Recenzja gry Yooka-Laylee – platformówka oldskulowa do bólu

Odkrywcy nowych światów

Quiz Doktora Kaczki może okazać się prawdziwą zmorą.

Yooka-Laylee jako przedstawiciel przedpotopowych trójwymiarowych platformówek po prostu wciąga. Zabawie pomaga znakomicie zaimplementowane sterowanie postacią. Responsywne, wymagające odpowiedniej precyzji – dokładnie takie, jakiego powinniśmy oczekiwać od gry tworzonej przez weteranów branży i gatunku. Bieganie jaszczurką jest zwyczajnie fajne. W każdym z odwiedzanych światów poznajemy ponadto nowe ruchy, niezbędne do dalszej eksploracji, co jeszcze bardziej zwiększa ochotę do zabawy.

To jedna z tych gier, w których namacalnie czuje się, że robimy postępy i zwiększamy swoje możliwości. Zawsze jest coś do odkrycia, zawsze jest coś do zrobienia i choćbyśmy wyczyścili wszystko w zasięgu wzroku, to na pewno gdzieś tam jeszcze kryje się jakaś znajdźka, którą przeoczyliśmy. Albo taka, do której w danej chwili nie mamy jeszcze dostępu.

Zbieranie stroniczek pozwala odblokowywać nowe światy (w liczbie pięciu), z których każdy jest czymś w rodzaju małego sandboksa. W którą stronę się udamy i w jakiej kolejności zabierzemy się za kolekcjonowanie kolejnych duperelek – zależy tylko od nas. Wszystkiego się trzeba domyślić i spróbować samemu – tu nikt nie weźmie nas za rączkę i nie pokaże, co dalej. To klasyczne, piękne podejście zwiększa wartość zabawy, sprawia, że stajemy się odkrywcami.

Jest świat cyrkowy, tropikalny, kosmiczny... Nie mogło zabraknąć też lodowego.

Ten nudny gość sprzedaje nowe ruchy postaci.

Trójwymiarowe platformówki zawsze wydawały mi się łatwiejsze pod względem poziomu trudności od klasycznych, dwuwymiarowych gier z dawnych lat. Dotyczy to również Yooka-Laylee, choć w tym przypadku wiele razy natrafimy także na przeszkody, które napsują nam krwi. Już w pierwszym świecie jest pochylnia, po której nieustannie staczają się pnie drzew, a my musimy wtoczyć się pod górę, omijając je wszystkie, żeby dać w zęby paskudnemu bossowi. Liczbę podejść do tego zadania liczyłem w dziesiątkach. Na szczęście gra jest tak napisana, że w przypadku porażki natychmiast odradzamy się w bezpośredniej bliskości miejsca, w którym padliśmy, zmożeni trudami wędrówki.

Jak przystało na spadkobierców Rare, nie mogło zabraknąć także zmiany postaci. Tradycji stało się zadość (pamiętacie Banjo-Kazooie, gdzie prawie na samym początku gry Mumbo zamieniał Banjo w termita, aby ten mógł dostać się na szczyt kopca tych owadów?) i tym razem mamy maszynę, dzięki której Yooka zostaje skaczącym kwiatkiem-zapylaczem. Gdzie w tej formie się udać i co robić, zależy tylko od naszej spostrzegawczości.

Gry w grze i lokalizacja potrzebna od zaraz

Mini gierki z pakietu Rextro oferują naprawdę sporą dawkę zabawy i emocji. Nawet dla czterech osób na wspólnej kanapie.

Jeżeli miałbym przyczepić się do czegoś od strony technicznej, to byłyby to okazjonalne problemy z kamerą. Zdarza się, iż wariuje ona w wąskich przejściach bądź ustawia się tak, że mamy trochę zawężone wertykalnie pole widzenia. W zależności od lokacji czasem pespektywa jest ustawiona na sztywno, choć przez większość czasu mamy nad nią całkowitą kontrolę. I cóż, aby raz jeszcze napisać, że tradycji stało się zadość, dodam, iż dokładnie ten sam problem odczuwałem w oryginalnych grach Rare.

Najlepszą okazją do zapoznania się z dziedzictwem firmy Rare jest wydany na Xboksa One zestaw gier zatytułowany Rare Replay. Znajduje się w nim trzydzieści wielkich klasyków Brytyjczyków, poczynając od pamiętających czasy króla Ćwieczka Knight Lore i Sabre Wulf, przez wszystkie trzy duże odsłony serii z Banjo w roli głównej, aż po Kameo: Elements of Power i dwie części Viva Piniaty. To pozycja, bez której nie wyobrażam sobie kolekcji gracza zainteresowanego czymś więcej niż tylko zaliczaniem kolejnych fragów.

Najważniejsza jest samoświadomość.

W czasie gry trzeba zwracać uwagę na błahostki. Choćby na kolor złapanego ducha.

Wisienką na tym smakowitym torcie jest dział Rextro, w którym twórcy przygotowali kilka minigierek. W dużym skrócie można je opisać jako niezobowiązujące „party games”, ponieważ we wszystkie można bawić się samotnie, jak i w towarzystwie aż trzech dodatkowych osób w trybie kanapowego multiplayera. Nie muszę chyba pisać, jaki to ogromny hołd dla klasycznej zabawy, kiedy konsole jeszcze nie wiedziały, co to kabel ethernetowy czy antenka Wi-Fi. W zestawie znajdują się wyścigi w rodzaju Micro Machines, nawiązanie do Jetpacka czy nawet coś w rodzaju odległego kuzyna Flappy Birda. Odnoszę wrażenie, że niejeden deweloper sprzedawałby ten arcade’owy pakiet klasyków oddzielnie za wcale niemałe pieniądze.

Niestety, największym problemem dla polskiego użytkownika może być bariera językowa. Pisałem wyżej, że postacie porozumiewają się w sporej mierze czymś w rodzaju slangu, w związku z czym dla niektórych osób nie wszystko może być zrozumiałe. Co gorsza, pomiędzy etapami następują specjalne quizy, odblokowujące nową część hubu, z którego mamy dostęp do pozostałych światów. W trakcie quizu padają pytania dotyczące tego, co wydarzyło się wcześniej. Na przykład jakiego koloru ducha złapaliśmy jako pierwszego lub ile stroniczek zebraliśmy. Pytania, również zadawane slangiem, w tym przypadku mają szansę trafić w pustkę, a że za każdym razem jest ich chyba aż dziesięć, to ryzyko irytacji może być całkiem wysokie.

Zagraj w to jeszcze raz, Sam

Te małe stworki to zwyczajne upierdliwe przeszkadzajki.

Yooka-Laylee nie próbuje odkrywać tego, co już dawno zostało odkryte. To do bólu klasyczna trójwymiarowa platformówka, dziecko epoki Nintendo 64 słabo przystające do współczesnych realiów. Nie znaczy to jednak, że jest to tytuł słaby. Wręcz przeciwnie. Pomimo licznych archaizmów, eksploracja dość ciekawie zaprojektowanych poziomów sprawia ogromną przyjemność. Owszem, postacie nie mają już ani tego uroku, ani charyzmy oryginalnych kreacji ekipy Rare, ale umówmy się, że nawet gdybyśmy tonęli w odmętach nostalgii, to „to se ne vrati”, jak mawiają nasi południowi sąsiedzi. Obawiam się tylko, że w zderzeniu ze współczesnym graczem produkcja Playtonic Games nie będzie mieć większych szans na sukces. Zresztą może to dobrze. Świat przecież poszedł naprzód.