Recenzja gry Inside - twórcy Limbo pokazują piekło wojny?

Ludzie są groźni. Trzeba się przed nimi ukrywać.

Pierwsze dziesięć minut gry okazuje się dla mnie szokujące. Bohater Limbo przebijany odnóżami wielkiego pająka i rozszarpywany przez szczęki zastawionych sideł jest niczym wobec uciekającego dziecka, zastrzelonego w końcu gdzieś pośród leśnej głuszy. Dziecka rozszarpywanego przez psy. Dziecka, które jest ścigane przez dorosłych gotowych w każdej chwili zabić. A my nie mamy pojęcia dlaczego. Gra rozpoczyna się bardzo mocnym akcentem: ludzie wywożeni z lasu ciężarówkami, uzbrojone patrole. Nie znając kontekstu, byłem przekonany, że oto małe studio zafundowało nam przejmujący obraz czystek etnicznych. Na szczęście – piszę „na szczęście”, bo nie wiem, kto byłby w stanie wytrzymać dłuższe posiedzenie przy pozycji serwującej tak okrutną eliminację niewinnych istnień – po kilkunastu minutach gra pozwala na wzięcie oddechu i rozpoczęcie prawdziwej przygody.

Tablica świetlna odliczająca sojuszników. Pomysł zaczerpnięty z gier twórców Abe'a.

W miarę rozwoju historii, którą poznajemy jedynie przez pryzmat tego, co widać na ekranie – w grze nie występują żadne dialogi – twórcy uciekają od przedstawiania skutków wojny (wieś pełna martwych zwierząt) w stronę fantastyki. Bohater przez większość czasu przedziera się przez zalane wodą korytarze okrętów wojennych, by w rezultacie dotrzeć do laboratoriów naukowych i naocznie przekonać się, czym faktycznie zajmują się jego prześladowcy. Opowieść można potraktować dosłownie, ale też jako alegorię, zakończoną fantastycznym pomysłem zmieniającym postać dziecka, mnie osobiście kojarzącym się z wizjami zaczerpniętymi wprost z umysłów japońskich twórców anime.

W batyskafie zwiedzimy morskie głębiny.

Do obsługi gry służy tylko gałka analogowa, odpowiedzialna za kierunek ruchu postaci, oraz dwa przyciski – jeden do skoku, drugi do interakcji z obiektami. Dysponując tak skromnymi narzędziami sterowania, można przygotować całkiem sporo interesujących zagadek logicznych. Bohater nie tylko musi przesuwać przedmioty i wciskać różnorakie przyciski, ale również korzystać z pojemników ze sprężonym powietrzem. Sporą część gry spędzamy także w batyskafie, którym przemierzamy morskie głębiny. Zagadki logiczne nie należą do trudnych i nawet jeżeli mamy z jakąś problem, kilkakrotna próba podejścia do niej powinna w końcu przynieść rozwiązanie.

Bezwolne marionetki podatne na każdą sugestię podążają za głównym bohaterem.

O tym, że nasz bohater jest wyjątkowy, przekonujemy się w momencie, kiedy podłączamy się głową do swego rodzaju interfejsu, pozwalającego pokierować krokami bezwolnych postaci, na jakie natykamy się co jakiś czas. To te same osoby, które na samym początku widzieliśmy wywożone ciężarówką. Interfejs pozwala, nie ruszając się z miejsca, zmuszać innych do wykonania pewnych czynności. Raz czy dwa zdarza się, że urządzenie pozostaje na głowie chłopca, kiedy ten może się przemieszczać, co powoduje, że wszystkie te bezwolne osoby wloką się za nim niczym zombie, w akcie ślepego posłuszeństwa.

Bezwolni ludzie wykonują rozkazy panów.

Duńczycy mocno popracowali nad tym, aby realistycznie oddać powierzchnię wody oraz samą głębię. Chłopiec potrafi znakomicie pływać, jednak nie jest w stanie przez dłuższy czas wstrzymywać oddechu. Dopiero na dalszym etapie ulega to zmianie na skutek pewnych nieprzyjemnych okoliczności. Pod wodą przestawiamy wajchy, wciskamy guziki, a także uciekamy przed zagrożeniem ze strony dziwacznego dziecięcego „wodnika Szuwarka”. Spotkanie z tym stworem jest bardzo emocjonujące i gwarantuję, że z nerwów (bynajmniej nie z frustracji) będziecie obgryzać paznokcie.

Turbiny wytwarzające wiry wodne to niebezpieczne urządzenia. Kilka razy w ciągu całej gry będziemy musieli sobie z nimi poradzić.

Ukończenie Inside wymaga około czterech, może pięciu godzin, ale w żadnej mierze nie jest to czas zmarnowany. Gra stanowi smakowitą porcję bardzo dobrze napisanego kodu, będąc lepszym i dojrzalszym produktem od świetnego Limbo. Ludzie z Playdead zawarli w niej więcej pomysłów, z pewnością byli też o wiele bardziej kreatywni w tworzeniu zaprezentowanego świata – wyraźniej namacalnego oraz niesamowicie wrogiego wobec zupełnie niewinnej i ściganej bez powodu jednostki. Moment, w którym dzieje się coś tak ważnego, że dostrzeżony bohater przestaje przyciągać uwagę wrogów i zostaje przez nich pozostawiony w spokoju, zapamiętam na długo. Sposób, w jaki twórcom udało się jednym ruchem anonimowej postaci drugiego planu wyrazić tyle emocji, jest niebywały. To potrafią tylko najlepsi. Co prawda można odnieść wrażenie, że niektóre z elementów zapożyczono z poprzedniego dzieła, ale jeśli nawet, to zostały one odpowiednio rozwinięte i dobrze przysłużyły się opowiadanej historii. Po sześciu latach od premiery wielu graczy wciąż pamięta o Limbo. Uważam, że co najmniej przez sześć kolejnych z wielkim uznaniem będzie się mówiło także o Inside.