autor: eJay & fsm
Sęp – recenzja. FILMag #14 - masa oskarowych produkcji i Drogówka od Smarzowskiego
Spis treści
Sęp – recenzja
Zdaniem fsma
Główny bohater filmu jest z wykształcenia astrofizykiem i lubi równania, więc ten krótki tekst dedykuję właśnie jemu. Punktem wyjścia dla Sępa (i każdego innego filmu) jest środek na skali ocen 1-10, czyli 5,5. Odejmuję jeden punkt za starający się zaskoczyć widza, ale totalnie nierealistyczny i durnowaty epilog oraz za wyciągniętą z M jak Miłość śmierć jednej z postaci. Drugi odejmuję za łopatologię, zbytnią teatralność Żebrowskiego i kilka scen, które się ciągnęły. Mamy 3,5/10. Teraz dodam jeden punkt za scenariusz i historię, która jest całkiem ciekawa (mimo że w kilku momentach przydałoby się mocniej dokręcić śrubę), a drugi za kreacje psycholi (szczególnie Lemana) oraz pomysł na postać Sępa (nareszcie mamy nowoczesnego polskiego gliniarza, który jest kumaty, nie chleje, nie klnie i do tego ma kota). Ostatnie, lekko naciągane (bo to nie rzecz, którą stworzyła ekipa filmowa) pół punktu dam za muzykę – instrumentalne kompozycje Archive dobrze współgrają z obrazem. Czyli jest całkiem nieźle, ale bez wątpienia mogło być lepiej. Może drugi film będzie strzałem w dziesiątkę, panie Korin?
Moja ocena: naciągane 6/10
Zdaniem eJaya
Pierwszy od dawna kryminał śledczy nakręcony w naszym pięknym kraju, ale w amerykańskim stylu. Nie do końca się udało, ale też nie jest to obraz fatalny czy powodujący wymioty jak Kac Wawa. Realizacja i wykonanie są porządne, zwroty akcji bardzo ciekawe i dające nadzieję na wysoki poziom całości. Nierówne aktorstwo i mierne rozwiązanie zagadki, podsycane przeróżnymi banialukami kładą potencjał na sprawny thriller. Fani twórczości Archive raczej nie będą marudzić, bo ścieżkę muzyczną można śmiało zapisać po stronie plusów. Podobnie jak występ rzadko ostatnio widywanego Piotra Fronczewskiego.
Moja ocena: 4,5/10
