Pożegnanie Szóstki i Mono. 13 scen z gier, które zmrożą Wam krew w żyłach

Pożegnanie Szóstki i Mono

Pożegnanie to w tym przypadku nie do końca precyzyjne określenie...

Na samym końcu gry do tej pory pomagające sobie dzieci mierzą się najpierw z mrocznym wcieleniem bohaterki, a potem z pradawnym plugastwem rodem z prozy Lovecrafta. I kiedy wydaje się, że udało się wreszcie zażegnać niebezpieczeństwo, Szóstka nagle porzuca przyjaciela, skazując go na niekończącą się udrękę.

Little Nightmares II, podobnie zresztą jak część poprzednia, potrafi przerazić niemal wszystkim. Porzuconą zabawką, odgłosami wydawanymi przez tłukące się szkło, a już zwłaszcza inspirowanymi twórczością Hayao Miyazakiego (autora oscarowego Spirited Away: W krainie bogów) przeciwnikami. Choć – wliczając w to dodatki – pojawia się ich w serii kilkunastu, każdy straszy w inny sposób. W „dwójce” prym pod tym względem wiedzie chyba sadystyczna nauczycielka potrafiąca w nieskończoność wyciągać szyję i zjadać głównych bohaterów. Aczkolwiek psychodeliczny doktor pełzający po suficie swojego pokoju tortur też wiele jej nie ustępuje. Warto przy tym dodać, że niemal każdy z wrogów, podobnie jak w pierwszej części, nosi na twarzy coś w rodzaju maski. Nie wiadomo jednak, czy nie jest ona przypadkiem drugą skórą tych dziwadeł. Gra nie wyjaśnia niemal żadnej z podobnych zagadek. I to w zasadzie jedna z jej największych zalet. W przeciwieństwie do wielu innych serii, w których kolejne części dopowiadały coraz więcej, odzierając oniryczne światy z tajemnicy, Little Nightmares mnoży pytania zamiast odpowiedzi.