Dobry, zły i brzydki. Filmy dla dorosłych, które oglądaliśmy z rodzicami

Dobry, zły i brzydki

Zanim wyobraźnią milionów ludzi na całym świecie zawładnęli superbohaterowie, jednym z najpopularniejszych przebrań na szkolnych potańcówkach był szeryf. Albo rewolwerowiec. Taki jak John Wayne. Przez lata to właśnie ten znany najbardziej z westernów amerykański aktor stanowił symbol męstwa i odwagi. W większości filmów grał tę samą postać – twardego faceta z zasadami. Tyle że kino, w którym podział na dobro i zło był wyraźniejszy niż cień rzucany przez samotne drzewo na westernowym pustkowiu, w końcu zaczęło się amerykańskiej publiczności nudzić. Oczywiście to wciąż pewne uproszczenie, bo nie miała tu miejsca żadna nagła rewolucja, niemniej w latach 60. dużą popularność zdobyły spaghetti westerny. Ujmijmy to bardziej obrazowo – w pewnym momencie na scenę wkroczyło trzech rewolwerowców – Ennio Morricone, Sergio Leone i Clint Eastwood.

Spaghetti westerny cechowały się wyjątkowo soczystą dawką brutalności, nihilizmem moralnym i czarnym humorem, co sprawiło, że dla znudzonego amerykańskiego widza stały się niezwykłą atrakcją. Z założenia były produkowane we Włoszech lub przynajmniej przez twórców z Włoch pochodzących. Jednym z nich był właśnie Sergio Leone, genialny skądinąd również, jeśli chodzi o inne gatunki filmowe (Dawno temu w Ameryce to właśnie jego dzieło). Innym rozchwytywany dziś, a wtedy rozpoczynający swoją międzynarodową karierę ojcem sukcesu był również pochodzący z Włoch kompozytor Ennio Morricone. Największą gwiazdą trylogii dolarowej okazał się jednak bezsprzecznie Clint Eastwood.