Recenzja gry Rust - czy survival ze Steama ciągle bawi?

Dobrze przemyślana baza to podstawa sukcesu

Nie samym survivalem jednak człowiek żyje! Crafting jest również niezwykle istotnym elementem tej gry. I nie chodzi tylko o tworzenie broni, ale również o postawienie bazy. W końcu koczowniczy tryb życia na dłuższą metę nie ma sensu. Budowanie okazuje się proste i intuicyjne. Potrzebujemy planów, które sami opracowujemy, a następnie z menu wybieramy interesujące nas elementy, jak fundamenty, ściany czy dach – oczywiście pod warunkiem, że mamy potrzebne materiały. Za pomocą młotka da się naprawiać oraz ulepszać wzniesione przez nas struktury. Jest to o tyle istotne, że niezabezpieczona baza szybko skusi szabrowników.

Warto przy tym zwrócić uwagę na sufit. W Ruście występuje współczynnik stabilności i jeśli zbudujemy zbyt przestrzenną budowlę, to bez podpierających strop kolumn dach się zapadnie. Fundamenty z kolei to pierwszy element wymagający wzmocnienia. Wystarczy bowiem, że inny gracz zniszczy ich część, a przy okazji runie przylegająca ściana. Drzwi oraz zamek odgrywają równie ważną rolę. Uczulam na to, byście nie popełnili tego samego błędu, który mnie się przydarzył. Jak już stworzycie drzwi z zamkiem na klucz, doróbcie sobie kopię i zostawcie ją wewnątrz domostwa.

Może się bowiem okazać, że umrzecie. Jeżeli jesteście w posiadaniu śpiwora lub łóżka, gra pozwoli Wam się w nim odrodzić. Niemniej, jeśli takie wygodne miejsce do spania będzie w Waszej bazie, a Wy nie zostawicie w środku klucza, to nie wydostaniecie się na zewnątrz. Z drugiej strony sam zamek na klucz to również słabe zabezpieczenie – jeśli zdarzy się Wam zginąć niedaleko domu, wróg może z Waszych zwłok zabrać klucz i wejść do Waszego lokum.

Szafa do autoryzacji to również niezbędny przedmiot, o czym przekonałem się po kolejnym zgonie. Dzięki niej nikt inny oprócz nas nie może budować dookoła. Stawiamy ją w centrum bazy i dzięki temu nikt nie stworzy sobie schodów prowadzących na nasz dach. Niestety, utrzymanie autoryzacji kosztuje tym więcej, im bardziej rozbudowane mamy domostwo. Warto zatem nie przesadzać z wielkością swoich czterech kątów.

Chociaż i tak wszyscy umrzemy

Tego wszystkiego nauczyłem się w ciągu kilku pierwszych godzin zabawy. Samouczek w Ruście jest, niestety, bardzo lakoniczny i realia poznajemy z czasem sami. Okazuje się bowiem, że żyjemy w świecie po wybuchu bomby atomowej. Fauna i flora powoli wracają do normy, a my podczas swojej walki o przetrwanie natykamy się na różne pozostałości po dawnej cywilizacji. Mowa o supermarketach, fabrykach, kopalniach czy stoczniach. Poukrywane tam dobra przydają się w naszej walce o lepszy byt. Należy jednak na nie uważać.

Kuszą bowiem nie tylko innych graczy. Takie miejsca często posiadają wysoką radiację, a bez odpowiedniego ekwipunku nie będziemy w stanie przeżyć skażenia. Do tego, skoro coś jest radioaktywne, to może zmutować jakiś organizm żywy, np. wilka czy niedźwiedzia. Takie mutanty bywają niebezpieczne i potrafią napsuć krwi. Z drugiej strony zazwyczaj oferują niezły loot.

Na szczęście znalazłem własne ciało!

