Recenzja gry Bannerlord - lepsza piaskownica niż RPG

Wierzchem i ostrzem

Oczywiście nie odkrywam Calradii na nowo tym stwierdzeniem – można je bowiem odnieść również do „jedynki”. Bannerlord stanowi po prostu jej ewolucyjne rozwinięcie. Najwięcej frajdy, jak zawsze, zapewnia początek gry – gdy przewodzimy bandzie obdartusów, usiłującej wkraść się w łaski możnych tego świata poprzez wykonywanie prostych, mało znaczących zadań i walkę z sobie podobnymi oberwańcami. Jednocześnie bierzemy udział w turniejach oraz paramy się handlem, by zarobić na powiększenie i ulepszenie własnej armii.

Wiele z tych elementów doczekało się istotnych zmian w ciągu ostatnich miesięcy. Walkę – zwłaszcza w otwartym polu – można w zasadzie opisywać w samych superlatywach. Nagrody z turniejów całkiem dobrze zbalansowano po ich początkowym przesadnym „znerfieniu” (teraz da się dzięki nim zupełnie nieźle obłowić, choć nie na tyle, by móc zapomnieć o innych formach pozyskiwania pieniędzy). Handel funkcjonuje tak, jak powinien – ekonomia została dobrze dostosowana do specyfiki poszczególnych regionów, dzięki czemu mamy poczucie, że towary, które wieziemy przez pół mapy, by następnie sprzedać z zyskiem, z przyczyn naturalnych są łatwo dostępne w jednej krainie, a w innej mają wartość kilkakrotnie wyższą.

Niestety, nie w każdym przypadku zakres wprowadzonych zmian należy uznać za wystarczający. Różnorodność zadań, które zlecają nam lordowie, rzemieślnicy czy przedsiębiorcy, w dalszym ciągu pozostaje relatywnie niewielka. Wystarczyło kilka godzin grania nową postacią, bym natknął się na niemal identyczne kopie wykonanych już questów. Co więcej, większość z nich doskonale pamiętałem ze swoich poprzednich kontaktów z Bannerlordem. Nie sądzę, by w późniejszej fazie gry miało się to diametralnie zmienić. Nie wydaje mi się również, by zwiększenie puli dostępnych misji znajdowało się wysoko na liście priorytetów studia TaleWorlds Entertainment – o ile w ogóle na niej jest.

Ponadto nie bez przyczyny wspomniałem, iż najlepiej sprawdzają się starcia w otwartym polu. Głównie dlatego, że w nich SI jednostek wypada najwiarygodniej – wiele dało uzależnienie jej od umiejętności wojaków, a nie od ich ogólnego poziomu doświadczenia. Przy oblężeniach – choć są one równie, a może nawet bardziej efektowne wizualnie niż bitwy na ubitej ziemi – znacznie łatwiej o błąd. Prawdopodobieństwo jego wystąpienia rośnie zwłaszcza w późniejszej fazie gry, gdy na zamkowych murach bój toczą setki żołnierzy. Niejednokrotnie byłem świadkiem sytuacji, w której wrogie jednostki wnikały w tekstury i nijak nie szło ich wykończyć, mimo że walka była już w zasadzie wygrana.

Na wojnie bez (większych) zmian

Generalnie różnej maści małych błędów wciąż jest w grze bez liku – mimo idących w dziesiątki pozycji list zmian przy każdej „dużej” aktualizacji – ale przyjmijmy, że taki już urok dzieł tureckiego dewelopera. Co jednak gorsze, nie brakuje również większych niedoróbek. Na tyle, na ile byłem w stanie to zweryfikować, nie naprawiono na przykład późnego etapu gry, w którym SI zaczyna nieco głupieć. Nasi podwładni podejmują wówczas zwykle nielogiczne, opłakane w skutkach decyzje, których pokłosiem stają się bunty oraz podboje z trudem zdobytych ziem przez wrogie armie. Gracz jest więc zmuszany do biegania od punktu A do B, by gasić pożary, bo bez jego ingerencji królestwo bardzo szybko rozsypałoby się w drobny mak.

Tę rozpędzoną na późnych etapach gry karuzelę śmiechu napędza inny mankament SI – mianowicie to, iż oszukuje ona na każdym kroku. Dana frakcja może znajdować się na skraju unicestwienia, ale po przegranej z kretesem bitwie w bardzo łatwy i szybki sposób odzyskuje wojska. Nie muszę chyba dodawać, że graczowi podobna rekonwalescencja zajęłaby znacznie więcej czasu. Przypomina to trochę walkę z wiatrakami... choć żeby odczuć to na własnej skórze, trzeba dość sporo pograć.

