Recenzja gry Deponia Doomsday – jaka piękna apokalipsa

Deponia Doomsday jest nękana przez backtraking, tutaj niejako wymuszony przez podróże w czasie. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że o ile powrót do kilkakrotnie odwiedzonych lokacji nie jest tak irytujący, o tyle skrypty, animacje oraz przerywniki filmowe związane z tym już tak.

Twórcy na szczęście zrekompensowali nam wrażenie deja vu. Podróżując przez miejsca znane m.in. z pierwszej Deponii, poznajemy genezę niektórych postaci niezależnych. Szkoda tylko, że spora część kamratów ze starej gwardii Rufusa po prostu przewija się przez ekran bez większego wpływu na bohatera i wydarzenia, zaś sam protagonista ma zdecydowanie więcej nowych znajomych, którym niestety brakuje uroku swoich poprzedników – McChronicle, z którym obcujemy najwięcej, to nieciekawa i nieporadna persona, zupełnie pozbawiona głębi. Natomiast Goal czy Toni to pierwszoligowe postacie – ich forma od 2012 roku nie spadła ani o cal.

Wszyscy wiedzą, że Rufus to zwiastun nieszczęścia i pożogi.

Wieczność to pojęcie względne

Łamigłówki, choć zostały skonstruowane wiernie gatunkowym regułom, kilkakrotnie spowodowały u mnie wypalenie synaps neuronowych. Podczas zabawy trafiłem na dwie lub trzy zagadki, które były powiązane z motywem podróży w czasie i ich rozwiązanie okazało się nie do końca tak oczywiste, jak wydawałoby się to na początku. Czwarta odsłona Deponii jest moim zdaniem najtrudniejsza z całego cyklu. Głównie z uwagi na zaginanie kontinuum czasoprzestrzennego i związane z tym abstrakcyjne sytuacje. Jeśli jednak ukończyliście którąkolwiek z poprzednich części, wtedy jakość i styl kolejnych zagwozdek serwowanych przez Daedalic nie sprawią, że będziecie zrozpaczeni błądzić po lokacjach lub zmuszeni zaglądać do poradników.

Jak wspominałem, Deponia Doomsday to najobszerniejsza odsłona cyklu. Rozgrywka nie sprowadza się tu do klasycznego zagadek środowiskowych, na graczy czeka też sporo pobocznych, acz niezwykle zabawnych i wciągających wyzwań. Przede wszystkim są to urozmaicające grę dynamiczne sekwencje QTE – tych w point & clickach nie oglądamy zbyt wiele. Występują tu również momenty, w których Rufus ma ograniczony czas na pewne działania. Na szczęście niepowodzenie obywa się bez konsekwencji, a po porażce zaczynamy po prostu od początku.

To albo pożarcie przez fewlocki. Zatem – którędy do wyjścia?

Na równi z nimi funkcjonują też liczne minigierki, które w fantastyczny sposób uzupełniają komiczne i prześmiewcze uniwersum wykreowane przez Daedalica, jednocześnie nie odwracając uwagi gracza od głównej fabuły. Mamy na przykład Rotten Fruit Game (własną wersję Niemców popularnej gry w kółko i krzyżyk), „strefę zabawy” jako osobne piętro w Elysium, gdzie czekają m.in. wyścigi gokartów, golf, basen, czy też nawiązanie do oldskulowych dungeon crawlerów z lat 90. ubiegłego stulecia, kiedy to sterujemy czteroosobową drużyną przy akompaniamencie 8-bitowej muzyki. Tytuł ten po brzegi wypełniony jest tego typu smaczkami, co spodoba się wszystkim fanom – nie tylko Deponii, ale również przygodówek, nawet jeśli będzie to ich pierwsza styczność z tą marką.

Tajemnica różowego słonia

Gagi i nawiązania do popkultury to niezwykle mocna strona Deponii Doomsday. Tytuł aż kipi od tego typu szpileczek wbijanych w kolejne dzieła – oberwało się nie tylko największym (m.in. Władcy Pierścieni czy westernom Clinta Eastwooda), ale także „swoim”. W trakcie zabawy pojawiają się bezpośrednie odniesienia do poprzednich gier Daedalica (np. jedną z napotkanych postaci jest mechaniczna wersja bohatera Journey of the Roach). Oprócz tego humor wprost wylewa się z ekranu za sprawą świetnie napisanych i zagranych dialogów – Rufus to wciąż sarkastyczny i ironiczny gość, któremu zazwyczaj nic nie wychodzi, lecz z klasą komentuje swe kolejne poczynania oraz wytyka niepowodzenia innym.

Drużyno! Po zwycięstwo!

Przy całej tej różnorodności Deponia Doomsday wygląda niemal identycznie jak poprzednie odsłony serii, a charakterystyczny sznyt dwuwymiarowych, ręcznie rysowanych teł i postaci towarzyszy nam przez całą przygodę. W wielu miejscach artyści pokazali co potrafią i stworzyli naprawdę urokliwe i pełne harmonii krajobrazy.

Do dopracowania pozostało kilka drobnych błędów, na które natrafiłem podczas rozgrywki. W pewnych momentach głos postaci zacinał się na jednej kwestii, kiedy w tle prowadzony był normalny dialog, ponadto ramka z kwestiami do wyboru nagle się skurczyła, przez co tekst wisiał w próżni. Na szczęście to tylko detale, które powinien bez problemu naprawić patch.

Deponia znów została ocalona!

Zapowiedź Deponii Doomsday, niczym typowy kataklizm, zaskoczyła wszystkich. Po czymś takim spodziewałem się raczej drobniejszego spin-offu, a doczekałem najciekawszej i najbardziej rozbudowanej odsłony serii. Mamy do czynienia ze świetnie napisaną kontynuacją przygód Rufusa, Toni, Goal oraz całej załogi – mimo że jest w niej zdecydowanie więcej nowych postaci. Z tym też wiąże się pewna negatywna cecha, mianowicie zabrakło czasu na ich odpowiednie zarysowanie.

Nowa Deponia cieszy oko świetnymi lokacjami (do których niestety zbyt często wracamy) i dobrą muzyką, zapewniając jednocześnie odpowiednią pożywkę dla naszych zwojów mózgowych. Dzieło niemieckiego studia Daedalic Entertainment wprost kipi od pokręconego humoru, serwując satyryczne podejście do wielu dzisiejszych sytuacji.

To wszystko dzięki Rufusowi. Przepraszam – graczowi!

W czwartej odsłonie odnajdą się zarówno weterani serii (wychwycą wszelkie nawiązania), jak i ludzie, którzy pierwszy raz sprawdzą grę z cyklu Deponia – scenariusz nie wymaga poświęcenia dodatkowych kilkudziesięciu godzin na sprawdzenie trylogii. Wszystko zatem jest na swoim miejscu, jeśli chodzi o przepis na udanego, zabawnego point & clicka z charakterem.