To nie jedyne niebezpieczeństwa w Ruście. Oprócz głodu i pragnienia grozi nam wyziębienie oraz przegrzanie. Nie możemy pływać w wodzie zbyt długo, bowiem będziemy cali mokrzy i temperatura organizmu wyraźnie spadnie. Ognisko z kolei zapewnia ciepło, ale zbyt bliskie stanie przy nim może nas przypiec. Śnieg wydaje się fantastyczny, dopóki nie postawimy na nim stopy. Wtedy momentalnie wychładzamy całe ciało. Co ciekawe, zejście z niego automatycznie wyrównuję naszą temperaturę. „Prawdziwy” survival!

Gdy natomiast usłyszycie helikopter, to najlepiej rozbierzcie się do naga i schowajcie do plecaka broń dystansową. Ta maszyna okazjonalnie lata sobie po świecie gry i atakuje graczy, którzy mogą jej zagrozić. Bezbronnych nie tknie, więc możecie być spokojni. Widziałem śmiałków, którzy jednak zaatakowali ten helikopter bojowy. No cóż, od tego momentu kibicowałem AH-64 Apache!

W naturze nic nie ginie

W Rust śmierć miewa pozytywy. Wraz ze znajomym znaleźliśmy zwęglone resztki wojowników i przywłaszczyliśmy sobie to, co z nich zostało. To w zasadzie jeden z głównych sposobów na rozwój w grze. O ile sporo receptur posiadamy już na początku, tak jest to jedynie pakiet podstawowy. Lepsze zabawki nie są od razu dostępne. Uzależnieni bowiem jesteśmy od znajdowanych schematów. Te zawierają losowy przepis na jakiś przedmiot, który da się stworzyć. Bowiem to, że np. zdobyliśmy rewolwer, nie oznacza, że możemy go potem swobodnie skonstruować. Do tego potrzeba właśnie schematu lub maszyny, która nam go zrobi.

Majestatyczne spotkanie z naturą...

Zabawę zaczynamy z kamieniem. Potem mamy siekierkę i kilof, włócznię oraz łuk. Szybko przekonacie się jednak, że te narzędzia to zdecydowanie za mało. Zwłaszcza gdy nabierzecie ochoty na „zrajdowanie” jakiegoś obozu. Uprzedzam jednak, że pierwszy „pistolet” (w cudzysłowie, bo pistolet to w tym przypadku za dużo powiedziane) może wybuchnąć nam w rękach, a granat z puszki po fasoli pewnie okaże się niewypałem. Lub mieć spóźniony zapłon i eksplodować podczas podnoszenia – tak też bywa.

Rust to gra o umieraniu. Nie dajcie się zwieść opowiadaniom o PvP, survivalu czy nawet sandboksie. Większość czasu spędzicie na zastanawianiu się, jak przeżyć. Dorobicie się paranoi, zaczniecie tworzyć w głowie scenariusze, które w rzeczywistości się nie zrealizują. Kiedy uwierzycie, że wszystko jest w porządku – położycie postać spać i wylogujecie się z gry (nasz awatar dosłownie śpi, gdy nas nie ma). Następnego dnia obudzicie się martwi i zastaniecie Waszą bazę zrujnowaną, a odkładane zapasy rozgrabione.

Nic nie trwa wiecznie

Rust udowadnia, że nic w życiu nie jest wieczne. Mamy bowiem codzienną walkę o byt oraz lepsze jutro, które wcale może nie nastąpić. Nawet jeśli się Wam powiedzie i znajdziecie się na szczycie łańcucha pokarmowego, to i tak ostatecznie przegracie. Pokona Was czystka serwera (wipe). Ta bowiem następuje przynajmniej raz w miesiącu, czyli co aktualizację gry. Tracicie wtedy cały swój dobytek i zaczynacie od nowa. Taki właśnie jest już Rust, więc nie warto się do niczego przywiązywać – przecież to tylko dobra materialne. Nie mam pojęcia, czy takie było zamierzenie deweloperów, ale po dłuższym obcowaniu z Rustem człowiek zaczyna nabierać do wszystkiego dystansu.

