Recenzja gry Deadlight - takiej apokalipsy zombie jeszcze nie widzieliście

Piękna apokalipsa

Deadlight może wpadać na mielizny fabularne, ale bez dwóch zdań jest prześliczny. Tequila Works stosuje środki znane między innymi z Limbo i bawi się konturami oraz grą światłocienia. Dodaje do tego realistycznie poruszające się postacie oraz niezwykle dopracowane i prawdziwe tła. Świetnie wypadają przejścia między plenerami a wnętrzami budynków. W mgnieniu oka gra potrafi stać się kameralna i duszna. W wielu scenach tylko przebiegamy przez te perełki wizualne, uciekając przed zombie, podczas gdy aż chciałoby się zatrzymać i podziwiać kunszt grafików. Pod tym względem mamy do czynienia z jedną z najładniejszych platformówek tej generacji.

Wizualnie gra zachwyca, malując intrygujące pejzaże apokalipsy.

Jedną z zabawniejszych „znajdziek” są tak zwane gry elektroniczne (coś w stylu popularnych w Polsce „rosyjskich jajek”). W każdą z nich można pograć na jednym z dwóch poziomów trudności.

Co ważniejsze, tła nie pełnią wyłącznie funkcji estetycznej. Zwykle opowiadają historię, pokazując zdarzenia, które Randall tylko mija, podążając swoją drogą (chociaż je dostrzega). Świetne scenerie przecinają się z samą rozgrywką w paru punktach. Przede wszystkim często zombie pojawiają się właśnie w tle i dopiero gdy usłyszą ruch, przechodzą na główny plan (co czasami daje parę sekund na zastanowienie).

Poziomy wypełniono też znajdźkami budującymi klimat – większość z nich to pozostałości starego świata, składające się na małe historyjki. Randall zbiera je w specjalnym zeszycie, tworząc przedziwną wyklejankę. Nigdy nie staje się ona przesadnie mroczna czy niepokojąca. Trudno mi określić, czy to wada. Z jednej strony odpowiednio ciężkiej atmosfery nie brakuje. Z drugiej – nie sposób pozbyć się wrażenia, że reżyser dobrego filmu na podobny temat wykorzystałby mocniejsze środki.

Okrzyki zamiast kul

Sama rozgrywka budzi respekt tym, że rezygnuje z typowego eksterminowania zombie na rzecz kombinowania i bazowania na umiejętnościach bohatera. Na przykład na jego głosie, którym można sprowokować bezmyślne potwory do działania. W swojej przeprawie Randall korzysta też z tężyzny fizycznej (np. wyważając drzwi „z buta”) oraz ze znalezionych przedmiotów (głównym narzędziem jest tu toporek strażacki). Poza tym skupiamy się na skakaniu, przesuwaniu skrzynek i kombinowaniu, jak bezpiecznie przedostać się na drugą stronę lokacji. Niekiedy używamy też broni palnej – pod koniec zdobywamy nawet strzelbę. Na dłuższą metę posługiwanie się nią okazuje się jednak kłopotliwe, bo przeładowania trwają długo, a naboi jest niewiele.

Czasami innego sposobu nie ma.

To, co początkowo fascynuje, z czasem staje się nużące. Twórcy Deadlighta nie znaleźli patentu, jak urozmaicić rozgrywkę w przekonujący sposób. Teoretycznie co kilkanaście minut dostajemy nowe pomysły – wiele z nich nie oferuje jednak satysfakcji i momentami nawet frustruje. Dzieje się tak z paru powodów. Przede wszystkim sterowanie nie jest doskonałe i czasami trudno wyczuć postać, co prowadzi do głupich błędów. Każdy z nich kosztuje te 3-4 sekundy potrzebne na doczytanie gry. Po drugie – lokacje w swoim przepychu stają się nieczytelne. Autorzy dyskretnie sygnalizują ważne elementy, ale nie wystarcza to w scenach wymagających refleksu i niedopuszczających błędów.

Czy to wystarczy?

Gdybym miał rozpisać rozgrywkę z Deadlighta na godziny i opisać wrażenia z każdej z nich, wyglądałoby to następująco. W pierwszej byłem zaintrygowany klimatem, opowieścią i tym, jak powolna, ale dzięki temu metodyczna, jest zabawa. Druga przyniosła dziwny zwrot akcji i bardziej zręcznościowe elementy, które trochę wybiły mnie z rytmu. Trzecia obfitowała już w irytujące sceny ucieczek, kojarzące się wręcz z Canabaltem, ale pozbawionym swej niezobowiązującej lekkości. W godzinie czwartej... a – godziny czwartej już nie było, bo skończyły się poziomy. Autorzy ostrzegali, że gra zapewni około 5-6 godzin rozrywki, chociaż wydawało się, że dotyczy to tylko pierwszego przejścia przygody, a nie ukończenia jej i znalezienia wszystkich sekretów.

Randall ucieka nie tylko przed zombie.

Przy tak skromnym czasie zabawy nie sposób nie zapytać, czy rekompensuje to jakość i treść gry. Szczerze mówiąc, nie jestem tego tak pewny jak w przypadku chociażby Journey, gdzie jeszcze krótsza przygoda z mniej bezpośrednią fabułą wywoływała więcej emocji. W moim odczuciu Deadlight nie jest tytułem, w który trzeba koniecznie zagrać i który pokazuje coś absolutnie świeżego. To interesująca propozycja, najwyżej niezły platformer i wizualnie genialna sprawa. Nie osiągniecie przy niej jednak stanu nirwany, nie odkryjecie w sobie nowych pokładów człowieczeństwa i nie poczujecie tej błyskotliwości, jaka cechuje wybitne opowiadania SF.

Nie dla każdego

Deadlight to gra dobra i w pewnych scenach gwarantująca nietuzinkowe doznania. Jest w niej parę ciekawych pomysłów na rozgrywkę, sporo udanej zabawy w stylu Prince of Persia i trochę kombinowania. Grafika i muzyka robią bardzo pozytywne wrażenie, budując odpowiednią atmosferę. Na plus trzeba też zaliczyć próbę wymknięcia się z pułapki przesadnie nacechowanych patosem opowieści o ratowaniu świata i szukaniu lekarstwa na wszelkie bolączki ludzkości. W zamian dostajemy historię o wewnętrznej walce jednego człowieka. W pewnych momentach daje ona poczucie obcowania z czymś równie niezwykłym jak np. Another World.

Główna wada gry? Za krótka!

Tej platformówce brakuje jednak błyskotliwości i odkrywczości. Praktycznie przez całą grę czekałem na „ten” moment. Sytuację, w której poczuję, że zrobiłem coś intrygującego, nietypowego i niełatwego. Zamiast tego dostałem sceny zaprojektowane nierówno, poziomy obfitujące we frustrujące fragmenty i zwieńczenie historii, które pozostawia nieco do życzenia. Chciałbym, żeby ta opowieść była bardziej rozbudowana i może trochę odważniejsza. W obecnej postaci Deadlight jest raczej ciekawostką dla osób prawdziwie zainteresowanych tematem apokalipsy zombie i kupujących hurtowo wszystkie platformówki.