Recenzja gry Sniper: Ghost Warrior 3 – snajperski Far Cry zalicza pudło

Far Cry, Geralt i Hitman w Gruzji

Największą zaletą nowego Snipera miała być jednak nie fabuła, a przeniesienie rozgrywki do otwartego świata. Dokonano tego, kopiując skwapliwie gry Far Cry 3 i Far Cry 4, praktycznie jeden do jednego. Podobieństwa do tytułów robionych według szablonu Ubisoftu widać na każdym kroku – od podróżowania samochodem po mapie, przez wspinaczkę, zjazdy na linach, leczenie czy animacje przeszukiwania ciał, aż po atakujące nas wilki, których w drodze wyjątku nie obdzieramy ze skóry, tylko obmacujemy, by pozyskać tzw. substancje ekologiczne. Znalazłem nawet słynne „wieże Ubisoftu”, tyle że tutaj zaliczenie zestawu drabin niczego nie odblokowuje. Na szczycie czeka jedynie trochę złomu do wytwarzania amunicji i gadżetów. Świat gry „żyje” w bardzo ograniczonym zakresie. Sporadycznie natykamy się na jadące pojazdy, lokalnych mieszkańców stojących lub wbijających jakieś gwoździe, kota na dachu czy przebiegającego jelenia.

Far Cry to nie jedyna gra, z której twórcy Snipera: Ghost Warriora 3 czerpali garściami. Widoczny w zwiastunie superżołnierz wysiadający ze śmigłowca to scena wyjęta wprost z Metal Gear Solid, chowanie ciał do szafek przywodzi na myśl Hitmana, a używany przez naszego bohatera tryb detektywa, który podświetla ślady na ziemi i pozwala tropić cel, od razu skojarzył mi się z Wiedźminem 3. Wszystkie te podobieństwa są trochę zbyt mało subtelne, bez większych zmian czy prób udoskonalenia, ale na szczęście w środku rozgrywki przestajemy już o tym myśleć, w czym pomagają nieźle zaprojektowane misje, którym przeniesienie do otwartego świata bardzo się przysłużyło.

Zawód: snajper

Podobała mi się nie tylko względna swoboda w wyborze miejsca gniazda snajpera (czasem ograniczana przez wysokie góry), ale i to, że gra nie podaje od razu wszystkiego na tacy. Jeśli nie oczyściliśmy posterunku z sił wroga, a musimy czegoś poszukać, to trzeba będzie naprawdę się nachodzić, a nawet znaleźć drogę w oryginalnym labiryncie. Otwarty świat to również czasem bardzo pomysłowo pochowane znajdźki, wymagające odkrycia tajnej ścieżki, nurkowania, zejścia głęboko pod ziemię lub użycia drona. Ta mała maszyna to właśnie przykład, jak można zapożyczyć coś z innych gier, ale zrobić to po swojemu – lepiej i inaczej.

W porównaniu bowiem z dronem z Ghost Recon: Wildlands, który był jedynie przesuwaną kursorami kamerą, w Sniperze 3 rzeczywiście czuć, że sterujemy latającym modelem – potrzebującym czasu, żeby się rozpędzić i zatrzymać oraz rozpoznać wroga. Przeciwnicy o wiele bardziej naturalnie reagują na jego obecność i nie pozwalają fruwać sobie pod nosem. Jest to dużo trudniejsze, ale dzięki temu nie mamy poczucia, że korzystamy ze sporego ułatwienia. Zmienia się to, niestety, z czasem, gdy odblokowujemy różne umiejętności na drzewkach rozwoju, ponownie wzorowanych na trzech ścieżkach z serii Far Cry – te nie są moim zdaniem do niczego potrzebne. Grę można również przejść bez sztucznych ułatwień w udoskonalanych zdolnościach, typu wyświetlanie kierunku patrzenia snajpera w trybie drona czy widoczne stożki zasięgu kamer przemysłowych.

Trzy ścieżki rozwoju naszej postaci miały zwrócić uwagę na swobodę w wykonywaniu misji i premiowanie również stylu frontalnego ataku, ale czy rzeczywiście tak jest? Nie do końca. Gra wyraźnie sugeruje korzystanie z karabinu snajperskiego, gdyż broń szturmowa okazuje się tu mało skuteczna przez to, że ma nienaturalnie duży odrzut i wymaga wielokrotnego trafienia wroga. Snajperki to z kolei przesada w drugą stronę – nie wywołują praktycznie żadnego odrzutu bez względu na kaliber, i to przy strzelaniu z niepodpartej pozycji, co nie pozwala właściwie odczuć mocy strzału. Przez taki, a nie inny projekt mapy w większości przypadków operujemy na dystansie 100–300 metrów, a to niestety sprawia, że branie poprawek na odległość i wiatr nie jest aż tak istotne.

Za to snajperski klimat ujawnia się w pełnej krasie podczas misji w stylu tych z poprzedniej części, kiedy to jesteśmy kierowani w jeden określony punkt i musimy zlikwidować ważny cel lub osłaniać towarzyszy na dole. Podobały mi się momenty, gdy jedną kulą załatwiałem kilku przeciwników lub gdy obiekt zamachu rozmawiał z VIP-em, który absolutnie nie mógł zginąć, i należało wycelować w mały fragment twarzy, o włos mijając drugą postać. Albo kiedy trzeba było zapolować na wrogich snajperów sprytnie ukrytych w okolicy, a nie sterczących na jakichś oczywistych wieżach.