...nie skończyło się dla mnie zbyt dobrze

Dla kogo jest ta pozycja? Przede wszystkim dla osób, które lubią dreszczyk emocji wynikający z ciągłego zagrożenia. PvP to tutaj chleb powszedni, a gracz ma po prostu starać się przeżyć kolejny dzień. Śmierć puka tu do każdych drzwi i przybiera różne formy. Z drugiej strony dawno nie spotkałem produkcji, która w taki sposób „uczyłaby” braku zaufania do drugiej osoby. Poważnie, nie ma mowy, bym kogoś teraz wpuścił do domu, jak zastuka w nocy. Już raz dałem się na to w grze nabrać – nagi dzikus stanął za drzwiami, a gdy poświeciłem pochodnią, wyskoczył na mnie z włócznią. Reszty opowiadać nie ma sensu, bo to historia jakich wiele w tej grze.

I niedługo potem znowu umarłem. Spokojnie, przyzwyczaiłem się.

Zdaję sobie sprawę, że opis Rusta brzmi momentami dość przerażająco. Z drugiej strony nie ma co ukrywać – omawiana produkcja jest brutalna. W końcu to survival, więc liczy się tylko przetrwanie. Dlatego zdecydowanie polecam zabawę w zgranej ekipie oraz na serwerze po niedawnej czystce. Do dyspozycji macie światy oficjalne, jak i te stworzone przez społeczność. Znajdą się również serwery zmodowane, posiadające odpowiednio zmienione zasady czy wprowadzające nowe elementy. Rust oferuje chętnym nawet tryb battle royale. Ten tytuł jest jednym z pierwszych, który wprowadził tę nowość u siebie, i to przed PUBG.

Nie jest to gra dla wszystkich. Deweloperzy obiecali, że projekt będzie cały czas ulepszany, nawet po premierze. Co miesiąc mają być wprowadzane kolejne aktualizacje. I ja im wierzę, bo we wczesnym dostępie Rust rozwinął się i zmienił kilka razy. Niemniej po oficjalnym debiucie cena gry podskoczyła, a jakość już niekoniecznie. Z drugiej jednak strony, kto miał kupić Rusta, ten już go nabył, korzystając z różnych promocji.

Przydałby się jakiś cel

Ciemno już, zgasły wszystkie światła.

Największą bolączką gry jest jej cel ostateczny. Oczywiście mamy do czynienia z czystym sandboksem, więc próżno tu szukać zadań czy misji. Gracz robi, co chce, zatem sam musi stworzyć sobie plan oraz pomysł na zabawę. Niemniej brakuje motywatorów. Przykładowo w ARK: Survival Evolved możemy uznać za cel rozwój technologiczny lub łapanie coraz potężniejszych dinozaurów. Poza tym nasza postać w grze studia Wildcard rozwija się – awansuje na wyższe poziomy i posiada statystyki.

W Rust natomiast wygląda to zupełnie inaczej. Żywotność świata to maksymalnie miesiąc, a możemy trafić na serwer, który resetuje się co tydzień (warto szukać w sieci takich informacji lub pytać o to ludzi w grze). W tym czasie właściwie nie do końca się rozwijamy. Zawsze może nas ktoś „zrajdować”. Nie da się zabezpieczyć bazy tak, aby była nienaruszalna. Wystarczy bowiem, że pojawi się ktoś z ładunkami C4. Momentami strach się wylogować, bo tak naprawdę to właśnie wtedy jesteśmy najbardziej bezbronni. Z drugiej strony, posiadając lepszy sprzęt, nadal musimy strzec się dzikusów z łukiem czy włócznią. Wystarczy bowiem chwilka nieuwagi i już widzimy ekran zgonu.

RPG to to nie jest, ale jakieś tam statystyki są, jak np. ochrona przed zimnem.

Mimo wszystko polecam wypróbować Rusta. Drugiego takiego tytułu nie spotkałem, a także takiej społeczności, która gotowa jest skoczyć każdemu do gardła. Jest to nietypowe doświadczenie, które pobudza pierwotne instynkty. Ciężko mi sobie wyobrazić, abym zagrywał się w tę produkcję, chociaż jestem przekonany, że odpalę ją od czasu do czasu. Ten dreszczyk emocji jest bowiem całkiem uzależniający.