Celtic Kings: Rage of War - recenzja gry

Rozwój postaci przez kolejne poziomy doświadczenia, sam w sobie słuszny, mało co wnosi. Postać staje się silniejsza i odporniejsza, ale nic ponad to. Oczywiście żal tracić bardziej wyszkolonych wojaków, lecz w zamęcie bitwnym, gdy na polu walki tłucze się ze sobą nawet kilkaset jednostek, doprawdy nie ma sposobności, by utrzymać kontrolę nad tym, kto ma ginąć w pierwszym rzucie. To spostrzeżenie prowadzi mnie w prostej linii do największego zawodu, jaki sprawiają „Celtic Kings” – praktycznie od momentu, gdy rozlega się pierwszy szczęk oręża, do chwili gdy pada ostatni zabity, gracz nie jest w stanie zapanować nad swoimi oddziałami. A zapowiada się wszystko tak pięknie... Do pięćdziesięciu wojaków ujętych w grupę pod wodzą herosa przejmuje od niego lwią część jego doświadczenia. Ustawieni w jedną z trzech dostępnych formacji poruszają się w terenie niemal fantastycznie. Na przykład: szpaler rycerzy z przodu, łucznicy na tyłach, konnica na skrzydłach. Przeszkody terenowe omijają zgodnie ze świetną zasadą minimum energii i ponownie ustawiają się w ramach ustalonej formacji. Radość patrzeć, jak oddziały przemieszczają się po lasach i wzgórzach. Koniec końców pojawia się wróg. Najbardziej oczekiwany schemat zachowania się tak eleganckiej formacji byłby mniej więcej taki: piechota rzuca się w środek, konnica rusza z flanki i siecze każdego, kto nosa na zewnątrz wystawi, a łucznicy prują z daleka celując przede wszystkim w tyły przeciwnika. Nic z tego. Wszyscy jak jeden pakują się do jednego kotła, konie nabijają sobie nawzajem siniaki, brakuje miejsca na zamach mieczem, łucznicy rozpychają się łokciami, żeby łuk naciągnąć, a próba ukierunkowania ataku na co silniejsze wrogie jednostki kończy się raz na dwa razy niechcianym wydaniem rozkazu przemieszczenia się oddziałów, które już i tak miejsca do stania nie mają. Bójkę wygrywa ten, kto miał więcej siepaczy pod wodzą oraz tę odrobinę szczęścia, że to im częściej się pod miecz przeciwnik nawinął a nie odwrotnie.

Nieco większym od poziomów postaci ukłonem w stronę erpegów są przedmioty, które herosi mogą przy sobie nosić. Przeważnie są to artefakty o szczególnych własnościach, podnoszących charakterystyki ich właściciela, czasem również jego podkomendnych, a także lecznicze mikstury lub hiperinstant jedzenie mogące zapełnić puste brzuchy niemałej armii. To jest miłe i użyteczne, zważywszy fakt, iż zabity heros pozostawia po sobie swój przybytek zapakowany w gustowną torbę i gotów do przejęcia.

Zaplecze gospodarcze w grze spisuje się należycie i wymaga od gracza minimum interwencji. Nawet mniej. Kluczowych budynków, wsi, miasteczek i twierdz się nie buduje, lecz jedynie zdobywa. Złoto produkuje się samo, a produkuje się tym szybciej, im więcej miasto liczy sobie mieszkańców chętnych płacić podatki. Jedzenie produkuje się również samo i jedynie należy wskazać osiołkom ratusz, do którego będą je zwozić w miarę produkcji. Populacja zaś wzrasta w wyniku „zakupu” jej w karczmie – za jedzenie. Wojska produkuje się na drodze ekwipowania chłopstwa w żelastwo, co jest rozwiązaniem dość naturalnym. Dodatkowe wydatki na wynalazki zwracają się w postaci szybszego ekwipowania ludzisk, dostępności bardziej wyrafinowanych jednostek lub lepszego ich wyszkolenia. Generalnie baza materiałowo-ludzka podległa graczowi troszczy się o siebie sama i służy jedynie temu, by możliwie bezboleśnie i szybko dostarczyć herosom pod wodzę odpowiedniej ilości mięsa. Wprawdzie ilość dostępnych jednostek bitewnych oscyluje na poziomie niezbędnego minimum, a by zliczyć możliwe do opracowania ulepszenia technologiczne podobnież wystarczy egzamin wstępny do przedszkola – niemniej jednak nie razi to szczególnie, a nawet znakomicie ułatwia dobór podkomendnych.