Coś dla siebie znajdą tu także miłośnicy skradania się dzięki sieci kanałów pozwalających przeniknąć do strzeżonych baz, broni z tłumikiem oraz możliwości ukrywania ciał i unikania kamer CCTV – ale odniosłem wrażenie, że zabrakło czasu, by uczynić z tego prawdziwe wyzwanie. Wykrycie przez kamery nie powoduje bowiem alarmu wrogów, a ci zwykle po prostu stoją, zamiast patrolować.

AAA czy wczesny dostęp?

Ten brak czasu lub zdolności, by dopracować szereg elementów, widać, niestety, nie tylko w postawie niezbyt skorej do reakcji sztucznej inteligencji, ale praktycznie na każdym kroku. Ukończenie gry to prawdziwy maraton przez błędy, niedoróbki i złe rozwiązania. Twórcy zdają się walczyć z silnikiem tej produkcji od czasów Snipera: Ghost Warriora 2 i nie sposób dostrzec tu wielkich postępów. Świat „trójki” wygląda w wielu miejscach bardzo brzydko, głównie przez obraz gór w niskiej rozdzielczości zlewający się z zawsze niebiesko-fioletowym niebem, robiącym za tło dalekiego planu. Coś takiego widzieliśmy już w drugiej części i w 2013 roku można było przymknąć na to oko, ale teraz w połączeniu z otwartym światem przypomina to scenę w teatrze, na której miejsce akcji zmienia się właśnie za pomocą odpowiedniej ilustracji widniejącej za aktorami.

Grafika jest bardzo nierówna – raz mamy niskiej jakości tekstury i modele wykonane jakby od niechcenia, a za chwilę odtworzone z dbałością o detale wnętrze samochodu Renault Clio, do którego i tak nie można wsiąść. Zupełnie jakby za oprawę wizualną odpowiadały dwa zespoły o różnym poziomie umiejętności. Żadnych zastrzeżeń nie mam natomiast do udźwiękowienia. W trakcie misji przygrywa nam naprawdę dobra i podkreślająca klimat muzyka, a dzięki donośnym odgłosom wystrzałów można czasem aż podskoczyć przy bliskiej serii z kałacha.

Wrażenia muzyczne mają chyba zrekompensować konieczność oglądania przeróżnego rodzaju błędów – od deszczu padającego we wnętrzach budynków po źle zainicjowane skrypty, zmuszające do powtarzania misji. Na standardowym PlayStation 4 doświadczyłem również doczytujących się ciągle tekstur, migających obiektów, spadków płynności animacji, zawieszania konsoli i wychodzenia do głównego menu. Dorzućmy do tego jeszcze czas ładowania mapy wynoszący bite 5 minut z zegarkiem w ręku. Po czymś takim nie zwraca się już uwagi na takie drobiazgi jak pisk opon na błotnistej drodze, nie zastanawia się, dlaczego rozmowy słychać, jeszcze zanim dana scena zdąży się załadować, dlaczego w prologu bez problemu towarzyszy nam postać NPC, a później prawie każde spotkanie z Lydią oznacza zaciemnienie ekranu i wgranie odpowiedniego przerywnika filmowego o zbyt dużym stopniu kompresji.

Gra robi wrażenie, jakby powstawała w wielkich bólach i przy masie problemów. Pomimo przekładania premiery wiele elementów wydaje się niedokończonych lub zrobionych naprędce, bez przemyślenia. Tak jest przykładowo z ogromną liczbą znaków zapytania zmuszających głównie do myszkowania po mapie, ale i robiących nadzieję na coś więcej. Przy sprawdzaniu jednego z nich tryb detektywa doprowadził mnie po śladach krwi do ciała młodej kobiety. Nasz snajper, niczym prawdziwy wiedźmin, zaczął analizować zwłoki. Na ekranie pojawiały się podpowiedzi w stylu „rany kłute”, „świeża krew” i już miałem nadzieję, że trafiłem na fajną zagadkę, która być może zakończy się pochwyceniem jakiegoś seryjnego mordercy w Gruzji czy coś. Niestety – celem drobiazgowych oględzin miejsca zbrodni było tylko podniesienie z ziemi portfela zabitej. Po wsypaniu przeze mnie paru drobniaków do kieszeni zadanie zakończyło się sukcesem… Serio?

„Snajperska elita” to to nie jest

Sniper: Ghost Warrior 3 to trochę taki Frankenstein posklejany z kilku różnych gier. Miejscami wygląda strasznie, widać braki, ale jeśli tylko mocno się postaramy, znajdziemy tu coś dobrego, coś, co pozwoli spędzić miło czas – o ile będziemy naprawdę wyrozumiali. Twórcy bardzo chcieli dostarczyć tytuł z segmentu AAA i rzeczywiście – ten rozmach i dużą skalę nawet widać, ale niestety na wszystkim cieniem kładą się problemy typowe dla produkcji Early Access i wyjątkowo drętwa historia.

Szkoda, że nie dopracowano chociażby jednego głównego elementu. Świetna, przekonująca fabuła obroniłaby się wśród technicznych baboli, a przy pięknej, pozbawionej błędów rozgrywce przymknęlibyśmy oko na słaby scenariusz. Połączenie tych dwóch katastrof sprawia jednak, że ciągle nie wiem, czy bardziej podobała mi się druga, czy trzecia część. Przejście do otwartego świata z pewnością było dobrą decyzją, ale przykład Homefronta: The Revolution pokazał już wcześniej, że zrobienie klona serii Far Cry bez patentów Ubisoftu nie jest prostą sprawą. Na niezłego Snipera będziemy musieli jeszcze trochę poczekać.