Recenzja Beyond a Steel Sky - gry, na którą czekaliśmy 25 lat

W czasach, gdy wytwórnie filmowe eksperymentują z powrotami kultowych tytułów, zwykle z niezbyt dobrym skutkiem, w świecie gier pojawiło się Beyond a Steel Sky - kontynuacja przygodówki wydanej aż 26 lat temu! I to kontynuacja całkiem udana, zachowująca ducha oryginału Beneath a Steel Sky i nie bazująca wyłącznie na nostalgii. Królujący kiedyś standard point&click oraz dwuwymiarowe plansze zastąpiono trójwymiarowym TPP, a zamiast pixelartu pojawił się komiksowy styl graficzny z małą domieszką cel-shadingu przypominający gry od studia Telltale.

Etapy w rzeczywistości wirtualnej mają ciekawą oprawę graficzną i świetne “puzzle”.

Na pierwszy rzut oka nieco inny jest również klimat nowej produkcji, uderzający paletą wesołych, jaskrawych kolorów w porównaniu do wyblakłych brązów z oryginału, ale to akurat wiąże się trochę z fabułą Beyond a Steel Sky. Z kolei cyberpunkowa otoczka dziś nie wyróżnia się tak bardzo, jak kiedyś w pierwszej części, wśród dominujących produkcji Sierry i Lucas Arts.

Sequel broni się jednak tym, że pozostał przygodówką z krwi i kości - z fabułą, dialogami i zagadkami środowiskowymi na pierwszym planie. Nie ma tu iluzorycznych wyborów, moralnych problemów, znajdziek, nie jest to też symulator chodzenia. W Beyond the Steel Sky znajdziemy to, co w zawsze było w grach najlepsze – czystą frajdę z rozgrywki i poznawania nowej historii. Szkoda tylko, że okraszoną problemami technicznymi.

Powrót do Union City

Nasz bohater to skrojony według standardów lat 90 przystojniak.

Szkoda, że niektórzy bohaterowie poboczni nie pojawiają się częściej.

Fabuła gry rozpoczyna się dziesięć lat po wydarzeniach z pierwszej części. Ponownie spotykamy Roberta Fostera żyjącego gdzieś na australijskich pustkowiach zwanych The Gap, niczym Mad Max bez samochodu. Sielankowy czas z zaprzyjaźnioną rodziną przerywa atak potężnej maszyny w obstawie odzianych na czarno cyborgów, którzy porywają obecne na pikniku dziecko. Foster przysięga odnaleźć chłopca i po krótkiej wędrówce przybywa do ogromnej metropolii Union City.

Właściwie to powraca do Union City, bo przecież to właśnie tam rozegrała się historia opowiedziana w pierwszej części, i to tam Foster rozstał się ze swoim najlepszym przyjacielem – robotem Joey’em – zostawiając go w roli nowego zarządcy miasta. Prowadząc śledztwo w sprawie, jak się okazało, masowo porywanych dzieci z The Gap, Robert stopniowo odkrywa znacznie szerszą skalę problemów w metropolii. A Union City stało się teraz dużo bardziej kolorowe, trochę jak Columbia w BioShock: Infinity, choć nie wynika to tylko z możliwości silnika Unreal 4. Ponownie wkroczymy też do dziwnego świata wirtualnej rzeczywistości, i to częściej niż poprzednio.

Generalnie fabuła jest satysfakcjonująca, dobrze poprowadzona, bez odczuwalnych dłużyzn i wciąga, choć jednocześnie nie ma jakichś zapadających w pamięć momentów. Lepiej wypadają dobrze napisane dialogi i nowi bohaterowie, zwłaszcza kobiety: Orana oraz Snowbird - i tutaj z kolei czuć mały niedosyt, bo pojawiają się zbyt rzadko. Ich role można by znacznie bardziej rozbudować. Niewątpliwą zaletą gry i opowiadanej historii są za to liczne odniesienia do Beneath a Steel Sky. W tej kwestii fani pierwszej części powinni być naprawdę zadowoleni.

Mad Haker

Zbyt wiele zagadek opiera się na ekranach “hakowania”.

Całkiem nieźle wypadają również zagadki środowiskowe. Nie są kompletnie banalne i nie są też szczególnie przesadzone, zmuszając nas do obmyślania totalnie abstrakcyjnych rozwiązań. W razie ewentualnego utknięcia, twórcy przygotowali nieinwazyjny system podpowiedzi ukryty w menu, który stopniowo serwuje coraz bardziej szczegółowe wskazówki, jeśli tylko sobie ich zażyczymy i odczekamy 30 sekund na każdą z nich. Przez kilka minut dostajemy więc sugestie, na co powinniśmy zwrócić uwagę, a to ciągle zachęca do samodzielnego kombinowania.

Oprócz standardowego łączenia różnych przedmiotów z elementami otoczenia, w Beyond a Steel Sky pojawia się „hakowanie”. Foster już na samym początku zdobywa skaner służący do podglądania i zmiany zaprogramowanych czynności maszyn i różnych robotów. Stając w odpowiednim miejscu możemy wyświetlić schematy kilku takich urządzeń jednocześnie i odpowiednio podmienić instrukcje. Pozwala to przykładowo otwierać drzwi czy aktywować alarmy, a nawet robić rzeczy niezwiązane bezpośrednio z fabułą.

Odniosłem jednak wrażenie, że twórcy nieco zbyt chętnie oparli się na mechanice skanera, przez co wiele zagadek i fragmentów gry przebiega nieco monotonnie. Nie czuć w nich wielkiej kreatywności, co szybko wychodzi na jaw, gdy porównamy je z początkiem rozgrywki, kiedy jeszcze nie dysponujemy skanerem. Spodobały mi się za to etapy i zadania w wirtualnej rzeczywistości. Nie stanowiły wielkiego wyzwania, ale brak magicznego urządzenia sprawił, że od razu zrobiło się ciekawiej i różnorodniej.

Typowe zagadki z manipulowaniem przedmiotów są całkiem ciekawe.

Lepiej, że późno niż wcale

W Union City wszyscy są szczęśliwi… chyba.

Union City znacznie urosło na silniku Unreal 4.

Beyond a Steel Sky można różnie odebrać, zależnie od punktu wyjścia. Na platformie Apple Arcade, wśród innych gier mobilnych, produkcja ta niewątpliwie błyszczy swoim rozmachem i oprawą graficzną prosto z desktopów. Na pecetach to jednak taki zwykły standard, który widzieliśmy już wielokrotnie. Inaczej też podejdą do gry ludzie nie znający pierwszej części i fani zagrywający się w Beneath a Steel Sky jeszcze na Amidze, u których obudzą się nostalgiczne wspomnienia.

Sam kojarzyłem jedynie tytuł pierwszej części, nie czekałem jakoś bardzo na sequel, ale Beyond a Steel Sky przypomniało mi taką „starą szkołę” robienia gier i to, jak bardzo za nią tęsknię! Do gier bez dziesiątek elementów kosmetycznych, znajdziek, sezonów, sztucznie wydłużanych fabuł na sto godzin, przesadzonej do absurdu przemocy czy uderzających po oczach instrukcji do najprostszych rzeczy. Beyond to gra w takiej zwykłej, czystej postaci - jak kiedyś – i nie sposób jej za to nie docenić.