Recenzja gry War Mongrels - Polacy potrafią robić gry o wojnie

Buszujący w krzakach

Nawet jeśli nie zjedliście zębów na Commandosach, a Desperados kojarzy Wam się jedynie z piwem o smaku tequili, dobrym pomysłem będzie zdecydowanie się od razu na najwyższe możliwe wyzwanie w War Mongrels. Gra oferuje co prawda tryb ułatwiający poznanie fabuły, ale trochę niepotrzebnie, bo nawet na „normalu” wszystkie misje okazują się względnie proste do przejścia – różnicę dostrzegłem jedynie w tym, jak szybko wykrywali mnie naziści. Jasne, skradanie się i ciche eliminowanie wrogów wymaga skrupulatnej analizy terenu, zastanawiania się i planowania, ale mapy zostały zaprojektowane tak, że zawsze jest jakiś element, który można wykorzystać, by zyskać przewagę.

Zwykle są to krzaki, w których da się schować; innym razem możliwy do zepchnięcia lub zestrzelenia obiekt, uśmiercający wszystkich wrogów na zaznaczonym obszarze. Niezwykle przydatne są też dzierżone przez bohaterów przedmioty – butelką z alkoholem Ewalda, zegarkiem Manfreda, kamieniami ciskanymi przez Lukasa czy paczką papierosów Leonarda (ksywka „Ołów”) skutecznie odwrócimy uwagę wrogów i zmanipulujemy ich tak, że znajdą się w dogodnym dla nas miejscu i czasie.

Co więcej, poczynania bohaterów możemy koordynować w trybie planowania. Jest to swego rodzaju aktywna pauza, podczas której rozgrywka nie zatrzymuje się, tylko bardzo zwalnia. Mamy wtedy możliwość wydania postaciom po jednym rozkazie (szkoda, że poleceń nie można kolejkować).

W ten sposób jedną szybką akcją trzech bohaterów udało mi się wyeliminować pięciu wrogów naraz. Dwóch z nich było zajętych rozmową, trzeci lustrował okolicę, a pozostali patrolowali obszar, z czego jeden zatrzymywał się co chwilę przy dyskutantach... obok których znajdował się stos pni (tzw. mygła). Wyczekawszy na odpowiedni moment, przemieściłem silnego Ewalda za ów skład drewna i kazałem mu zepchnąć go na trójkę zajętych pogawędką nazistów. W tym samym czasie przebrany w mundur esesmana Manfred poderżnął gardło drugiemu z patrolujących żołnierzy, a schowany w chaszczach Lukas wypalił z pistoletu do ostatniego przeciwnika.

Co tu dużo mówić – sztuczna inteligencja oponentów nie stoi na zbyt wysokim poziomie. I tak, wiem, że jest to nieodłączna cecha taktycznych RTS-ów, bez której obcowanie z nimi byłoby udręką. Co ciekawe, w infantylnym Desperados III zupełnie mi to nie przeszkadzało – może więc głupota wrogów w War Mongrels irytowała mnie przez bardzo realistyczną grafikę?

Samo skradanie się zrealizowano poprawnie i zgodnie z gatunkowymi standardami. Charakterystyczne stożki symbolizują pole widzenia przeciwników – jeśli znajdziemy się w ich w pełni wypełnionych fragmentach, wrogowie na pewno nas zauważą, ale na obrzeżach ich zasięgu wzroku, czyli obszarach oznaczonych paskami, możemy się czołgać bez obawy o wykrycie. Znajdując się dosłownie obok wroga, ale poza granicą jego stożka – o ile nie patrzą na nas inni żołnierze – bohaterowie są w stanie skrycie przeprowadzić najdziwniejszą nawet akcję. Przeciwnicy mogą nas jednak wtedy usłyszeć, dlatego warto starać się robić jak najmniej hałasu – unikać biegania czy korzystania z broni palnej, a wrogów eliminować w odosobnieniu.

Jednym z elementów, którymi deweloperzy szczególnie reklamowali War Mongrels, był nowy dla gatunku system walki, pozwalający chwycić za broń i otwarcie stanąć przeciwko nieprzyjaciołom. Teoretycznie można tak zrobić; w praktyce jest to jednak jednoznaczne z proszeniem się o śmierć. Zdecydowanie lepiej wyeliminować przynajmniej część przeciwników cichaczem.

