży na siebie główna bohaterka.

Największą siłą oryginalnego Life Is Strange były wątki obyczajowe – i to im Deck Nine poświęciło najwięcej uwagi w prequelu. Przyjaźń między Chloe a Rachel rozkwita przy akompaniamencie sympatycznych wygłupów obu dziewczyn, na tle których przewijają się historie innych mieszkańców Arcadii Bay związanych z protagonistką – Davida i matki głównej bohaterki zmagających się ze zbuntowaną córką, zakochanego w Price znajomego ze szkoły czy braci starających się pomóc swemu ojcu stanąć na nogi.

Ponownie są one największą zaletą gry. Codzienne problemy zwykłych, wzbudzających sympatię (często wbrew negatywnemu pierwszemu wrażeniu) ludzi raz jeszcze czynią malownicze miasteczko miejscem, które oczarowuje. Wyjątkową atmosferę budują też znane z oryginału sceny, podczas których główna bohaterka zatrzymuje się na chwilę i relaksuje, leżąc na łóżku czy paląc papierosa i rozmyślając o bieżących wydarzeniach. Decyzja o tym, kiedy zakończyć te sekwencje i rzucić się w wir dalszej zabawy, pozostawiona zostaje graczowi, który równie dobrze może spędzać całe minuty na chłonięciu cudownego klimatu.

Produkcja w świetny sposób łączy zwyczajne interakcje, poważniejsze sceny i fragmenty typowo humorystyczne. Wspomniana kilka akapitów wcześniej sesja z grą fabularną, próby ożywienia starego gruchota na wysypisku czy wyjątkowe przedstawienie teatralne to momenty z jednej strony o niczym, z drugiej zaś tak po prostu przyjemne i czyniące Arcadię Bay wiarygodnym miejscem. Choć równowaga między wątkami obyczajowymi a właściwą opowieścią została w stosunku do oryginalnego Life Is Strange zaburzona i przez to gra jako całość wydaje się być tytułem poniekąd o niczym, to ta „nicość” wciąż potrafi sobą zainteresować.

Podobnie jak w pierwszym Life is Strange, w Before the Storm pojawiają się także surrealistyczne sekwencje.

BFFs

Najlepiej nakreślone wątki byłyby bez znaczenia, gdyby nie dobrze wymyślone i zagrane postacie. Pod tym względem Before the Storm nie zawodzi. Najważniejszą dla fanów nową bohaterką jest tu bez wątpienia Rachel, o której wcześniej słyszeliśmy wiele, ale nie mieliśmy okazji jej poznać. Atrakcyjna, inteligentna, przebojowa i pełna energii dziewczyna robi imponujące pierwsze wrażenie, dzięki czemu z łatwością jesteśmy w stanie uwierzyć w zauroczenie Chloe. Nowa przyjaciółka szybko ujawnia przy tym skazy charakteru, które czynią ją czymś więcej niż tylko sztucznym ideałem.

Sama główna bohaterka również wypada bardzo dobrze, zachowując swój buntowniczy charakter – choć w związku z tym, że akcja toczy się kilka lat wcześniej, młoda panna Price nie jest jeszcze tak pewną siebie osóbką i dopiero uczy się anarchistycznego stylu bycia. Dzięki pokazaniu akcji z jej perspektywy i daniu nam wgląd w to, co dzieje się w głowie dziewczyny, uczyniono z niej też bardziej sympatyczną postać. Istnieje spora szansa, że nawet jeśli nie cierpieliście jej w oryginalnym Life Is Strange, tutaj ją polubicie.

Chloe prowadzi dziennik, w którym zapisuje wydarzenia z życia w formie nigdy niewysłanych listów do Max.

Dobrze wypadają też postacie drugoplanowe. Powraca kilka znanych twarzy, z czego prawie każda przedstawiona zostaje w nieco innym świetle. Młodsza wersja Victorii okazuje się być znacznie mniej pewna siebie, zwłaszcza w zestawieniu z wyraźnie dominująca nad nią Chloe, David dopiero wypracowuje relacje z pasierbicą, a w przypadku Nathana możemy zaobserwować, co dokładnie skłoniło go do stania się nieprzyjemną osobą znaną z Life Is Strange. Oprócz tego poznajemy kilku solidnie nakreślonych nowych bohaterów.

Szczere kłamstwa

Life Is Strange: Before the Storm ze względów fabularnych pozbawiono jednej z najbardziej wyróżniających pierwowzór mechanik – możliwości cofania czasu. Miało mieć to silne konsekwencje w kontekście podejmowania decyzji, których nie można już swobodnie anulować w celu wypróbowania innych wariantów. Każdy wybór stał się teraz ostateczny... i twórcy zmarnowali potencjał tkwiący w tej zmianie.

