Recenzja gry Submerged - eksploracja zakończona porażką

Po mieście pływamy małą łodzią rybacką z napędem motorowym. Jest to chyba najlepiej zrealizowana część projektu i przy okazji również najładniejsza. Przez jakiś czas fajnie jest podziwiać widoczki i odbijające się od obiektów światło, ale to przecież nie wszystko. Sterowanie okazuje się w miarę przyjemne, a klucząc pomiędzy budynkami, co rusz natrafiamy na ulepszenia do silnika łodzi. Jednak wszystkie są tylko jednego rodzaju – pozwalają przez coraz dłuższy czas cieszyć się „drugim biegiem silnika”, czyli mówiąc po ludzku: przyśpieszeniem. Zupełnie jakby podświadomie zdawano sobie sprawę, że na niewielkiej w sumie mapie potencjalny gracz i tak chciałby poruszać się jak najszybciej, uciekając przed dopadającą go nudą. Pływamy sobie więc i za pomocą lunety wypatrujemy znajdziek. Naszym głównym celem jest jednak odszukanie hoteli, na dachach których leżą zrzuty z zaopatrzeniem. Nie wiadomo, kto dokonał owych zrzutów i w jakim celu, skoro miasto jest prawie wyludnione (prawie, bo w toku rozwoju fabuły trafiamy na niebieskich i najwyraźniej zarażonych czymś „ktosiów”) i dlaczego zapasy spadały tylko na hotele. Bohaterka może tego nie wiedzieć, ale sprytny gracz szybko się domyśli, że stało się tak, ponieważ są to budynki bardzo wysokie, a więc wspinanie się na nie zajmuje więcej czasu niż wejście na mały domek. Dlatego też grę da się ukończyć po około trzech godzinach (chyba że ktoś ma silne parcie na odszukanie wszystkich znajdziek, co może wydłużyć ten czas jeszcze o jakąś godzinkę), a nie w trzydzieści minut. Czego niezmiernie żałuję, bo te pół godziny pozwalałoby pograć przez resztę czasu w cokolwiek innego.

W grze zawarty jest cykl dobowy i kiepsko wyglądające efekty pogodowe - deszcz, mgła.

Podpływamy do hotelu w ściśle oznaczonym czerwonymi kwiatkami miejscu, klikamy przycisk i fru... bohaterka magicznie przenosi się na najbliższy gzyms. Przed nami mozolne przemieszczanie się w górę... a wcale nie. Bo raz w górę, raz w dół, raz w poprzek, a innym razem wzdłuż – wszystko po to, żeby wydłużyć czas trwania gry. A nie, przepraszam, to jedna z form relaksacji podczas kontaktu z Submerged. No więc wspinamy się, obchodząc przy tym każdy z budynków dookoła. Animacja bohaterki w trakcie tej czynności jest tak nieudolna, że przez pierwsze kilka razy nie mogłem oprzeć się wrażeniu, iż najbardziej zrelaksowanymi osobami obcującymi z tą produkcją byli jej animatorzy. Jeszcze zabawniej jest, kiedy Miku biegnie. Wtedy możemy poczuć małą siłę grawitacji. Bohaterka sunie bowiem księżycowym krokiem niczym Neil Armstrong po powierzchni Srebrnego Globu. Tajemnicza potęga relaksu ujawnia się także, gdy zaczynamy przyglądać się z bliska elementom otoczenia. Grubo ciosane obiekty, niskiej jakości tekstury i wszechobecne płaskie głowy lwów imitujące trójwymiarowe modele po pierwszym zaskoczeniu odnośnie umiejętności profesjonalistów z Uppercut Games wywołują coraz większe zdumienie. Serio. Przecież to niemożliwe, żeby ktoś w tej Australii traktował poważnie swoją pracę! Jedyna odpowiedź, jaka przychodzi mi do głowy, to pełna relaksacja ekipy.

Słabej jakości tekstury imitujące obiekty 3D to wizytówka Submerged.

