Jagged Alliance 2.5: Unfinished Business - recenzja gry

Na początku gry po ustawieniu parametrów rozgrywki (UWAGA – trudność „doświadczony” jest pomyślana dla rzeczywiście doświadczonych graczy) dana nam została możliwość stworzenia sobie swojego „własnego” żołdaka. Poprzez rozdzielenie punktów na różne cechy (siłę, mądrość, zręczność, zwinność, celność itp.) oraz ewentualnie specjalizacje (snajperstwo, skradanie się itp.) ostatecznie dostajemy całkowicie ukształtowaną postać, gotową na wejście do brutalnego świata „najemnych pistoletów”. W przeciwieństwie do JA2 twórcy darowali nam tym razem konieczność odpowiedzenia na kilkanaście pytań swoistego testu psychologicznego. Zadanie postawione przed nami byłoby oczywiście zbyt trudne dla pojedynczego śmiałka, dlatego Enrico zapewnił nam na początek pewną kwotę pieniędzy, za które możemy wynająć do zespołu dodatkowych najemników. Skorzystać można z oferty dwóch „firm” (a może raczej stowarzyszeń): A.I.M. albo M.E.R.C. Ta pierwsza jest bardziej profesjonalna i dysponuje większym „zestawem” żołnierzy, jednak tu prawdziwi specjaliści są potwornie drodzy. Korzystając z oferty drugiej organizacji można taniej wynająć niezłych najemników, lecz na początku nie wszyscy oni są dostępni. W obu organizacjach spotkamy starych znajomych z JA2, a także poznamy wielu nowych zabijaków, nierzadko o wiele lepszych i ciekawszych niż poprzednie postacie. Podobnie jak w poprzednich częściach każdy z najemników posiada pewne sympatie czy antypatie pomiędzy innymi postaciami, ujawnia się to podczas gry i wnosi ciekawy element ubarwiający rozgrywkę. Postaci nie są tylko zlepkiem pikseli, posiadają każdy swój specyficzny charakter i sposób bycia, dość mocno zarysowany, każdy osobnik/osobniczka posiada swój zestaw odzywek i zachowań w konkretnych sytuacjach. Ponadto podobnie jak postać gracza i inne postaci posiadają specjalne cechy i umiejętności takie jak: umiejętność cichego poruszania się, umiejętność obsługi broni automatycznej, czy ciężkiej. Takie podejście sprawia, że każda z postaci jest wybitnym indywiduum. Dokładnie tak wyobrażałem sobie „prawdziwych” najemników :). Operacji najmu postaci do swej drużyny dokonujemy za pomocą podręcznego laptopa z łączem do Internetu – świetny pomysł i dość realistyczny. No bo w końcu jak inaczej kontaktować się z cywilizowanym światem? Również za pomocą laptopa otrzymujemy dodatkowe informacje dotyczące między innymi rozwoju fabuły czy ruchów nieprzyjacielskich wojsk. Cała gra toczy się na dwóch jakby płaszczyznach: na strategicznej mapie kraju – tu planujemy przemieszczanie naszych ludzi pomiędzy sektorami mapy i wykonujemy zadania „międzymisyjne,” takie jak szkolenie, leczenie, naprawa ekwipunku czy wreszcie odpoczynek. Drugim poziomem jest taktyczna rozgrywka kiedy w sektorze znajdują się siły Tracony. Jest to chyba najciekawszy aspekt gry i w zasadzie chyba jej całe clue. Podczas tych akcji można wypróbowywać wiele, różnorodnych taktyk, które mogłyby mieć swe odbicie w rzeczywistości. Jest to możliwe dzięki temu, że gra doskonale odwzorowuje czynniki mające wpływ na rozstrzygnięcie danej sytuacji. Uwzględniono wpływ naprawdę wielu takich czynników, począwszy od stanu zdrowia najemników, stanu technicznego uzbrojenia, jego rodzaju, pory dnia, wyszkolenia najemnika, ukształtowania terenu i wielu innych. I choć właściwe starcia toczone są w systemie turowym (normalnie gra się w czasie rzeczywistym, lecz kiedy dochodzi do zbrojnej konfrontacji program przełącza się na system turowy, trochę jak w serii Fallout), to najemnicy doprawdy zachowują się jak żywi ludzie: biegają, skaczą, czołgają się, strzelają, podkładają bomby, otwierają wytrychem drzwi, strzelają z bazooki, walczą wręcz i robią całą masę innych rzeczy, o których nawet by ich nikt nie podejrzewał :).

