Recenzja gry Urban Empire – prosta i nudna

„Głosowanie wcale nie oznacza demokracji. Oznacza liczenie głosów” – Tom Stoppard

Jeśli przymkniemy oko na tę irytującą perfekcjonistów błahostkę, to – grając dalej – odkryjemy, że pozostałe aspekty zabawy zostały nieźle pomyślane. Każdy miesiąc trwa cztery sekundy czasu rzeczywistego, jednak istnieje możliwość przyspieszenia go jeszcze dwukrotnie lub czterokrotnie – opcja ta przydaje się szczególnie podczas okresów, w których nie pojawiają się zdarzenia losowe, czyli element urozmaicający całą rozgrywkę.

Wyskakujące okienka, wymagające wskazania jednej spośród trzech lub czterech narzuconych odgórnie reakcji, nie są niczym nowym w tego typu produkcjach, jednak w Urban Empire stanowią zdecydowany walor tej gry – twórcy przygotowali ogromną liczbę moralnych dylematów, a niektóre z nich specjalnie z myślą o konkretnej rodzinie.

Napisali, że jestem najokrutniejszym burmistrzem w całej Swarelii? Wtrącić ich do więzienia!

Po prawej zasiadają radni niezgadzający się z moją prawicową ustawą – skomplikowana ta polityka.

Najważniejszym elementem rozgrywki jest jednak zręczne lawirowanie pomiędzy utrzymaniem ogólnej szczęśliwości mieszkańców a zapewnieniem ekonomicznego rozwoju miasta. W tym celu wydajemy specjalne dekrety, otwieramy nowe budynki użyteczności publicznej i wpływamy na wysokość podatków płaconych przez inwestorów i mieszkańców. Niczego jednak nie dokonujemy sami – niczym Kevinowi Spaceyowi w netflixowym House of Cards przychodzi nam... liczyć głosy, tym razem wyłącznie radnych miasta, którzy mogą opowiedzieć się za proponowanymi przez nas zmianami lub przeciw nim.

Pomocny bywa tu bardzo istotny element, jakim jest kompas polityczny – mowa o osi XY, która obrazuje zarówno ideologiczne, jak i ekonomiczne nacechowanie konkretnej partii oraz poszczególnych dekretów. Rozwiązanie takie pomaga w szybkiej ocenie, czy dany projekt zyska poparcie Izby w głosowaniu.

Zdobywanie tegoż poparcia zostało zaprojektowane dość przejrzyście – wykonując jakąkolwiek czynność związaną z miastem (jak chociażby stworzenie nowej dzielnicy) czy wprowadzając nowe rozporządzenie, najpierw składamy wniosek do Rady Miejskiej, gdzie przez kolejne miesiące (czyli od kilku do kilkunastu sekund) toczą się nad nim obrady. W tym czasie możemy odwiedzać salę posiedzeń Rady i wpływać na decyzję partii politycznych – błagając, żądając, zastraszając lub wprost szantażując poszczególne ugrupowania.

Jeśli mnie nie posłuchacie, wasza praca stanie się piekłem – ten argument zawsze działa...

Każde wymuszenie zmiany decyzji partii obniża poziom życzliwości, jaką każda z nich obdarza naszą postać – im jest on niższy, tym ugrupowania są mniej skore do przyklaśnięcia naszym pomysłom. Szkoda tylko, że element ten został potraktowany bardzo infantylnie i po łebkach. Okazuje się bowiem, że wystarczy używać najtwardszej opcji zastraszania (kosztującej najwięcej punktów życzliwości) wyłącznie przy głosowaniach związanych z wysokością podatków i przy późniejszych wyborach nowego burmistrza.

Zwycięstwo w innych głosowaniach nie jest już takie ważne, ponieważ gra nie karze nas w żaden sposób za niewprowadzone w życie dekrety, a i my sami nie zauważamy różnicy między stanem przed i po obdarowaniu kobiet prawem do głosowania – zmieniają się wyłącznie słupki w statystykach, ale czy to aż tak wielka nagroda, by się starać? Zauważalnie brakuje tu rozwinięcia aspektu tzw. rozmów kuluarowych, które są esencją funkcjonowania politycznego półświatka – skupiamy się bowiem na całych partiach, a nie na konkretnych ich członkach (tych jest w sumie niezmiennie 61 i można było wprowadzić opcję podkupywania poszczególnych radnych).

