Microsoft SideWinder Mouse

SideWinder jest wysoko sklepiony, ma szeroko rozstawione klawisze oraz wysoką, metalową, kanciastą rolkę. Taki układ zmusza użytkownika do trzymania całej ręki na myszce, z wyprostowanym nadgarstkiem oraz do posługiwania się głównymi klawiszami oraz rolką z pomocą trzech palców (prawy klawisz obsługujemy palcem serdecznym, a nie – jak to bywa – środkowym, na przemian z rolką). Do tego idzie się przyzwyczaić, ale. Po pierwsze należy mieć przed sobą tyle miejsca, by na blacie mieściło się całe przedramię (trzymanie ręki w powietrzu, której nie da się oprzeć na nadgarstku, jest jeszcze bardziej uciążliwe, niż zginanie tegoż nadgarstka), a po drugie wykonywanie szybkich a krótkich ruchów myszką robi się problematyczne. Wiecie, w czym rzecz: gracz-luzak trzyma myszkę od niechcenia i porusza nią w większości przypadków samymi tylko palcami, względnie wyginaniem nadgarstka, a tutaj Microsoft skutecznie uniemożliwia takie (jak twierdzą amerykańscy naukowcy) kontuzjogenne zachowanie. Efektem tego jest to, że z pomocą SideWindera bardzo przyjemnie gra się (mi) w gry niewymagające wielkiego refleksu, natomiast wszelkiego rodzaju FPS-y zaczynają (mnie) męczyć. Czego mi brakuje w tej ergonomicznej idei, to płaska, obrotowa podkładka pod łokieć. :-) Zresztą, jeśli kto ma duże łapsko, które i tak złazi z wysokiego sklepienia myszy i chcąc nie chcąc suwa po blacie, cała ergonomia bierze w łeb. Zdecydowanie nie jest to mysz, którą można kupić w ciemno, bez uprzedniego, przynajmniej kilkugodzinnego pobawienia się nią, by sprawdzić, jak własna ręka będzie się czuć wsparta na tej bryle – innej od znanych. Ponad 200 złotych piechotą nie chodzi. Co ciekawe, mimo swej wyraźnej asymetryczności, SideWinder całkiem dobrze leży w lewej ręce (tzn. nie gorzej niż w prawej).

Podświetlenie myszki niczemu (chyba) nie służy, ale bajer jest.

O ile przyzwyczajenie się do kształtu nowej myszki Microsoftu może być trudne, o tyle jej funkcjonalność i konfigurowalność nie może się nie podobać. Działanie prawie każdego klawisza myszki można przekonfigurować, a pod połowę z nich przypisać 256-pozycyjne makro. Przy czym połowa klawiszy oznacza w tym przypadku nie półtora, ale pięć.

Mamy bowiem trzy przyciski, które pozwalają na zmianę rozdzielczości w locie. Domyślnie włączone jest 800 dpi, przełączalne na 400 dpi oraz 2000 dpi. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, by ustawić je na dowolne rozdzielczości z możliwych do wyboru: 200, 400, 800, 1000, 1600 i 2000 dpi. Rzecz bardzo przydatna np. w sytuacji, gdy leżymy za krzakiem i celujemy ze snajperki (duża rozdzielczość), a nagle ktoś nas zachodzi od tyłu i trzeba możliwie szybko przerzucić się na skuteczne prowadzenie ognia z karabinu szturmowego (rozdzielczość mała, ruchy szybkie) – taka namiastka HDR-a w wydaniu kinematycznym. Dla formalności wspomnę o istnieniu klawisza, którego jedynym zastosowaniem jest otwieranie okna z zainstalowanymi grami pod Vistą – może się przydawać, jednak największą jego zaletą jest to, że w niczym nie przeszkadza. :-)