Ankh: Klątwa Mumii - recenzja gry

Akcja została umiejscowiona w Starożytnym Egipcie. Jednak już pierwsze kilka minut gry daje nam do zrozumienia, że znaleźliśmy się w zupełnie innym Państwie Faraonów, niż moglibyśmy się spodziewać. Egipt w Ankh: The Tales of Mystery to współczesna wersja starożytnego mocarstwa. Autorzy wprowadzili wiele odwołań do znanej nam rzeczywistości. A zatem penetrując rozmaite lokacje, tj. Kair, Gizę, pustynię czy okolice Sfinksa, natkniemy się na starożytne billboardy reklamowe, trafimy do myjni ówczesnych pojazdów, czyli wielbłądów. Dowiemy się nawet, że Egipcjanie mają swój oddział SWAT (Snake Warning And Taming), a na pobliskim bazarze znajdziemy stoisko z typowym fast foodem, czyli fishburgerami. Język (mam na myśli wersję anglojęzyczną gry) został również uwspółcześniony i na przykład nasz przewoźnik, z którym odbywamy rejsy po Nilu, mówi, jak rasowy ziomal.

Generalnie rzecz ujmując, autorzy Ankha potraktowali Starożytne Państwo z przymrużeniem oka. I w tym miejscu doszliśmy do jednego z głównych walorów tej produkcji, mianowicie humoru. W tym temacie twórcy zadbali o każdy aspekt gry – Ankh został wypełniony solidną dawką humoru słownego, sytuacyjnego oraz wizualnego. Dialogi są dowcipne, wiele sytuacji zabawnych, a na widok niektórych elementów otoczenia trudno się nie uśmiechnąć. Podam Wam tylko kilka przykładów humoru, z jakim zetkniecie się, zasiadając do tej gry. Tytułowy anch, czyli egipski krzyż, wyglądający jak litera T z pętlą u góry, to jeden z najważniejszych amuletów Starożytnego Państwa, symbol wiecznego życia, a także zjednania z bogami w zaświatach, jednak nasz główny bohater nazywa go zgoła inaczej, dla niego anch to po prostu otwieracz do butelek :-). Natomiast skutki postępowania tej śmiertelnej klątwy rzuconej na Assila, to kolejne, niezwykle gustowne tatuaże pojawiające się na ciele bohatera i momenty, w których jedna z rąk odmawia mu posłuszeństwa i nie daje się kontrolować siłą jego woli.

Myjnia dla wielbłądów.

Ankh jest grą przygodową, wyposażoną w klasyczny interfejs point & click, zatem do wykonywania wszelkich działań, poruszania się, podnoszenia czy używania przedmiotów, używamy tylko myszki. Klawiaturę wykorzystujemy wyłącznie w momentach, gdy chcemy przywołać główne menu lub wyświetlić listę zadań, które aktualnie mamy wykonać (My to-do list). Tutaj warto nadmienić również, że Assil nie jest jedyną postacią, którą sterujemy podczas rozgrywki. W niektórych momentach drugą grywalną postacią jest Thara, córka arabskiego ambasadora, wówczas w prosty, intuicyjny sposób możemy się przełączać między dwojgiem bohaterów i kierować nimi naprzemiennie.

Ponieważ w ostatnich czasach do gier przygodowych wkradają się zadania typowo zręcznościowe (vide Fahrenheit, Dreamfall: The Longest Journey czy Journey to the Moon: Podróż na Księżyc), wszystkich miłośników gatunku chciałabym uspokoić – Ankh jest całkowicie pozbawiony tego typu elementów. To klasyczna przygodówka, w której nie musimy łamać palców, a możemy zająć na spokojnie prowadzeniem rozmów z napotkanymi postaciami, przemieszczaniem po rozmaitych lokacjach, szukaniem przedmiotów i rozwiązywaniem zagadek. Podczas rozgrywki nie można się zgubić, zabrnąć w ślepy zaułek, nie można zginąć, nawet nie trzeba zapisywać stanu gry, a każdą źle przeprowadzoną rozmowę można powtórzyć, wybierając inne opcje dialogowe. Jeśli chodzi o zagadki, to te głównie polegają na odnalezieniu przedmiotów, a później użyciu ich we właściwym miejscu. Z reguły wystarczy odrobina logicznego myślenia, ale czasem trzeba też nieco pogłówkować i wpaść na to, co z czym połączyć w naszym inwentarzu. Dodam jeszcze, że tak jak w wielu przygodówkach, tak i tutaj ekwipunek jest nieograniczony, zatem kieszenie możemy napychać sobie wszelkimi przedmiotami, jakie uda nam się znaleźć.

Starożytna Lara ;-), tzn. Thara.

Pod względem wizualnym Ankh prezentuje się zupełnie przyzwoicie – całość została ukazana w trójwymiarowej, niezwykle kolorowej, wręcz cukierkowej grafice o zdecydowanie komiksowym charakterze. Czasem jest trochę kanciasto, jednak jeśli nie wymagacie, aby gra wykorzystywała dobrodziejstwa najnowszych kart graficznych, omawiana produkcja może cieszyć Wasze oczy.

Oprawa dźwiękowa również stoi na przyzwoitym poziomie. Aktorzy podkładający głosy pod poszczególne postaci sprawdzili się w swoich rolach, tchnęli życie w bohaterów, dzięki czemu dialogi brzmią przekonująco, a poszczególne kwestie bardzo dobrze oddają charakter danej postaci. A jeśli chodzi o muzykę, nie jest ona natarczywa, przyjemnie pobrzmiewa w tle i doskonale pasuje do klimatu tego starożytnego państwa.

Na uwagę zasługuje także fakt, że cała gra jest zupełnie pozbawiona przemocy. Innych treści niedozwolonych dla dzieci również nie ma. A całość (zagadki, dialogi, humor) nie jest aż tak wysublimowana, aby wymagała tylko i wyłącznie odbioru gracza dorosłego. Zatem Ankh doskonale nadaje się dla młodych użytkowników komputerów.

A teraz o głównym mankamencie omawianej produkcji. Gra jest stanowczo za krótka. Jestem przekonana, iż wytrawny miłośnik przygodówek, sprawnie radzący sobie z rozwiązywaniem rozmaitych zagadek lub po prostu użytkownik, który nie będzie zainteresowany prześledzeniem wszystkich dostępnych opcji dialogowych oraz przyglądaniem się wszelkim nieprzydatnym przedmiotom, jakie pojawią się na jego drodze, niestety bardzo szybko zobaczy napisy końcowe.

Podsumowując powyższe akapity, na koniec stwierdzam krótko: jeśli jesteście miłośnikami kolorowej, komiksowej grafiki lub fanami takich produkcji, jak Grim Fandango czy Escape from Monkey Island lub macie po prostu ochotę odwiedzić Starożytny Egipt na wesoło, Ankh: The Tales of Mystery to pozycja dla Was.

Karolina „Krooliq” Talaga

PLUSY:

• duża porcja humoru słownego, sytuacyjnego i wizualnego;
• oprawa dźwiękowa;
• komiksowa, niezwykle kolorowa grafika (dla tych, co lubią);
• brak elementów zręcznościowych.

MINUSY:

• gra jest stanowczo za krótka;
• i jeszcze raz – za krótka.