„Takt polega na tym, że wiesz, jak daleko możesz posunąć się za daleko” – Jean Cocteau

Co to za głupoty piszą w tych gazetach...?

Mankamentów w Urban Empire znaleźć można jednak więcej – ot, chociażby schematyczność całej zabawy. W zasadzie gra opiera się na podwyższaniu podatków, budowaniu następnych dzielnic, dodawaniu odkrycia do kolejki w chmurze postępu oraz ponownym podwyższaniu podatków – i tak w kółko. Całość ratują cykliczne zdarzenia losowe, jednak to dalej nie to – wybory nie należą do trudnych na płaszczyźnie moralnej i zwyczajnie o nich zapominamy po wskazaniu jednej z dostępnych opcji.

W zasadzie możemy również zapomnieć o wszystkich statystykach, których w Urban Empire jest zatrzęsienie, ponieważ najważniejsza, czyli zasobność miejskiego skarbca, w zupełności wystarcza do stwierdzenia, czy gramy dobrze, czy też nie.

Przegrać jest niezwykle trudno – w pewnym momencie doprowadziłem do zadłużenia miejskiego sięgającego ponad 10 milionów, jednak kilka sensownych decyzji i oswojenie się z uproszczoną mechaniką gry pozwoliło na rozbudowanie miasta do olbrzymiej aglomeracji generującej miesięczne zyski rzędu 2,5 miliona. Skończyło się więc na tym, że kampanię zaliczyłem (dobrnięcie do 2020 roku), utrzymawszy się na stołku burmistrza z saldem 950 milionów w skarbcu – wydawałem pieniądze na satelity, wsparłem maksymalnie wszystkie instytucje miejskie, zniwelowałem podatki, a i tak nie mogłem wydać tej kasy.

Pod osłoną nocy komputer nie wyrabiał z generowaniem światełek w oknach wieżowców – smutne.

Brak wyważenia budżetu może i jest realistyczny (przez cztery ery biedujemy, a nagły zastrzyk gotówki pojawia się w erze piątej wraz z ogromnymi wieżowcami i innymi budynkami biznesowymi), ale niezwykle irytuje – podobnie jak powtarzalność modeli budowli w naszym mieście oraz... monstrualne ścinki pojawiające się w późniejszym czasie, gdy następuje duże zagęszczenie obiektów. (Odpaliłeś na ultra Wiedźmina III czy GTA V? To słodkie, ale prawdziwym benchmarkiem jest Urban Empire, o!).

„Przybyłem, zobaczyłem, ramionami wzruszyłem i wyłączyłem” – Michał Pajda

Urban Empire to twór niezwykle trudny do jednoznacznego ocenienia. Z jednej strony rozbudził przedpremierowo potężny apetyt na grę nieźle łączącą aspekty ekonomiczne z ideologicznymi i politycznymi. I trzeba przyznać, że studio Reborn nie wypuściło na rynek bubla, bo tytuł wykonano solidnie – oprawa wizualna jest uproszczona, ale nie razi w oczy, a soundtrack to wyjątkowy majstersztyk.

Z drugiej natomiast mamy nudę – rozegranie 200 lat zajęło mi kilka godzin, jednak czułem się, jakbym grał... 200 lat, bo nic mnie nie zaskakiwało, nie zmieniało podejścia do obranej na samym początku taktyki, nie motywowało do większego zaangażowania. Tytuł z pewnością przypasuje każdemu historycznemu hobbyście – głównie przez wzgląd na drzewko rozwoju oraz wspomniane już wydarzenia losowe nawiązujące do danej epoki – jednak trochę mniej spodoba się politycznym pasjonatom, za co winę ponosić może sprowadzenie polityki do wduszania jednego przycisku groźby. Pozostali, zaliczani do laików, odbiją się od tego dzieła z głośnym pacnięciem. Z tym już nic nie zrobimy – teraz należy zacisnąć zęby i cierpliwie wyczekiwać The Guild 3 majaczącego gdzieś na horyzoncie growego cyklu wydawniczego.