Tytus, Romek i A'Tomek - recenzja gry

Słynny i niezrównany Profesor T’Alent zrobił nowy wynalazek: Odponurzacz. Dzielny Tytus postanowił poświęcić się dla dobra nauki i jako pierwszy, osobiście przetestował urządzenie. Jego działanie było zadziwiające, każda osoba podłączona do Odponurzacza wyzbywała się wszelkich trosk. Smutek wysysany z ludzi przy tej operacji przybierał formę burego płynu – o nazwie Ponurol. Ów produkt uboczny miał zostać wykorzystany przy produkcji nawozów, lecz tymczasem stała się straszna rzecz. Nieco płynu wylało się i skaziło roboty, nad którymi w wolnych chwilach pracował Profesor. Maszyny rozlazły się po okolicy i zabrały ze sobą naczynia z Ponurolem. Nieustraszeni przyjaciele: Tytus, Romek i A’Tomek naturalnie zaoferowali swą pomoc przy łapaniu zbuntowanych robotów i naprawianiu wyrządzonych przez nie szkód. Jak to zwykle bywa, chłopaki wzięli na siebie prace biurowe i funkcje kierownicze zwalając na Tytusa całą najgorszą robotę. Od tej pory gracz jako Tytus de Zoo dwoi się i troi, by przywrócić dawny porządek. Nie wie przy tym, że kłopoty dopiero się zaczęły... Przyjdzie zwiedzić miasto, zieloną dolinę pełną wodospadów, młyn, fabrykę, a nawet stację kosmiczną. Bezczelne roboty nie cofają się przed niczym, ośmielą się nawet porwać samego Profesora T’Alenta!

Tytus jest kolejną po Tajemniczej wyspie grą dla dzieci wyprodukowaną przez Calaris Studios. Dotychczas jednym z największych dokonań tej firmy jest współpraca przy słynnym Mortyrze. Tym razem wzięła się ona za klasykę polskiego komiksu. Starsze pokolenie z łezką w oku wspomina ukochane książeczki z dzieciństwa, obiekt zaciekłego kolekcjonerstwa i źródło gorącego sentymentu, stąd też należy uznać pomysł wydania Tytusa w postaci gry za akt sporej odwagi. Wszak fani serii nie mogą zadowolić się byle czym, nawet jeśli ma być to gra nie dla nich, a dla ich dzieci. Azaliż osiągnięto ambitny cel? Hm... Efekt pracy jest niezły, ale jeszcze niedoskonały, warto by myśląc o ewentualnych kolejnych częściach przygód Tytusa wzbogacić to i owo. Przyjrzyjmy się więc grze nieco bliżej i zobaczmy, jak to wyszło, co się udało, a co nie.

Tytus Romek i A’Tomek to sympatyczna zręcznościówka przeznaczona dla dzieci od lat pięciu, ale i nieco starsi gracze mogą mieć przy niej nieco zabawy. Rzecz rozgrywa się w ośmiu odsłonach, zwanych w grze etapami. Owe etapy nie są oderwane od siebie, fabuła łączy je w spójną całość. Jest to widoczne szczególnie w dalszej fazie gry, gdzie kolejne misje logicznie wynikają jedna z drugiej, zmierzając ku konkretnym celom przewidzianym przez scenariusz. To pierwszy plus. W każdym etapie Tytus ma za zadanie zgromadzić pewną ilość określonych przedmiotów. A to pogubione strony dokumentacji Profesora, a to znów kanistry z benzyną do pojazdu kosmicznego. Są też inne obiekty do zbierania: broń dystansowa (kokosy i spray’e) oraz fanty regenerujące zdrowie. Po każdej misji następuje podsumowanie informujące o ilości zgromadzonych obiektów.

Wszędzie rzecz jasna czyhają niebezpieczne strzelające maszyny i roboty – są też inne przygody. Droga usiana jest windami, dźwigami i taśmociągami, między którymi należy skakać. Postać ma sporo możliwości ruchowych, prócz biegu dostępne są rodzaje skoków, przemieszczanie się w pozycji wiszącej i atak. Mimo to jest jedno ale: nie można decydować, czy używa się broni, czy walczy bezpośrednio, wszystko odbywa się automatycznie przy pomocy jednego klawisza. Gdy wyczerpują się pociski, bohater zaczyna używać siły. Nie da się też gromadzić obu dostępnych typów broni, bo jeśli Tytus ma już kilkanaście kokosów, a znajdzie spray – to kokosy po prostu znikają. Szkoda, można było rozwiązać to nieco inaczej.

Jeśli Tytus nie ma szczęścia i zginie, to niewielka bieda, ponieważ w terenie rozstawione są punkty wskrzeszeń, gdzie automatycznie odżywa. Mniej ambitni gracze mogą ponadto korzystać z wczytania gry; jej stan można zapisać w dowolnym momencie. To zaleta, której brak w wielu grach, gdzie liczy się refleks, bo nie wszyscy kochają utrudnienia. Wybór powinien należeć do gracza, tak jak ma to miejsce w Tytusie – chwała mu za to. Poza tym, niestety trudno się doszukać nowatorskich pomysłów i rozwiązań. Na tle innych gier zręcznościowych Tytus nie wyróżnia się niczym niesamowitym: chodzisz, zbierasz, walczysz i tyle.