11 polskich zjawisk, które mogą zawojować świat po Wiedźminie

Geralt z Rivii potęgą jest i basta, to wiadomo – zwłaszcza nad Wisłą – nie od dziś. Jednak gry, komiksy, serial i cały wiedźmiński merchandising nie powstałyby bez prozy Andrzeja Sapkowskiego. Polska kultura pełna jest dzieł, które dałoby się wykorzystać jako temat do gry albo materiał do adaptacji w postaci serialu. Jednak nie każde z nich jest na tyle uniwersalne, żeby jego sens był zrozumiały tak samo dla odbiorcy w Polsce, jak i dla tego w Rosji, Meksyku czy Wielkiej Brytanii.

Uniwersalność w gruncie rzeczy to podstawa, jeśli odbiorca ma zrozumieć, co autorzy chcą mu przekazać. Wyobrażacie sobie, że gracze w Londynie, Nowym Jorku, Sydney i Lagos zarywają noce, grając w tytuł stworzony na podstawie Pana Tadeusza? Wiadomo, że każdą opowieść można odpowiednio przerobić, ale nie zawsze ma to sens. A gry muszą przecież trafić do masowego odbiorcy.

Dlatego właśnie przyjrzałem się dokładniej naszej kulturze, zwłaszcza literaturze, sztukom plastycznym i sportowi, żeby zobaczyć, czy gdzieś jeszcze tkwi szansa na sukces i potencjał na przysłowiowy strzał w dziesiątkę.

W czym tkwi sekret? Czy tylko w tym, żeby gracz mógł jakoś odnieść do swojego życia to, co widzi na monitorze, a widz mógł się wczuć w realia, które dobrze zna? Niekoniecznie. Czasami duże możliwości daje jakiś motyw lub estetyka, która nie jest wcale oczywista dla globalnego odbiorcy. Niekiedy największą uwagę graczy czy widzów można zdobyć poprzez efekt zaskoczenia. Oto nasze propozycje, które mogłyby „kupić” odbiorców na całym świecie.

Pan Lodowego Ogrodu

Czterotomowa powieść Jarosława Grzędowicza doskonale znana jest polskim fanom fantastyki. Wielokrotnie nagradzana historia o losach Vuko Drakkainena, polsko-fińsko-chorwackiego (brzmi nieźle, nie?) kosmicznego podróżnika to wręcz gotowy scenariusz na dobry rolplej albo serial. Główny bohater to mocny charakter, ponury, z dość ironicznym poczuciem humoru. W wielu aspektach wydaje się łudząco podobny do niejakiego białowłosego wiedźmina, ale w tym wypadku to bardziej atut niż wada. No, może poza tym, że Drakkainen uzależniony jest od pasożytniczego grzyba o nazwie Cyfral, który czyni z niego nadczłowieka.

Bohater to oczywiście nie wszystko, u Grzędowicza zaskakujący jest przede wszystkim świat. Barwna, zróżnicowana i pełna kontrastów planeta Midgaard doskonale obrazuje to, co pisarz dopracował do perfekcji – mariaż gatunków. Kwadrologia urodzonego we Wrocławiu pisarza to połączenie science fiction i typowej fantasy. Wojownicy, mroźny i nieprzyjemny świat, w którym bohater wciela się w prawdziwego wojownika niczym z typowej narracji fantasy… To wszystko przeplata się z opowieścią o polowaniu na spadkobiercę rodu cesarskiego o imieniu Filar. A do tego dochodzi motyw poszukiwania naukowców oraz tego, jak urządzili się na Midgaardzie.

W historii wymyślonej i spisanej przez Grzędowicza jest wszystko, co powinno być w dobrej grze – klimatyczny i mocno zaskakujący świat, kontrast pomiędzy Wybrzeżem Żagli i Amitrajem, a do tego intrygujący bohaterowie: mroczny, pełen wewnętrznych sprzeczności Drakkainen, dojrzewający do swojego powołania Filar i cała gama bohaterów pobocznych. To wszystko splecione jest w rozbudowaną opowieść, którą można dobrze dostosować na potrzeby action-RPG. Choć być może materiał bardziej nadaje się na serial, gdzie narracja podzielona na dwie perspektywy – Vuko i Filara – sprawdziłaby się jeszcze lepiej. Poza tym twór Grzędowicza można idealnie pokazać dwóm grupom fanów: miłośnikom fantasy i fanom science fiction. A to nie dzieje się zbyt często.