Aby wyprowadzane w pole oddziały nie pouciekały na widok pierwszego napotkanego w lesie jelonka, można je zawczasu wytrenować. Trening w „Celtic Kings” wprowadza pewien powiew świeżości do gatunku, a polega on na umożliwieniu bijatyk pomiędzy własnymi podkomendnymi, aż do całkowitego ich wyczerpania, lecz nie do śmierci. Ich doświadczenie bitewne zaś rośnie jak podczas prawdziwej walki. Przyszykowane zawczasu wsparcie druidów pomoże dojść własnym oddziałom do siebie, dzięki stosownym a magicznym technikom medycznym. Tak, tak, magicznym. Wprawdzie akcja „Celtic Kings” rozgrywa się w realiach jak najbardziej historycznych – w pierwszym wieku przed naszą erą, w czasach niepowstrzymanej rzymskiej ekspansji – lecz, jak wiemy z „Asterixa”, magia musi być. Gdyby nie umagicznienie gry, możnaby uznać, że wszystkie przyjęte w CK rozwiązania dobrze realizmowi robią.

Osady i twierdze zdobywa się w wyniku wytłuczenia katapultami obrońców, a następnie zastraszenia nieuzbrojonej populacji pokazem siły (wrzaskiem i wymachiwaniem toporami). Same katapulty zaś stanowią wielkie i niemobilne obiekty budowane od potrzeby i obsługiwane przez nawet dziesięciu chłopa spośród swoich podkomendnych. Oddziały wyprowadzone w pole po pewnym czasie zaczynają głodnieć i gracz zmuszony jest o zapewnienie im stałych dostaw żywności, żeby utrzymać je w sprawności bitewnej. Podkomendni wprowadzeni w obręb miasta lub ufortyfikowani w twierdzy czy w ratuszu sami się już martwią o swoje żołądki, czerpiąc na bieżąco żywność z dostępnych zapasów. Gdyby jeszcze łucznicy potrafili strzelać z dalsza niż z paru metrów, a jeźdźcy wiedzieli, że nie należy się pakować konno w środek pikinierów – byłoby całkiem OK. Nadal jednak trochę nudnawo, gdyż...

... Próby sfabularyzowania erteesów, sięgające głębiej niż po zewnętrzną względem misji opowieść, mają się ciągle tak sobie. Samotne podróżowanie po okolicy, unikanie spotkań z przeważającymi siłami wroga, skąpe i nic nie wnoszące do historii dialogi z postaciami, których imion zapominamy po parenastu sekundach – to wszystko jest zwyczajnie nudne. Ot, takie oczekiwanie na moment, gdy dostaniemy jakąś armię pod swoją komendę i będziemy mogli ruszyć do boju. Przestoje w ciągu walk są pewnym pomysłem na urozmaicenie i nabranie powietrza, ale jeszcze lepszym pomysłem jest pauza i zaparzenie sobie herbaty. Jak na grę fabularną zaś jest to nic. Nudziły takie fragmenty w trzecim „Warcrafcie”, nudzą jeszcze bardziej w „Celtic Kings”, gdyż opowiadana historia jest tu jakby mniej frapująca. A dialogi z postaciami ograniczające się do odklikiwania kolejnych zdań w dyskusjach, które nic w biegu fabuły nie odmieniają, doprawdy mijają się z celem.

