Auryn Quest: The Neverending Story - recenzja gry

Tak jakoś się składa, że wszystkie ostatnio pisane recenzje rozpoczynam od wspomnień z przeszłości. Widomy to znak zabójczej szkodliwości gier komputerowych, jeśli nawet najniewinniejsze spośród nich przywołują mi przed oczy przenikające się obrazy z mojego życia. :-) Nie inaczej dzieje się i tym razem, a na obrazach, które widzę mam mniej więcej 10 lat...

Oglądam w telewizji teledysk do piosenki Limahla „The Neverending Story” – teledysk składający się w przeważającej części ze scen zaczerpniętych z bajecznego filmu o tym samym tytule. Marzę o tym, żeby ten film obejrzeć. Niestety jest to początek lat osiemdziesiątych i nie zdarza się, by jakikolwiek film wyprodukowany przez imperialistów na zgniłym zachodzie pojawił się w Polsce wcześniej niż przed upływem kilku lat. Czasu potrzebnego na to, by film się zestarzał i potaniał do poziomu osiągalnego dla Panów Świata, którymi byliśmy. Nie inaczej stało się w przypadku „Niekończącej się opowieści”, która sprowadzona została do kraju, gdy miałem już dobre kilkanaście lat i mało mnie frapowały bajki, w których nikt krwią nie spływał. Tęsknota jednak pozostała – tęsknota za filmem, którego nie mogłem obejrzeć wtedy, gdy naprawdę by mi się podobał. Tęsknota ta właśnie sprawiła, że chociaż nie lubię zajmować się ocenianiem gier dla młodszych odbiorców, do zrecenzowania „Auryn Questu” zgłosiłem się sam, bez bicia. Jakżesz mógłbym nie chcieć pograć w grę przygodową opartą na sympatycznej bajce? Tym oto prostym sposobem zafundowałem sobie kolejne rozczarowanie związane z „Niekończącą się opowieścią” i gotów już jestem opowiedzieć się za spiskową teorią dziejów – ktoś złośliwy musi za tym stać. Jak można według tak pięknej i wzruszającej bajki napisać grę tak nudną i pozbawioną wyrazu, jaką „Auryn Quest” niestety jest...? Chyba tylko złośliwie...

Osobiście nie cierpię recenzji opowiadających historię rozpakowania pudełka z grą, zachwytów nad kolorystyką tasiemki pakującej, tekstów serwujących przezabawne wstawki o psie, który zamerdał ogonem z aprobatą. Tym razem jednak ciężko mi takiego grafomaństwa uniknąć z tego prostego powodu, iż otworzenie pudełka, wyjęcie zeń płytki i zainstalowanie gry stanowi ponad połowę czasu, który tej grze można uczciwie i z niejakim zainteresowaniem poświęcić. Reszta to nieprzerwane pasmo kolejnych irytacji wynikających, w moim przypadku, z konieczności napisania o grze czegokolwiek.

Już pierwszy kontakt z „Auryn Questem” rodzi pewien niepokój... Brak drukowanej instrukcji, a w zamian niej krótka informacja na pudełku. Niepokój ten zwiększa się po uruchomieniu gry. Czołówka prezentująca logo wydawcy, producenta oraz tytuł gry, trwająca dobre pół minuty, a tak przeświadczona o swojej atrakcyjności, że nie dająca się przeskoczyć. Renderowane intro do gry uszłoby w tłumie, gdyby zechciało nie migać na podobieństwo co raz zrywającej się taśmy. Jakkolwiek opowiedziana w nim historyjka nijak jeszcze nie przygotowuje do szoku. Oto z wieży Ivory skradziony został magiczny Auryn, który bronił Fantazji przed wszystkim. Bez jego mocy Mała Cesarzowa nie jest w stanie przeciwstawić się Nicości połykającej kolejne jej krainy. Cała nadzieja w młodym Atreyu, który musi utracony Auryn odzyskać, nim Fantazja pogrąży się w Oceanie Nicości. W chwili przystąpienia do gry pozostało już tylko kilka krain – dokładnie sześć – a wejścia do pięciu z nich znajdują się w Świątyni Tysiąca Drzwi, od której gracz rozpoczyna swoją wędrówkę. (Nie, nie pomyliłem się w liczeniu: Świątynia Tysiąca Drzwi ma pięć wyjść. Serio.)