W ciągu trzech epizodów podejmujemy całkiem sporo decyzji, a gra nawet nieźle radzi sobie z tworzeniem iluzji, że nasze działania mają wpływ na wydarzenia (choć w praktyce jest on bardzo marginalny) – pod tym względem dzieła studia Telltale Games z ich ulubionym motywem „ocal postać A lub B, a my i tak ją zabijemy pięć minut później” zostają daleko w tyle.

Chemia między dziewczynami została przedstawiona w świetny sposób.

Efekt ten daje głównie duże natężenie drobiazgów – narysowane na początku gry opcjonalne graffiti jest widoczne po powrocie do danej lokacji w trzecim odcinku, drobna złośliwość wobec Victorii zostaje skomentowana jakiś czas później wiadomością od niej, a wybór ubrania z kilku dostępnych propozycji zawsze spotyka się z unikatowym komentarzem którejś z postaci. Same zmiany jako takie są w zasadzie nieistotne, ale wystarczająco skutecznie przekonują, że to, co widzimy na ekranie, nie jest wyreżyserowanym przedstawieniem.

Niestety, te najważniejsze z decyzji zawodzą (z jednym wyjątkiem). Przede wszystkim jest ich bardzo mało, raptem kilka na całą grę. Nie radzą sobie też z wywoływaniem odpowiednio silnych uczuć – zapomnijcie o rollercoasterze emocji rodem ze sceny na dachu z Katie czy finałowego wyboru z oryginalnego Life Is Strange. Choć nie mamy już możliwości cofania czasu, jej brak nie doskwiera, gdyż w większości wypadków nie musimy zastanawiać się nad wyborami i po prostu bierzemy pierwszy z brzegu wariant. Wspomnianym wyjątkiem jest tylko świetna ostatnia podejmowana w grze decyzja, kiedy to musimy wskazać jedną z dwóch skrajnie różnych opcji, z których każda wydaje się na swój sposób zła.

Bonusowy epizod

Choć trzeci odcinek Before the Storm zamyka opowieść o przyjaźni Chloe i Rachel, nie jest to jeszcze wszystko, co do powiedzenia mają scenarzyści ze studia Deck Nine. W styczniu posiadacze rozszerzonej edycji gry otrzymają bonusowy epizod, zatytułowany „Farewell”, w którym po raz ostatni wcielimy się w Max i przeżyjemy chwile przed wyjazdem z Arcadii Bay i rozstaniem z Chloe. Co ciekawe, w bonusowym odcinku głos Price ponownie podłoży znana z oryginalnego Life Is Strange Ashly Burch, nie zaś zastępująca ją w BtS Rhianna DeVries.

Spośród ponownie spotykanych starych znajomych największą rolę do odegrania ma Frank.

Przyjaźń przyjaźnią, ale graffiti zrobić trzeba

Rozgrywka w interaktywnych serialach tego typu zawsze jest elementem drugorzędnym, ale mimo to Deck Nine postarało się, byśmy nie mieli wątpliwości, że wciąż mamy do czynienia z grą komputerową. Każdy odcinek to przynajmniej kilka okazji, by jako Chloe pozwiedzać pełne interaktywnych obiektów lokacje. Zazwyczaj interakcje dziewczyny ograniczają się do skomentowania danego przedmiotu, ale czasem otrzymujemy też do rozwiązania banalnie proste zagadki (np. znajdź działający akumulator samochodowy na złomowisku).

Motywem, który mnie rozbroił, był sposób, w jaki twórcy informują nas o bieżącym celu wymaganym do rozwinięcia fabuły. Jeśli nie jesteśmy pewni, co należy w danej chwili zrobić, jednym wciśnięciem przycisku możemy sprawdzić aktualne zadanie... które Chloe zapisała sobie na dłoni, by o nim nie zapomnieć. Świetny pomysł, pasujący do charakteru postaci. Wprawdzie gra jest na tyle prosta, że nigdy nie musiałem z tego patentu korzystać, ale wywoływał on uśmiech na mojej twarzy za każdym razem, gdy w trakcie sceny przerywnikowej widziałem pomazaną dłoń dziewczyny.

Sesja gry RPG to jedna z najlepszych (i całkowicie opcjonalnych) scen w całej grze.

