Hades. 8 gier, które uwielbiam za sztuczki narracyjne

Hades

Nie lada finezją wykazało się również studio Supergiant Games, tworząc swoje najnowsze dzieło – Hadesa. Sztuczka narracyjna, na jaką zdecydował się ów deweloper, polega na tym, że fabuła gry została nierozerwalnie połączona z gameplayem. Gdyby ją go pozbawić, nie miałaby większego sensu.

Jest to o tyle ciekawe, iż Hades należy do gatunku tzw. „rogalików” – produkcji zakładających, że każdy zgon gracza wymusza rozpoczęcie zabawy niejako od nowa. Niejako, gdyż część odblokowywanych przedmiotów jest zachowywana pomiędzy kolejnymi podejściami. Jak w taki schemat rozgrywki wcisnąć ciekawą historię? Niełatwo, o czym najlepiej świadczą bardzo dobre „rogale” pokroju Dead Cells czy Children of Morta, oferujące nie tyle fabułę sensu stricto, co tło fabularne, które – choć bardzo interesujące – nie zostało jednak podane w zbyt przystępny sposób (przykład Dead Cells omówiłem kiedyś w osobnym artykule).

W Hadesie nie dość, że doświadczamy fabuły z prawdziwego zdarzenia, to jest ona naprawdę niezła, a co więcej – spójna z gameplayem. Wcielamy się w Zagreusa, syna tytułowego boga podziemi, który ma dość tyranii ojca i pragnie wyrwać się z jego królestwa, by odszukać matkę. Hades ani jednak myśli pozwolić swojej latorośli odejść, przez co protagonista musi przedrzeć się przez chmarę potworów żywcem wyjętych z mitologii greckiej, zanim w końcu ujrzy światło dzienne. Po drodze wielokrotnie ginie, jednak po każdej śmierci jest zabierany przez Styks na początek swojej wędrówki, by za chwilę podjąć kolejną próbę.