Ja z reguły wykańczałem tak wszystkich oponentów, którzy akurat stanęli na mojej drodze. Raz, że wydawało mi się to właściwe w tego typu grze, a dwa – combat mode nie zawsze działa tak, jak powinien. Prowadzenie ostrzału daną postacią jest całkiem wygodne – celujemy i strzelamy myszą, a poruszamy się klawiszami W, S, A, D – lecz kompani znajdujący się pod opieką sztucznej inteligencji potrafią stać bez ruchu i czekać na kulkę w łeb albo wykonać nieplanowany przeze mnie odwrót taktyczny i przemieścić się na pozycje, na których co prawda nic im nie grozi, ale jednocześnie uniemożliwia to wymianę ognia. Dlatego korzystałem z tego rozwiązania jedynie w ostateczności – prawdopodobnie sprawdziłoby się ono lepiej w trybie kooperacji, którego jednak nie miałem okazji przetestować.

Cichociemni

Do tej pory wspomniałem o czterech grywalnych postaciach w War Mongrels, a jest ich w sumie siedem. Manfreda i Ewalda poznajemy na samym początku gry, a Lukasa mniej więcej po godzinie zabawy. Ołów, Gruz, Greta i Joachim pojawiają się natomiast, począwszy od czwartej misji – ten ostatni dopiero w siódmej. Każde z nich dysponuje innymi umiejętnościami, dzięki czemu przydaje się do odmiennych zadań. Na przykład Lukas potrafi wspinać się na duże wysokości za pomocą linki z hakiem, o czym może tylko pomarzyć tęgi Ewald, który jednak z łatwością wyważa drzwi, powalając stojących za nimi wrogów. Jedyna w zespole kobieta może skupiać na sobie zainteresowanie żołnierzy, flirtując z nimi, Ołów jest wyszkolonym snajperem, Gruz z zabójczą precyzją rzuca nożami itd. Żeby było ciekawiej, nie mamy wpływu na to, kim pokierujemy w danej misji – trzeba więc nauczyć się wykorzystywać mocne strony wszystkich postaci.

Co interesujące, nie tylko trochę inaczej się nimi gra, ale też każda z nich ma inne cechy charakteru. Przez to zdarza się, że bohaterowie kłócą się ze sobą albo podejmują decyzje – narzucone fabularnie; gracz (zwykle) nie ma na nie wpływu – które są sprzeczne z interesami pozostałych. Ba! Kilka razy zrugałem w myślach tę czy inną postać, bo jej zachowanie zwyczajnie mi się nie spodobało i gdybym mógł, dokonałbym za nią „lepszego” wyboru. Na szczęście twórcy ograniczyli to do minimum – podejmujemy w sumie jedną decyzję naprawdę dużego kalibru, która ma przełożenie na dobre lub złe zakończenie (ja dotarłem do tego drugiego i nie żałuję), a reszta to po prostu aktywności gameplayowe, mające niewielki wpływ na przebieg danej misji. Dzięki temu scenariusz wydaje się bardziej spójny, a jednocześnie opowieść nie traci na immersji.

Tę ostatnią popsuło jednak coś innego – angielski dubbing. Nie zrozumcie mnie źle; jest on całkiem udany, a głosów postaci dobrze się słucha. Tyle tylko, że czułem dziwny dysonans, gdy Litwin, urodzony w Polsce Niemiec czy pochodzący z Monachium Żyd wypowiadali się w mowie Szekspira, w dodatku z silnym amerykańskim akcentem. Mało tego – Ewaldowi głosu użyczył Doug Cockle, którego możecie kojarzyć jako Geralta z Rivii z anglojęzycznej wersji gry Wiedźmin 3: Dziki Gon.

Rozumiem powody, stojące za taką, a nie inną decyzją deweloperów – fabuła pełni w War Mongrels zbyt ważną rolę, by można było całkowicie zrezygnować z udźwiękowienia dialogów, a jako niezależne studio Destructive Creations nie mogło pozwolić na sobie nagranie ich w kilku wersjach językowych. Zwłaszcza że wszystkie głosy słyszane w tle – wykrzykiwane rozkazy, prowadzone przez żołnierzy rozmowy czy błagania o łaskę padające z ust więźniów obozu zagłady – wybrzmiewają w ojczystej mowie postaci. Często pada więc niemieckie „Scheiße”, czasami trafia się swojska „ku**a”, a słysząc „Błagam, nie!” podczas przekradania się przez Kulmhof, poczułem ciarki na plecach.