Do uważnej eksploracji otoczenia zachęca też możliwość malowania przez protagonistkę pełniących funkcję „znajdziek” graffiti w różnych miejscach. Jest to kolejna mechanika sensownie wpisana w charakter dziewczyny, dodatkowo wykorzystana do wprowadzenia kilku opcjonalnych zagadek środowiskowych, bowiem czasem musimy sobie odpowiednio oczyścić pole, nim przejdziemy do wandalizmu w przestrzeni publicznej. Miłym akcentem jest to, że inne postacie czy sama Chloe czasem odnoszą się do wykonanych wcześniej grafik, włączając je w narrację opowieści.

Najistotniejszą nowością względem pierwowzoru są tzw. pyskówki – specjalne fragmenty konwersacji, w trakcie których bohaterka wykorzystuje swój cięty język do sprowokowania dyskutanta i osiągnięcia własnych celów. Jest to seria dialogów, podczas których musimy uważnie przysłuchiwać się słowom naszego „oponenta” i szybko na nie reagować. Kilka sukcesów z rzędu daje nam to, czego chcemy, ale zazwyczaj jedna źle dobrana odpowiedź przekreśla nasze starania. Ciekawe urozmaicenie, choć dyskusje są nieco zbyt proste – na całą grę tylko raz zdarzyło mi się przegrać pojedynek słowny.

Rytm emocji

Warstwa dźwiękowa gry stanowi jej mocną stronę. Choć z powodu pewnych zawirowań głosu Chloe zamiast znanej z pierwszego Life Is Strange Ashly Burch użyczyła Rhianna DeVries, zmiana okazała się bezbolesna i nowa aktorka poradziła sobie wyśmienicie. Świetnie spisała się też pozostała obsada, aczkolwiek pozytywne wrażenie psuje słaba synchronizacja słów z ruchem ust wypowiadających je postaci.

Regularnie możemy odciąć się od problemów – przystanąć, zrelaksować i przeanalizować ostatnie wydarzenia.

Niczego złego nie mogę powiedzieć natomiast o ścieżce dźwiękowej, raz jeszcze składającej się ze świetnie dobranych do konkretnych sytuacji kawałków mniej znanych zespołów. Jako że Chloe jest postacią bardziej anarchistyczną od spokojnej Max, znalazło to również odzwierciedlenie w żywszej muzyce. Zdecydowanie jest tu czego słuchać i zdecydowanie jest to doznanie bardzo przyjemne.

Mniejsze wrażenie robi oprawa wizualna, której nie zawsze udaje się ukryć słabości silnika graficznego pod silną warstwą pastelowej stylistyki. W Arcadii Bay próżno szukać dużej liczby detali czy imponującego dynamicznego otoczenia, a postaciom zdarza się poruszać w sztywny sposób. Ponadto, gdy uzyskujemy kontrolę nad kamerą, ta potrafi stawiać silny opór, kiedy próbujemy ustawić ją w żądanym miejscu, przez co łatwo można przegapić część dostępnych interakcji.

„Pyskówki” to ciekawe, choć odrobinę zbyt łatwe do wygrania urozmaicenie.

Jeśli nie wiemy, co robić, pomocną dłonią służy… dłoń Chloe.

Ogień przed burzą

Life Is Strange: Before the Storm oferuje wszystkie najlepsze elementy poprzedniej gry – świetną ścieżkę dźwiękową, spokojne sekwencje relaksu, codziennie perypetie nastolatek i bardzo dobrze nakreślone postacie. Zabrakło tu jednak większego nacisku na nadającą rozgrywce celowość klamrę narracyjną, która balansowałaby te elementy, skłaniała do parcia naprzód i zapewniała potężną dawkę emocji.

Z tego względu, choć czas spędzony z produkcją studia Deck Nine mija przyjemnie, nie serwuje ona oczekiwanych doznań i zbyt często sprawia wrażenie, jakby całość nie zmierzała do niczego konkretnego. Gra przypomina środkowe odcinki sezonu dobrych, acz długich seriali, które wprawdzie ogląda się całkiem nieźle, ale są one głównie wypełnieniem czasu między najmocniejszymi odcinkami początkowymi i finałowymi.

Tak też określiłbym Before the Storm – jako niezłe wypełnienie czasu między pierwszą a drugą pełnoprawną częścią Life Is Strange. Jest przyjemnie, ale tytuł ten nie zagrzeje długo miejsca w naszej pamięci. Pokazanie początków przyjaźni Chloe i Rachel wypadło nieźle, ale nie rzuca nowego światła na wydarzenia w kontynuacji ani nie oferuje wyjątkowej jakości jako takie, zbyt silnie opierając się na poprzedniej odsłonie cyklu.