Każdej z tych akcji towarzyszą bardzo realistyczne animacje, wyglądają naprawdę świetnie, pomimo tego, że jest to tylko niska rozdzielczość (640x480), a pole walki ukazane jest w rzucie izometrycznym. Grafika jest bardzo plastyczna i miła dla oka, wszystko jest wyraźne i czytelnie wykonane, jednak widać już po niej lata, które upłynęły od powstania napędzającego ją „silnika graficznego”. Plansze są wykonane „z głową”, choć trzeba przyznać, że sam system sterowania jest dość skomplikowany i potrzeba trochę czasu żeby się „wdrożyć” w grę i umiejętnie i sprawnie sterować całą rozgrywką. Osobną sprawą jest udźwiękowienie. Jeżeli grafikę można by ocenić na 60%, to dźwiękowi wypada przyznać 100%!!! Gdzieś już słyszałem takie stwierdzenie, że „geniusze dźwięku mieszkają w Kanadzie” (Sirtech to kanadyjska firma). Dźwięk może nie wykorzystuje systemów EAX czy innych, ale jego jakość jest bardzo wysoka. Głosy postaci są bardzo sugestywne i czysto nagrane. Wystrzały z broni brzmią bardzo realistycznie, w zasadzie jest możliwe po samym głosie wystrzału poznanie z czego strzela do nas wróg. Efekty rykoszetów, czy niecelnych strzałów (w drewniane drzwi lub ściany, bądź kamienie lub skały) są tak plastyczne, że nieraz złapałem się na mimowolnym uchylaniu się, bądź kuleniu :). Kiedy kula trafia w skałę to słychać najmniejszy kawałeczek odłupanego kamienia, który osuwa się na ziemię.

Niestety nie wszystko złoto co się świeci i szybko przekonałem się, że gra jest bardzo krótka (w porównaniu do akcji w Arulco). Przyjdzie nam zwiedzić tylko kilkanaście sektorów. Niestety ma to również wpływ na pewne spłycenie warstwy strategicznej gry. W JA2 płaciliśmy najemnikom na bieżąco, korzystając z dochodów czerpanych z opanowanych sektorów. Dlatego też poza działaniami ofensywnymi musieliśmy również dbać o obronę kluczowych sektorów, aby nie okazało się, że nie mamy pieniędzy na wypłatę dla naszych ludzi, bo np. siły rządowe odbiły nasze kopalnie (nie muszę chyba wspominać o konsekwencjach nie płacenia najemnikom). W JA2.5 ten aspekt został całkowicie pominięty – jedna opłata przy podpisaniu kontraktu załatwia nam lojalność najemnika na całą grę. Wyraźnie widać, że gra, choć wydana jako niezależny produkt, jest bardziej zestawem dodatkowych misji. Najwyraźniej jest to swoisty wypełniacz, który ma zapewnić trochę rozrywki do czasu kiedy ukaże się Jagged Alliance 3 (a ukaże się na pewno, o czym informują nas twórcy gry). Pozytywnym faktem wartym wspomnienia jest kwestia dołączenia do gry edytora nowych sektorów. Jest to doskonały pomysł, który zdecydowanie przedłuża żywotność starego produktu. Aktualnie w Internecie można znaleźć całą masę nowych misji, zaprojektowanych przez zapaleńców JA2 z całego świata. Niektóre ze scenariuszy są doprawdy doskonałe i prawie w niczym nie ustępują oryginalnym. Jednakże jest to już powtórka tego co było w trochę odświeżonym wydaniu (choć grafika i dźwięk pozostały takie same) i nie zapewnia aż takiej ilości zabawy jak część poprzednia. Podsumowując, jeśli nie znaliście wcześniej serii i nie zniechęca Was nieco przestarzała grafika i konieczność myślenia w trakcie gry, to Jagged Alliance 2.5:UB jest doskonałym wprowadzeniem do „świata żołnierzy do wynajęcia”. Jeśli zaś już graliście w którąś grę z tej serii to wszelkie rekomendacje są zbyteczne – zapewne kupiliście ją już pierwszego dnia sprzedaży. Cóż, trudno, nie wiem jak wy, ale ja wracam na razie do Tracony... skąd oni wystrzeliwują te rakiety??? Muszę się dowiedzieć szybko, bo Enrico się już niecierpliwi.... :).

