The Last of Us 2. 8 gier, które uwielbiam za sztuczki narracyjne

The Last of Us 2

W równie niezręcznej sytuacji – choć w zupełnie inny sposób – postawiło fanów studio Naughty Dog w The Last of Us: Part 2. Przestrzegałem przed spoilerami, więc napiszę wprost – po tym, jak Abby brutalnie zamordowała Joela, gracz, tak jak Ellie, czuł nieodpartą potrzebę zemsty. Wyruszaliśmy zatem w pogoń za zabójczynią i wszystko szło dobrze przez trzy growe dni. To jest do momentu, gdy twórcy kazali nam grać jako Abby.

Wyznam szczerze, że w pierwszych sekwencjach, w których przyszło mi kierować jej poczynaniami – nie licząc fragmentu z prologu, kiedy, rzecz jasna, jeszcze nie wiedziałem, z kim mam do czynienia – byłem przekonany, że pełnią one funkcję chwilowego zapychacza, mającego sprawić, iż zabicie kobiety wyda się nam choć trochę nieodpowiednie, i odrobinę wydłużyć grę na kilkadziesiąt minut przed emocjonującym finałem. Szybko jednak okazało się, że do końca wciąż bardzo daleko, a ja – chcąc czy nie – muszę spróbować odnaleźć się w skórze Abby.

Żeby nie było – naprawdę próbowałem. Co więcej, twórcy nie szczędzili scen, które miały mnie związać z nową bohaterką. Zakładam, że plan dewelopera został zrealizowany przynajmniej połowicznie i cześć graczy rzeczywiście polubiła Abby, przywiązała się do niej, zaczęła jej współczuć i ją rozumieć. Na mnie ta sztuczka narracyjna jednak nie zadziałała. Nie chciałem wcielać się w morderczynię Joela, którego już w pierwszej odsłonie The Last of Us zdążyłem bardzo polubić. Pragnąłem wrócić do wątku Ellie i odpłacić Abby pięknym za nadobne.