Znacznie wcześniej można się zorientować, iż szwankuje także system dyplomacji. Opiera się on głównie na renomie i charyzmie naszej postaci; nie bez znaczenia są również siła dowodzonej armii oraz pieniądze, którymi możemy przekonać do zmiany zdania nawet pozornie najbardziej zatwardziałe serca (w Bannerlordzie jak w życiu). Tylko że... działa to co najwyżej średnio. Dla przykładu – królestwa kierowane przez komputer często za nic mają traktaty pokojowe, których zawarcie słono nas kosztowało, i mogą wypowiedzieć nam wojnę mimo ich obowiązywania, bo dla nich jest ona korzystna. Co ciekawe, znacznie lepsze, bardziej przemyślane systemy dyplomacji oferują mody. Pytanie zatem brzmi: czemu twórcy Mount & Blade 2 nie mogą się nimi zainspirować, by zaprojektować własną mechanikę, sprzyjającą rzeczywistym pertraktacjom, a nie taką, która zachęca do utrzymywania ciągłego stanu wojny?

Średniowieczny lord

Złego słowa nie mogę natomiast powiedzieć o systemie rozwoju postaci. Wreszcie działa on bez zarzutu – protagonista zyskuje kolejne poziomy doświadczenia... zdobywając punkty doświadczenia. Jest to znacznie bardziej intuicyjne rozwiązanie niż konieczność levelowania poprzez ulepszanie umiejętności, na którą twórcy postawili na początku. Co się zaś tyczy samych „perków”, zaczęły one zapewniać premie, o których informują ich opisy. Nie udało mi się stwierdzić, czy wszystkie z tych pasywnych skilli „działają”, ale z pewnością można to powiedzieć o większości z nich.

Świetne wrażenie robi także wykonanie poszczególnych broni, tarcz, pancerzy, siodeł – generalnie całego bogatego i zróżnicowanego rynsztunku, w który możemy wyekwipować naszą postać. Animacjom posługiwania się różnymi typami oręża raczej daleko ideału czy realizmu – w wielu przypadkach nie zmieniły się one za bardzo od czasów Warbanda – ale na potrzeby gry wystarczają w zupełności. Co więcej, wymachiwanie wielgachnymi dwuręcznymi mieczami czy strzelanie z łuku sprawia masę frajdy, a to jest koniec końców najważniejsze. Dlatego też twórcy, przychylając się do „sugestii” niezadowolonych fanów, wyrzucili z gry kierunkowe blokowanie ciosów – Bannerlord utracił przez to nieco autentyzmu, ale zyskał na grywalności.

Jeśli już, wiarygodności drugiego Mount & Blade zdecydowanie bardziej szkodzą nijakie relacje z postaciami niezależnymi (nie żeby były one ważnym aspektem zabawy – po prostu chciałoby się, aby nadano im nieco więcej znaczenia). Co z tego, że protagonista może się ożenić i spłodzić potomka, którego mianuje swoim dziedzicem, skoro stosunki z własnymi dziećmi są czysto przedmiotowe, np. syna da się szkolić w walce. Co z tego, że każdy z naszych towarzyszy ma swoje tło fabularne i – jeśli taka wola gracza – może piastować ważną funkcję w klanie, skoro interakcje z nimi sprowadzają się do błahych rozmów i wydawania rozkazów (lub dania im wolnej ręki, by potem gasić pożary – patrz wyżej). Co z tego...

...że tyle marudzę, skoro Mount & Blade 2: Bannerlord to tak naprawdę bardzo dobra gra? Produkcja wprawdzie nieidealna, której pełen potencjał nie został – i prawdopodobnie nigdy nie zostanie – wyzwolony (no chyba, że moderzy doprowadzą ją do perfekcji). Jest to jednak tytuł potrafiący pochłonąć bez reszty i sprawić, iż gracz zapomni o wszystkich wymienionych przeze mnie niedociągnięciach. Taki już bowiem urok Mount & Blade, że gdy szarżuje się na wrogą armię siodło w siodło z setkami sprzymierzonych żołnierzy, nie myśli się o niezbyt ładnych twarzach postaci, kulejącym systemie dyplomacji czy ułomnej SI. Wtedy liczy się wyłącznie kurz wzbijany przez końskie kopyta, a także krew i pot, które za chwilę zostaną przelane.