Misje, które gracz dostaje do wykonania, czy to główne, czy poboczne, starają się być urozmaicone, ale tylko na pozór – aby je zaliczyć i tak należy wszystkich przeciwników zabić i dojechać/wrócić do wyznaczonego punktu zbornego. A nad kształtem kolejnych walk już ubolewałem – tumult, szczęk, kurzawa i wygrywa liczniejszy.

„Celtic Kings” wyczerpują wszelkie najważniejsze tryby gry charakterystyczne dla strategii. Gracz dostaje w swoje ręce kampanię składającą się z ciągu misji powiązanych fabułą, możliwość rozgrywania potyczek z komputerem na losowo generowanych mapach oraz, oczywiście, sposobność do wykazania się w rozgrywkach sieciowych. W tych ostatnich brać może udział do siedmiu współzawodników na jednej mapie. Może się to wydawać dużo, a nawet za dużo, lecz zważywszy fakt, iż mapy w CK trudno nazwać inaczej niż olbrzymimi, starczy miejsca dla wszystkich. Poruszanie się po tak wielkim terenie znakomicie ułatwia doskonała minimapa (sama zajmująca cały ekran), z poziomu której możliwe jest wydawanie niemal wszystkich rozkazów.

Wspomniana już kilkakrotnie fabuła, na której osnuta została kampania dla jednego gracza, opowiada dzieje galijskiego wodza Laraxa, który zaraz na początku gry traci swoją żonę z rąk Teutonów i ogarnięty pragnieniem zemsty zaprzysięga swe życie celtyckiej bogini wojny. W zamian obdarzony zostaje nadludzką mocą i rusza na poszukiwanie oprawców swojej ślubnej. Po drodze zmuszony będzie zaangażować się w liczne przymierza, przeciwstawić się rzymskim najeźdźcom i wreszcie dokonać swojej prywatnej zemsty.

Poziom trudności w „Celtic Kings” został dobrany dość rozsądnie. Pojedynczy heros, choć potężny, jest w stanie stawić czoła co najwyżej kilku silnym przeciwnikom, lecz nie ma najmniejszych szans na sukces w starciu z liczebniejszym wrogiem. Na taką okazję zmuszony jest prowadzić ze sobą odpowiednią armię. A im dalej w grę, tym częściej zdarzają się sytuacje, w których gracz stanie przed koniecznością rzucenia do boju kilku armii ujętych w całość pod wodzą kilku herosów. CK nie jest grą przewidzianą dla odludków, dla których pięciu to już tłum – tutaj trzeba się dobrze czuć w towarzystwie setek wojaków zaszytych w skórzane zbroje.

Nadszedł czas po temu, by w jednym krótkim a niezwykle błyskotliwym zdaniu zawrzeć ocenę końcową gry... Nie umiem tego zrobić. Doprawdy tak niewiele brakło, by „Celtic Kings” stali się erteesem ze wszech miar wspaniałym i odkrywczym tu i ówdzie, a zarazem kompletnym, że skłonny byłbym przymknąć oko na wiele niedociągnięć i błędnych założeń. Wraz z grą dostajemy bardzo dobry edytor scenariuszy, na usługi graczy oddany został podręczny i poręczny system pomocy, a sami gracze mogą definiować własne profile, by na bieżąco śledzić swoje postępy w formie tak lubianych przez strategów statystyk. Niestety samego mięska jest w grze za mało. Niestety, to co najważniejsze w grze strategicznej – walka – jest zaprojektowana zwyczajnie źle. Tymczasem wszystko wygląda ślicznie i żal nie-powiem-co ściska, że nie sama gra w „Celtic Kings” nie jest atrakcyjniejsza. Nie wspomniałem jeszcze, że zastosowana tu muzyka fatalnie nie pasuje do klimatu i jakkolwiek z początku nie wydawałaby się interesująca, wrażenie to po chwili mija i ustępuje miejsca nasilającemu się zmęczeniu uszu. Hmm... nie będę już o tym wspominał. Szkoda, że wyszło, jak wyszło.

Shuck