Recenzja gry Disgaea 2 PC – taktyczne RPG z nutką szaleństwa

W to można grać bez końca

Fabułki kolejnych odsłon tej serii uważam za urocze i zawsze chętnie je śledzę, ale tym, co naprawdę przykuwa do ekranu w Disgaei, jest fantastyczny pomysł na przeróżne mechanizmy rozgrywki. Zacznijmy od tego, że podobnie jak w „jedynce” jako łącznik między misjami występuje nasza „baza wypadowa” – tym razem jest nią wioska rodzinna Adella, gdzie można robić zakupy, rozmawiać z postaciami i organizować drużynę. Stąd wyruszamy na kolejne bitwy za pośrednictwem portali.

Esencję gry stanowi rozwijanie postaci poprzez nieustanną walkę – w rodowód Disgaei jest więc wpisana pewna porcja „grindu”. Chociaż pierwszą i drugą część serii da się ukończyć w ciągu około 30 godzin, zwykle gra się znacznie dłużej – aż do kilkuset godzin. Dzieje się tak dlatego, że Disgaea proponuje graczowi właściwie nieskończone warianty wyzwań, a przy tym jest po prostu wciągająca. Rozwijać postacie można bardzo, ale to bardzo długo, a aren do walk na pewno nie zabraknie.

Jednym z bohaterów jest przebrzmiała gwiazda telewizyjnych show.

Prinnies, czyli demonów o wyglądzie pingwinów, oczywiście nie mogło zabraknąć.

Na czym polega unikatowość mechanik Disgaei? Długo by opowiadać, bo „dwójka” wprowadza do tej szalonej mieszanki parę nowych rozwiązań. Sama walka przypomina tę z Final Fantasy Tactics, ale dorzuca do tego różne, na pierwszy rzut oka dziwaczne pomysły, np. możliwość ciskania członkami drużyny, a nawet wrogami oraz tak zwane „geo-panele”. Te specjalne artefakty modyfikują właściwości poszczególnych pól na mapie – oferując niezniszczalność czy chociażby wzmacniając przeciwników. Sprawia to, że niektóre starcia w kampanii przypominają małe łamigłówki, bo zanim wykonamy ruch, musimy się zastanowić, jak osłabić pozycję przeciwnej drużyny.

W drugiej części serii „panele” mogą dodatkowo się przemieszczać, co sprawia, że każda runda przynosi zupełną rekonfigurację sytuacji na polu bitwy. Disgaea 2 ma też scenariusze, które są regularną młócką – wówczas musimy dobrze zarządzać jednostkami ofensywnymi i defensywnymi, uzbrojonymi w zróżnicowane ataki czy zaklęcia. Z tego powodu nie polecałbym tego tytułu osobom zupełnie początkującym w kategorii gier taktycznych – zasady są tu wyłożone dość prosto, ale trzeba się w tym wszystkim szybko odnaleźć.

Politologia dla demonologów

Jak działa demoniczny szpital? Nagradza demony za odniesione obrażenia...

Kreatywność cechująca system walki przenosi się na inne sfery rozgrywki. W mieście możemy zwoływać „mroczne zgromadzenie”, czyli coś w rodzaju demonicznego sejmu, by forsować różne ustawy, np. dodające do sklepów lepszy sprzęt. Demony, które nam nie sprzyjają, możemy przekupić interesującymi je przedmiotami albo pobić – zupełnie jak w prawdziwej polityce!

Przed wyruszeniem w bój warto przyjrzeć się drużynie, gdyż istotnym elementem Disgaei jest dobór sprzętu i ludzi. Mamy tu pełną swobodę – wolno nam tworzyć postacie o różnych klasach, statystykach i umiejętnościach władania bronią, a później je dozbrajać. Do drużyny może nawet dołączyć wiele z napotkanych po drodze potworów. Polecam inwestować w magów, bo po rozwinięciu ich zaklęć da się często położyć kilku wrogów jednym atakiem. Przedmioty ulepszamy, wchodząc do tak zwanego „świata przedmiotów” i staczając szereg walk determinujących to, jak mocno poprawimy statystyki sprzętu. Tutaj natomiast mogą zaatakować nas piraci dryfujący między wymiarami...

