Recenzja gry It Takes Two - nowy król kooperacji... ze słabą fabułą

Kooperacyjny majstersztyk

Na szczęście na narracji zabawa się nie kończy. Jeśli przymkniemy oko na historię i pozwolimy ponieść się samej rozgrywce, It Takes Two momentalnie rozpostrze skrzydła. Na ogół programiści unikają upychania zbyt wielu różnych mechanik w swoich grach, bo każda kolejna podbija ryzyko, że kod się wreszcie zbuntuje i nastąpi coś strasznego, czego deweloperzy nie zdołają objąć rozumem. Studio Hazelight już przy okazji A Way Out pokazało, że śmieje się takiemu niebezpieczeństwu w twarz – teraz ten śmiech rozbrzmiewa tylko głośniej (i jakby maniakalnie), a twarz niebezpieczeństwa czerwieni się ze wstydu.

Nie regulujcie odbiorników, wcale nie zostaliście nagle przerzuceni do recenzji Minecraft: Dungeons. Tak, It Takes Two lubi bawić się konwencją.

Chyba nie przesadzę, twierdząc, że w It Takes Two nie ma ani jednej mechaniki, której używalibyśmy w sumie dłużej niż przez pół godziny – nie licząc może tych najbardziej podstawowych jak skakanie (podwójne) czy huśtanie się na linie. Tutaj rozgrywka zmienia się dosłownie co kilka minut, a twórcy na każdym kroku pokazują coś nowego, ciągle przeplatając intensywną akcję błogą eksploracją, obfitującą w smaczki i aktywności dla dociekliwych odkrywców. W jednej chwili suniemy na łyżwach po lodzie, w drugiej rozwiązujemy zagadkę, bawiąc się magnesami, w kolejnej rzucamy w coś śnieżkami, a jeszcze za moment szybujemy przez przestworza albo dajemy nura w głębiny. Do tego następują nieustanne zmiany scenerii – przeważnie bardzo miłej dla oka, by nie rzec: ślicznej. Znudzić się tym wszystkim? Powodzenia!

Co zaś najlepsze, każdą lokację i każde wyzwanie zaprojektowano z myślą o kooperacji. Bohaterowie co chwilę zyskują rozmaite gadżety i zawsze ich działanie wzajemnie się uzupełnia. Cody strzela żywicą z działka, ona oblepia i unieruchamia osy, a May detonuje ją swoim ogniomiotem. Cody manipuluje otoczeniem, zmieniając bieg czasu, a May wykorzystuje to, tworząc własne klony. Cody zmienia swój rozmiar, a May biega po ścianach. Cody... i tak dalej, i tak dalej. Ani przez moment nie miałem wrażenia, że designerom z Hazelight kończą się pomysły – co jest naprawdę imponujące w kontekście przygody, która (powtórzę to raz jeszcze) trwa kilkanaście godzin.

Rywalizacyjne minigry nie są złożone, ale – jak wszystko inne w tej grze – bardzo zróżnicowane.

Imponujący jest również fakt, że każda z tych mechanik... cóż, działa. Rzecz jasna, mogę wskazać sekwencje wykonane lepiej i gorzej, ale ani razu nie trafiłem na taką, o której powiedziałbym, że zaprojektowano ją całkiem do kitu albo że nie została w ogóle przemyślana. Ewentualne zastrzeżenia ograniczają się do sterowania, które nie zawsze okazuje się idealnie precyzyjne, i do kamery, czasem ustawiającej się w sposób utrudniający wykonanie zadania (uciążliwa bywa zwłaszcza przy skakaniu po platformach).

Zabawkom przydałoby się kilka łatek

Większym kłopotem bywa poziom trudności. Deweloperzy nie przewidzieli jego regulacji w jakimkolwiek zakresie, a poszczególne wyzwania są pod tym względem nierówne. Może się zdarzyć, że utkniecie np. na którejś walce z bossem, zwłaszcza jeśli zagracie z drugą połówką, której brak doświadczenia w grach wideo (a romantyczna problematyka It Takes Two aż się prosi, by zachęcić do wspólnej rozrywki swoją sympatię). Nie zaszkodziłoby też więcej opcjonalnych podpowiedzi do zagadek, bo i na nich można się zaciąć. Dobrze chociaż, że punkty kontrolne są zazwyczaj rozmieszczone gęsto, a zgon nie wiąże się ze zbyt przykrymi konsekwencjami. Poza tym w ogólnym rozrachunku poziom trudności nie jest bardzo wysoki jak na standardy platformówek 3D.

Oprawa muzyczna jest bogata i dobrze dopasowana do zmieniających się światów, ale trudno trafić na utwór, który zdołałby wpaść w ucho i zostać w nim na dłużej.

Skoro już mowa o problemach, wspomnę też o czysto technicznym mankamencie, jakim są serie „przywieszek” animacji podczas filmów przerywnikowych – obraz regularnie się zacina (czasem na ćwierć sekundy, czasem na pół lub więcej), zwłaszcza gdy na ekranie trwa wartka akcja. Podobne zjawisko występuje też przez chwilkę po załadowaniu etapu lub wczytaniu gry. Nadmienię, że produkcję tę testowałem na dysku SSD. Zjawisko to raczej nie ma podłoża w optymalizacji, gdyż podczas właściwej rozgrywki płynność z rzadka spadała poniżej 60 klatek na sekundę (przy najwyższych ustawieniach w rozdzielczości 1080p na komputerze wyposażonym w Core i5-9400, 16 GB RAM-u i GeForce’a GTX 1060 6 GB).

Do najlepszej zabawy trzeba dwojga

Podsumujmy. It Takes Two jest grą bardzo dobrą – bez mała znakomitą, a jednak gorące jej polecenie paradoksalnie nastręcza mi drobnych trudności. Na pewno zawiedzeni nie będą miłośnicy platformówek 3D – to godny reprezentant gatunku, który może śmiało spoglądać w oczy każdemu rywalowi. Jeszcze lepiej będą bawić się entuzjaści pomysłowych kooperacyjnych szaleństw – na tym polu mało kto może równać się ze studiem Hazelight.

Przestrzegam jednak wspomnianych już fanów Josefa Faresa, którzy szukaliby tutaj wzruszeń i innych silnych emocji, bo w omawianej grze takowych nie znajdą. Najwyżej kilka miłych momentów spod znaku: „Oooch, jakie to słodkie” albo „Spójrz, kochanie, mają tak jak my”. Wypada uznać to za rozczarowanie w odniesieniu do gry, o której twórcy w sklepowym opisie śmiało donoszą, że „w metaforyczny sposób łączy sferę rozgrywki z narracją, przesuwając granice interaktywnych historii”. Owszem, jak na platformówkę 3D fabuła robi wrażenie bogatej. Ale jak na kontynuatora A Way Out – jest mikra.

Uważna eksploracja popłaca. Pamiętacie tych gagatków?

Tak czy owak, twórcy z Hazelight mają wszelkie podstawy po temu, by uznać It Takes Two za swój kolejny duży sukces – i rad będę stanąć w pierwszym szeregu wraz z tymi, którzy im tego sukcesu pogratulują. Niemniej mam nadzieję, że z kolejnym projektem szwedzki deweloper wykona zwrot z powrotem w stronę doświadczeń silniej skupionych na poważnym snuciu opowieści.