Skoro już jesteśmy przy pierwszym w historii obozie koncentracyjnym położonym we wsi Chełmno nad Nerem (niem. Kulmhof am Nehr) – to, że go odwiedzimy, deweloperzy wyjawili na długo przed premierą gry, więc nie traktujcie tej informacji jako spoilera – wypada pochwalić lokacje w War Mongrels. Nie tylko zostały one wykonane z ogromnym pietyzmem, ale są też różnorodne, a obecność co niektórych z nich w grze potrafi zaskoczyć. Mnie najbardziej zdziwiło, gdy trafiłem na ulice okupowanego przez nazistów Białegostoku, a więc miasta położonego blisko mojego miejsca zamieszkania. Pod koniec gry robi się zaś jeszcze ciekawiej, bo możemy (częściowo) zwiedzać inne kraje i bierzemy udział w wydarzeniach, na temat których opinie nadal są podzielone. Jeśli zaś chodzi o sam Kulmhof i to, czego tam doświadczamy – codzienne cierpienia więźniów, trucie ich spalinami z ciężarówek – nie sposób tego opisać; trzeba zagrać, by poczuć ten dramat.

Tryby wojny

Na koniec zostawiłem sobie warstwę techniczną gry, której najdalej do ideału. Śmiem twierdzić, że miałem sporo szczęścia, bo pomijając drobne błędy, liczne glitche i sporadyczne sytuacje, gdy nagle ujrzałem pulpit swojego komputera (najczęściej przy robieniu screenów) – najbardziej odczułem problemy z „sejwowaniem”. Pomimo różnych podejść, które testowali twórcy, stan rozgrywki w War Mongrels możemy zapisywać w dowolnej chwili – przynajmniej w teorii.

W praktyce bowiem gra ma sporo momentów, gdy po wybraniu opcji „zapisz” nie dzieje się nic. Owszem, pojawia się logo symbolizujące nadpisanie progresu, ale żaden nowy plik się nie tworzy, a stare nie zostają zaktualizowane. Ponowne uruchomienie produkcji naprawia ten błąd tylko na chwilę – aby całkowicie go wyeliminować, trzeba przejść niesprecyzowany fragment misji. Dopiero wtedy wszystko wraca do normy... aż do następnego razu.

Ponadto, jako że grałem w War Mongrels jeszcze przed tzw. patchem 1.0, w odstępie czterech dni tytuł ten był kilka razy aktualizowany. Jakież było moje zdziwienie, gdy po pobraniu którejś „łatki” wcześniejsze „sejwy” przestały działać. Tak się niefortunnie złożyło, że ostatni zapis pochodził mniej więcej z dwóch trzecich pewnej misji. Nie mając innego wyboru, musiałem zacząć ją od nowa.

Nie bez kozery napisałem jednak, iż miałem szczęście, bo do wielu graczy na Steamie najwyraźniej się ono nie uśmiechnęło. Niektórym z nich dały się we znaki te same problemy – tylko znacznie dotkliwiej. Inni doświadczyli natomiast „syndromu rozmnażających się nazistów”, przez co musieli stawiać czoła zastępom wrogów kilkakrotnie liczniejszym, niż przewidziane przez twórców. Część osób zareagowała na to śmiechem i podjęła niespodziewane wyzwanie. Nie da się jednak ukryć, że War Mongrels ma swoje problemy. Jeśli zamierzacie sięgnąć po tę pozycję już teraz, czujcie się ostrzeżeni. Osobiście wierzę, iż twórcy będą w stanie doprowadzić swoje dzieło do porządku za pomocą kilku niedużych aktualizacji.

Mam nadzieję, że te patche nie tylko naprawią błędy, ale również dodadzą możliwość dostosowania sterowania do własnych preferencji. Na razie nie da się tego zrobić i komendy trzeba wydawać klawiszami numerycznymi, postacie wybierać klawiszami funkcyjnymi, a jednostki zaznaczać prawym – a nie lewym – przyciskiem myszy. Można co prawda przyzwyczaić się do tego, ale raz, że wymaga to czasu, a dwa – nawet po tych trzydziestu godzinach zdarzało mi się pomylić.

Liczę też, że te poprawki pojawią się już wkrótce, a wtedy z czystym sumieniem będę mógł polecić War Mongrels każdemu z Was. Jest to bowiem świetna produkcja, prezentująca bezkompromisową, pozbawioną pudru wizję drugiej wojny światowej. Fani serii Commandos i Desperados nie powinni być zawiedzeni, pasjonaci historii znajdą tu wiele ciekawych informacji, a wszyscy pozostali gracze – niebanalną opowieść o poszukiwaniu odkupienia, przyjemny gameplay, bardzo ładną grafikę (zwłaszcza jak na grę w rzucie izometrycznym) oraz świetną, klimatyczną muzykę Adama Skorupy.