Recenzja Workers & Resources: Soviet Republic. Żaden boss nie zada tyle bólu, ile semafory w tej grze - ale jak ona wciąga!

Dobro człowieka – nadrzędnym celem działania partii!

Mieszkańcy mają sporo potrzeb w zależności od tego, jak ustawimy poziom trudności, choć są one bardzo realistyczne i intuicyjne, dzięki czemu dość łatwo rozumiemy, czego im brakuje. Nieco gorzej może nam jednak pójść z ich zaspokajaniem.

Mamy ogromną władzę nad naszymi obywatelami, możemy ich przesiedlać i nakazywać im pracę w konkretnych zakładach, ale wiąże się z tym też ogromna odpowiedzialność. Jeśli na początku zimy wyślemy pracowników do nieogrzewanych baraków w pobliżu kopalni, nie usłyszymy narzekania. Ale gdy po kilku tygodniach zajrzymy sprawdzić, co tam u nich, może nas czekać przykra niespodzianka.

Standardowo, jak w każdym obszarze Workers & Resources, wyzwaniem jest logistyka. Zakup jedzenia czy alkoholu przebiega sprawnie, ale zapewnienie stałych dostaw na czas może być niekiedy problemem. A kolejki pod sklepem możemy oglądać znacznie częściej, niż byśmy tego chcieli.

Jeśli tylko zaznajomimy się już nieco z mechaniką gry, warto wyłączyć jak najwięcej „wspomagaczy” i spróbować ręcznie sterować np. dostawami jedzenia czy wywożeniem śmieci. Z pewnością wprowadzi to sporo chaosu do naszego regionu, ale jednocześnie charakteru i realizmu. Ta gra to interaktywny dowód na to, jaką karuzelą śmiechu może być gospodarka centralnie planowana. Śmiechu przez łzy.

Niech żyje jedność i współpraca państw socjalistycznych!

Handel jest tutaj kluczowy, choć w zależności od wybranego poziomu trudności będzie wyglądać zupełnie inaczej. Najprostszy system pozwala magicznie materializować dobra bezpośrednio w zakładach czy magazynach, pobierając przy tym opłatę z konta (w dolarach lub rublach). Handel co do zasady odbywa się na granicy, gdzie możemy wysłać środki transportu; odległość i ładowność okazują się tu kluczowe, a zły wybór może doprowadzić nawet do bankructwa całego regionu.

Transport sprzedawanych dóbr na granicę i kupowanych do naszych miast to właściwie jedno z najpoważniejszych wyzwań, z jakimi się mierzymy. O ile możemy wysłać z miasta pociesznego żuka wyładowanego węglem, nie będzie to miało zbyt wiele sensu, bo koszt paliwa potrafi przekroczyć kwotę ze sprzedaży. Problemem bywa też czas, gdyż kopalnia czy wydajne zakłady produkują tyle dóbr, że nawet cała flota największych dostępnych w grze ciężarówek może nie nadążyć z ich eksportem. Jeśli warunki na to pozwalają, można wybrać transport morski, ale znacznie częściej decydujemy się na kolej.

Import i eksport z wykorzystaniem kolei to najwydajniejsze, najszybsze i najpotężniejsze narzędzie, jakim dysponujemy. Jednym transportem jesteśmy w stanie przemieścić setki ton surowców przy stosunkowo niewielkich kosztach paliwa. Bez trudu przetransportujemy również setki pracowników do oddalonych zakładów. Początkowo możemy zbudować proste linie kolejowe z zaledwie jednym składem, niespiesznie sunącym od magazynu na granicę.

Z czasem jednak potrzebujemy więcej i więcej, tory zaczynają się mnożyć i krzyżować, a my musimy zaprzyjaźnić się z semaforami. I tu, towarzyszu, ważą się losy nie tylko osobistej kariery, ale i całego kraju. Bo jak nie ustawisz ich dobrze, to skończysz z siedmioma zakleszczonymi pociągami w dzikiej plątaninie torów, tuneli, niepokojących mostów przez niewielkie stawy i rond kolejowych. Tak przynajmniej słyszałem. Od kolegi.

Oszczędniej gospodarujmy surowcami, materiałami, paliwami i energią!

Zasoby w Workers & Resources to trudna kwestia. I to dosłownie, bo możemy wybudować miejscowość w sercu gęstego lasu i zbankrutować na handlu deskami, jeżeli ukształtowanie terenu będzie niekorzystne, a odległość od granicy zbyt duża.

Jeśli decydujemy się na grę z włączonymi badaniami, startujemy tylko z podstawowymi technologiami i gałęziami przemysłu, a kolejne musimy odblokować na wyższych uczelniach. To wymusi przemyślane planowanie i wyciśnięcie maksimum środków z niezbyt cennych zasobów. Gdy jednak zagramy z odblokowanymi wszystkimi technologiami, możemy spróbować od razu skupić się na czymś dochodowym, chociażby na wzbogacaniu uranu. Choć i tak wyjść na plus może nie być łatwo.

