Torchlight - recenzja gry

Zapożyczony z Fate’a zwierzak jest generalnie ciekawym udogodnieniem i to nie tylko ze względu na wspomnianą wyżej dodatkową przestrzeń w ekwipunku. Nasz pupil aktywnie pomaga nam w eliminowaniu potworów (do wyboru są trzy postawy, które determinują jego zachowanie w trakcie walki), a gdy go o to poprosimy, odnosi targane przez siebie przedmioty do wioski, by je sprzedać. Ta ostatnia funkcja to wręcz zbawienie dla tych graczy, których w Diablo irytowała ciągła konieczność powrotu do obozu, w celu upłynnienia cennych znalezisk na gotówkę. W Torchlight po prostu wpychamy zwierzęciu do plecaka niepotrzebny złom, klikamy na odpowiednią ikonę i voila! – całą żmudną operację czworonożny kompan wykonuje za nas. Dzięki temu bohater może skupić się na dalszej eksploracji podziemi, a na powierzchnię wybierać się tylko wtedy, gdy naprawdę zachodzi taka konieczność.

Tak jak w innych produktach tego typu prowadzona przez gracza postać rozwija się w oparciu o punkty doświadczenia zdobyte w walce. Po osiągnięciu kolejnego poziomu możemy zwiększyć cztery podstawowe cechy naszego podopiecznego, a także nauczyć się zdolności specjalnej z rozbudowanego drzewka, które do złudzenia przypomina to, co widzieliśmy kilka lat temu w Diablo II. Co ciekawe, w Torchlight obecny jest też wskaźnik sławy, systematycznie rosnący wraz z likwidacją wrogich bohaterów, znaczenie trudniejszych do zabicia niż zwykłe stworki. Kiedy zdobędziemy wyższy poziom renomy, postać otrzymuje dodatkowy punkt do wybranej przez siebie umiejętności, dzięki czemu potrafi szybciej się rozwinąć. Choć rozwiązanie to nie jest nowe i tak jak zwierzak wcześniej pojawiło się w grze Fate, jest ono bardzo pomysłowe i trzeba je zaliczyć na plus.

W grze nie brakuje wielkich stworów,które oprócz punktów doświadczenia dostarczają nam także sławy.

Większość plansz generowana jest w sposób losowy, dlatego szanse, że natrafimy na identyczny układ pomieszczeń w kolejnej rozgrywce, są znikome. W grze nie występuje za to znany z Diablo II respawn stworów, a więc raz wyczyszczony poziom pozostaje pusty do końca przygody. Osobiście uważam takie rozwiązanie za dobre, ale na pewno znajdą się tacy, którym pomysł ten nie przypadnie do gustu. Torchlight niejako wymusza na użytkowniku, by w pogoni za kolejnymi punktami doświadczenia zapuszczał się coraz niżej, a co za tym idzie, stawiał czoła mocniejszym przeciwnikom. O pompowaniu statystyk bohatera na katowaniu słabeuszy nie ma zatem mowy.

Żywię do Diablo ogromny sentyment, dlatego już od pierwszych chwil Torchlight mnie zauroczył. Przez kilka pierwszych minut poczułem się nawet tak, jakbym ponownie wylądował w Tristram, w czym zasługa muzyki Matta Uelmena, odpowiedzialnego również za fenomenalną ścieżkę dźwiękową w pamiętnej grze firmy Blizzard Entertainment. Ogromną radość sprawiło mi mordowanie pierwszych stworków w kopalniach, a także masa bezczelnych zapożyczeń z kultowego pierwowzoru – autorzy bez zająknięcia skopiowali większość mechanizmów rządzących rozgrywką i wcale nie uważam, że należy to traktować jako minus, bo są to rozwiązania dobre.

Niestety, im dłużej pozostawałem pod ziemią, tym mniejszą ochotę miałem na kontynuację zabawy. Torchlight okazał się wciągający tylko przez krótką chwilę, bowiem z każda kolejną godziną ogarniało mnie coraz większe znużenie. Grając w Diablo, miało się świadomość, że gdzieś tam na dnie czai się prawdziwe zło, że żmudna penetracja podziemi w końcu doprowadzi nas do spotkania z największym wrogiem i że nie będzie to łatwa potyczka. Nigdy nie zapomnę, jak ostrożnie posuwałem się po zejściu do Piekła, obawiając się każdej grupy stworów, która pojawi się na mojej drodze. Tutaj było wręcz odwrotnie i przez Torchlight przeleciałem jak burza. Na normalnym poziomie trudności, gra nie stanowi większego wyzwania (zginąłem zaledwie raz na samym początku i tylko przez własną głupotę), a nacierające zewsząd hordy przeciwników, choć czasem kilkakrotnie wyższych od naszego bohatera, nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. Produkt firmy Runic Games jest po prostu okrutnie widowiskowym, ale za to zupełnie bezstresowym symulatorem mordu, pozbawionym tego czegoś, czym charakteryzowało się właśnie Diablo. Samo zabijanie i świetna muzyka nie były w stanie przykuć mnie do monitora na długo. A to jest już bardzo poważny zarzut, bo największym wrogiem dobrej zabawy jest nuda, a ta niestety wyraźnie zaczęła dominować po kilku godzinach.

Fani zbieractwa będą wniebowzięci– w Torchlight jesteśmy wręcz zasypywani przedmiotami.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że Torchlight znajdzie liczną rzeszę oddanych wyznawców. Tak naprawdę ma on ku temu duże predyspozycje, bo już dawno na rynku nie pojawiła się gra, która byłaby tak wierną kopią Diablo w kwestii mechaniki. Jeśli ktoś jest w stanie przełknąć specyficzną oprawę wizualną, luźniejszy niż w blizzardowym produkcie klimat, kilka kontrowersyjnych rozwiązań, jak np. przedmioty zajmujące jeden slot w ekwipunku (jeśli to przejdzie w Diablo III, to się zastrzelę), a na dodatek kocha zbieranie „lootu”, tłuczenie potworków i eksplorację podziemi, to zapewniam, że kontakt z Torchlight będzie dla niego niesamowitym przeżyciem.

Krystian „U.V. Impaler” Smoszna

PS. Zainteresowanym polecam zaznajomienie się z wersją demonstracyjną, która jest dostępna na Steamie. Jeśli po kilkudziesięciominutowej wizycie w kopalni nadal będziecie siedzieć przed monitorem z wywieszonym jęzorem, to kupno tej gry okaże się naprawdę dobrą inwestycją.

PLUSY:

• totalna sieczka, jak na klasyczny hack & slash przystało;
• masa broni, przedmiotów magicznych oraz innego złomu zbieranego w trakcie gry;
• losowe generowanie przedmiotów;
• trzy zróżnicowane klasy do wyboru;
• fantastyczna muzyka.

MINUSY:

• szybko się nudzi;
• brak motywacji do nieustannego parcia naprzód;
• źle zrobiony ekwipunek z przedmiotami na jednym slocie;
• niepasująca do klimatu oprawa wizualna;
• niedoróbki techniczne – wiszące w powietrzu zwłoki, zacinający się bohaterowie niezależni.