Disgaea uczy – gra pełna jest czerstwych, ale szczerych prawd o życiu.

Zabawnych pomysłów występuje w Disgaei mnóstwo, ale najlepsze jest to, że po przyswojeniu wszystkich dziwactw układa się to w sensowną całość: produkcję, z którą można spędzić wiele godzin. Disgaea 2 to kopalnia patentów na konfigurację drużyny i sporo frajdy z samego grania. Walki szybko stają się skomplikowane i trudne, więc nie sposób się nudzić. Oczywiście o ile lubi się czasem pewną dozę grindu – chociaż tutaj też zaproponowano parę ciekawych rozwiązań, bo trenować można, chociażby tłukąc własne postacie. W świecie demonów najważniejsza jest siła – nieistotne, jak nabyta! Patrząc na „dwójkę” z perspektywy serii, można powiedzieć, że w dobry sposób rozwija ona mechanikę cyklu, dokładając tylko pomniejsze, ale pasujące dodatki. Na większe rewolucje trzeba poczekać do późniejszych odsłon.

Pecety – nowy dom dla demonów?

Można by ponarzekać, że NIS nie pokusiło się o pełnoprawne remastery starych gier, a oferuje tylko porty, ale z drugiej strony seria Disgaea na przestrzeni lat nie zmieniła bardzo swego stylu – nowsze odsłony serwują po prostu ładniej narysowane postacie i animacje. Poza tym te starsze pozycje mają pewien urok. Spotkałem się z narzekaniami na stabilność gry przy konwersji pierwszej części serii na pecety, ale szczerze mówiąc, w ciągu kilkunastu godzin obcowania z obiema odsłonami nie uświadczyłem żadnych problemów, poza sporadycznymi spadkami płynności przy specjalnych atakach postaci (co wynika już zapewne z kodu podstawowej gry).

Bitwa typowo „łamigłówkowa” – jak przejść bezpiecznie przez most?

Czas na werdykt: warto zagrać! Dobrze, że pecety stały się nowym domem dla demonów.

Warto zaznaczyć, że chociaż NIS wprowadziło obsługę myszki w tej edycji, najlepiej bawić się przy pomocy pada lub klawiatury, co pewnie niektórym graczom pecetowym wyda się nieintuicyjne. Podążanie za kursorem okazuje się o tyle kłopotliwe, że gra po prostu nie jest przystosowana do tego „płynnego” stylu sterowania – łatwiej „przeskakiwać” między polami, używając klawiszy. Słowem, trzeba przywyknąć do klawiszologii, ale jeśli opanuje się ten element, grę da się obsługiwać szybciej niż na konsolach.

Cieszy mnie, że NIS postanowiło podzielić się z graczami pecetowymi serią Disgaea, bo zarówno pierwsza, jak i druga jej część są naprawdę dobre. Po Disgaeę 2 mogą śmiało sięgać osoby, które lubią gry taktyczne, a nie boją się japońskich naleciałości. Przygoda Adella i Rozalin ma sporo uroku, mnóstwo humoru i całą porcję świadomej żenady. Jeśli to kogoś nie interesuje, może zagłębić się w rozbudowany i świetnie pomyślany system rozwoju postaci oraz walki. Dodatkowy walor stanowią niewielkie wymagania i obsługa zapisów w chmurze – ja sam grywam na stacjonarnym komputerze i laptopie. Disgaea 2 PC to udana pozycja – w mojej opinii gra nie zestarzała się ani trochę i wciąż potrafi zaskakiwać swobodą, z jaką przeistacza idiotyczne na papierze pomysły w świetne mechanizmy rozgrywki.