Najczęściej konieczny jest transport z innych miast lub import. I trochę tak jak w Anno 1800 możemy stworzyć pajęczynę połączeń między miastami, utrzymującą łańcuchy produkcji w chwiejnej równowadze, tak i tu możemy próbować balansować ograniczoną produkcję kluczowego zasobu.

Nie tylko niedobory są jednak problemem. Jeśli się zagapimy, możemy skończyć przykładowo z 5000 ton cegieł. To dużo cegieł. I jednocześnie niepotrzebnie zamrożony kapitał, którego ani nie ma jak sensownie ruszyć, ani wykorzystać. Równowaga i utrzymywanie zasobów w ciągłym ruchu to cel być może nieosiągalny, ale już samo zbliżanie się do niego sprawia sporą satysfakcję.

O ile budownictwo i przemysł zostały dość szczegółowo odtworzone, zaskakuje bardzo pobieżne podejście do rolnictwa. Mamy kołchozy, traktory, kombajny czy elewatory zbożowe, ale co właściwie uprawiamy? Tzw. „płody rolne” – wygląda to na jakąś pszenicę, ale służy do wszystkiego. Z płodów rolnych wytwarzamy żywność (też jako jeden zbiorczy typ dobra, z którego wyłączone jest tylko mięso), alkohol czy tkaniny, są one też częścią niektórych bardziej zaawansowanych wyrobów przemysłowych. Jako gracz, który obsesyjnie planuje trójpolówkę w każdej pozwalającej na to grze, czuję ogromny niedosyt. Chciałbym siać zboże, uprawiać warzywa, zakładać sady, produkować różne typy żywności i stworzyć skomplikowaną siatkę logistyczną, próbującą zapełnić puste półki w domach handlowych.

Więcej umieć, lepiej pracować

W tej socjalistycznej machinie nie wszystkie trybiki działają bezbłędnie. Wspomniałem już o nieco dziwnie liberalnym podejściu do paliwa w baku – w grze znajdziemy sporo podobnego kalibru niewielkich błędów czy niedopracowanych elementów.

W różnych miejscach pojawiają się nieprzetłumaczone angielskie słowa, choć na szczęście nie jest to zbyt częste. Dużo bardziej frustrujące okazuje się nazewnictwo, gdy mamy kilka budynków opatrzonych identycznym mianem. Różnice są, ale trzeba się dokładnie wczytać w statystyki, co utrudnia już i tak skomplikowaną pracę przy planowaniu zabudowy. I zupełnie już prywatnie: jak można zrobić budynki małe oraz średnie i na tym zakończyć? A gdzie duże? GDZIE?!

Prowadzenie dróg bywa czasem wyzwaniem, zwłaszcza w górzystym terenie. W efekcie możemy mieć brzydką, absurdalnie powykrzywianą nawierzchnię, po której z pewnością nie przejechałby żaden pojazd. Problemy z rurami też występują, ale po kilku godzinach można już całkiem nieźle wyczuć system i zapanować nad wszystkim.

Gra działa dość stabilnie, jednak nie jest to stan perfekcyjny. W trakcie około 100 godzin kilkakrotnie zdarzyło jej się po prostu wyłączyć. Wydawało się to losowe i niezwiązane z żadną konkretną czynnością – nie udało mi się świadomie i celowo wywołać takiego efektu.

Pomożecie? Pomożemy!

A więc dotarłeś do końca drogi, towarzyszu. Czy była to dobra podróż? Dla mnie pełna sprzeczności i konfliktów. Workers & Resources to świetny builder. Piekielnie skomplikowany, niewybaczający błędów, z odpychającą grafiką i przeładowanym interfejsem oraz z tak szalenie drobiazgową siatką mechanik i wzajemnych powiązań, że wygląda jak dzieło szalonego naukowca. Ale wciąga, i to mocno. Kusi nieprzystępnością, zmusza do wspinania się na wyżyny naszych umiejętności i testuje naszą cierpliwość. W zamian oferuje jednak ogromną satysfakcję, wręcz dumę, gdy uda się dobrze zorganizować łańcuch produkcji albo ustawić te przeklęte semafory na rozjeździe.

To gra, która zniechęci wielu już na starcie, innych przeżuje i wypluje gdzieś po kilku godzinach, ale pozostałych, odpowiednio zaprawionych w boju lub wytrwałych, nagrodzi setkami, jeśli nie tysiącami, godzin dzikiej, perwersyjnej radości ze stawiania kolejnych centrów dystrybucji, przepompowni ścieków, podstacji elektrycznych i rozjazdów kolejowych. I choć daleko jej do produktu doskonałego, wiele z drobnych potknięć czy niedociągnięć bez trudu jej wybaczymy. Bo trochę nie mamy wyboru. Konkurencji jak na razie brak.