SpyTHEr

Krótkie przypomnienie JA2

W Polsce grę JA2 wydała firma Topware. Dokonała ona także lokalizacji produkcji, wszystkie teksty w grze zostały przetłumaczone na język polski, natomiast ścieżka dźwiękowa pozostała oryginalna. Efekt jest taki jak oglądanie zagranicznego filmu z napisami. Takie podejście do lokalizacji spotkało się z wieloma głosami krytyki, jednak niepodważalną zaletą takiego rozwiązania jest fakt, że w tą fantastyczną grę mogli wreszcie pograć i ci nie znający języka angielskiego.

Gracz wciela się tutaj w postać najemnika, który został wynajęty przez pewnego tajemniczego człowieka o imieniu Enrico w celu zaprowadzenia spokoju w pewnej małej republice bananowej – Arulco. Władzę w ojczyźnie Enrico objęła przebiegła i zła kobieta Deidranna. Nie dość, że wprowadziła politykę terroru, przejęła wszystkie kopalnie złota i srebra, to dodatkowo kazała siebie nazywać królową. Wszelkie przejawy sprzeciwu ze strony rdzennej ludności były natychmiast tłumione siłą i nie dziwnym jest, że uciskani ludzie wreszcie się zbuntowali. Niestety bunt został krwawo stłumiony, a niedobitki ruchu oporu musiały schronić się pod ziemią. Wtedy też zdecydowano się o poproszenie o pomoc kogoś z zewnątrz, kogoś bardziej zaznajomionego z walką, kogoś kto nie bałby się zaryzykować własnym życiem i stawiłby opór wojskom złej królowej, a także być może zakończył i sam marny żywot dyktatorki. Pieniądze dostarczone nam na początku nie wystarczą na jakąś szczególnie długą działalność i szybko staniemy przed dylematem skąd wziąć większą ilość gotówki. Sposobów jest kilka. Podstawowym źródłem przychodów będą kopalnie, które odbijemy z rąk złej władczyni. Można także sprzedawać uzbrojenie zgrabione z trupów wrogich żołnierzy, można zarabiać polując na dzikie drapieżniki, a także pracując na zlecenie łowcy głów działającego na terenie Arulco. Nasi najemnicy będą od czasu do czasu musieli wykonać jakieś poboczne zadania nie związane z głównym celem gry, którym jest zlikwidowanie złej dyktatorki. Raz będzie to wyeliminowanie drapieżników, które napadają na lokalne wioski, innym razem odbicie z więzienia jakiegoś tubylca, który trafił tam tylko dlatego, że klaskał na cześć królowej głośniej niż inni. Dzięki temu gra zapewnia długie godziny zabawy i frajdy. Tym bardziej, że można grać kilka razy i rozgrywka zawsze będzie nieco inna, a to dzięki nie przewidywanym ruchom wojsk Deidranny, a dodatkowo można zwiększać za każdym razem trudność rozgrywki. Jeśli spodoba Wam się JA2.5:UB, to chyba warto wrócić do jej prekursora.