Wspinając się, nie możemy spaść, a jedynie przesuwać się po z góry ustalonej trasie biegnącej dookoła hotelu. W ogóle w grze nie spotka nas żadna krzywda, czy to ze strony tych kilku zamieszkujących miasto stworzeń, czy niebieskich humanoidów, znikających tajemniczo, kiedy tylko się do nich zbliżymy. Da się podejść takiego typka od strony, z której nie spodziewali się tego projektanci, i wtedy cyk – ludzik znika, a my cieszymy się, że przechytrzyliśmy zrelaksowanych koderów.

Miku dociera do kontenera z zaopatrzeniem. Operacji obowiązkowo przyglądają się lwy.

Iluzja sandboksowości ulatnia się po wykonaniu dosłownie dwóch, trzech głównych misji. Tych jest w sumie bodajże dziewięć, a każda polega na tym, by wdrapać się na hotel i znaleźć skrzynkę. Zanim udamy się na wyprawę, bohaterka mówi, że potrzebuje na przykład preparatu na insekty, aby odgonić je od nieprzytomnego brata. Gruba sprawa. Gdzie w zatopionym mieście zacząć szukać takiego specyfiku? Rozwiązanie tej logicznej zagadki stanowi dowolny hotel. Obojętne w jakim porządku będziemy zdobywać szczyty owych przybytków, kolejność odnajdywania przedmiotów okaże się zawsze taka sama. Nie ma żadnego znaczenia, co w grze zrobimy i w jakiej sekwencji. Nie ma znaczenia, czy będziemy się starać, czy grać jedną ręką i jednym okiem, poświęcając resztę uwagi dowolnej innej czynności. W Submerged nigdy nie przegramy, nigdy nie zachwiejemy się, zwisając z krawędzi na wysokości pięćdziesięciu metrów, nigdy nie padniemy ofiarą pływających tu i ówdzie rekinów oraz wielorybów – jako gracz nigdy nie zatriumfujemy nad nieożywioną materią zer i jedynek.

Miku stara się ratować rannego brata.

Jedyna próba, jakiej jesteśmy poddawani, to próba cierpliwości. Miku nie potrafi skakać. Przeskoczenie rozpadliny o szerokości około metra jest ponad jej siły i dlatego, żeby dostać się do znajdźki będącej na wyciągnięcie ręki, stracicie dwie minuty, czepiając się gzymsów, by móc ją zabrać i wrócić. Jednocześnie toczona chorobą dziewczyna przy akompaniamencie kaszlu śmiga śmiesznie po tych wszystkich budynkach tylko po to, żeby po zakończeniu zadania ułożyć się do snu u stóp brata w powtarzalnej animacji. Dotarcie do kontenera kończy wspinaczkę przenosząc akcję od razu do budynku, w którym Miku zostawiła chłopca. Jeżeli więc po drodze nie zabraliście wszystkich znajdziek będziecie musieli po nie wrócić ponownie z mozołem wspinając się na ten sam budynek raz jeszcze. Relaksacji gracza nie pomaga także zbyt agresywne plumkanie fortepianu Jeffa Van Dycka, zdobywcy nagrody BAFTY. Bardzo rzadko zdarza mi się wyłączać w grze podkład muzyczny. W Submerged wytrzymałem jedynie jakieś pół godziny i musiałem muzykę prawie zupełnie przyciszyć.

Dziwni mieszkańcy miasta nie stanowią żadnego zagrożenia.

Projekt lokacji jest koszmarnie zły i nastawiony wyłącznie na wydłużenie czasu trwania tej mordęgi. To gra-niegra. Wydmuszka. Wielki balon chciejstwa twórców, po przekłuciu którego nic nie zostaje. Może tylko to, że przez te kilka godzin tytuł nie sprawiał żadnych kłopotów technicznych i przez cały czas działał w sześćdziesięciu klatkach na sekundę. Nie znajdziecie tu jakiegokolwiek wyzwania, jakichkolwiek zagadek logicznych. Nie znajdziecie klimatu tak często towarzyszącego tajemniczym wirtualnym opowieściom. Wbrew obiecankom twórców nie znajdziecie tu nawet relaksu. Jedynie nudę i zażenowanie.

Zawsze istnieje też ewentualność, że to ja nie zrozumiałem intencji autorów. Muszę się zrelaksować. Mmmmmmm...