Recenzja gry Pokemon Sun – zasłużony sukces Nintendo

...więc poddaj się lub do walki stań!

W Sun i Moon na polu bitwy pierwszy raz zobaczymy też trenerów.

Kiedy napotkamy dzikiego pokemona lub zostaniemy wyzwani na pojedynek przez trenera, zabawa przenosi nas na osobną planszę, gdzie rozgrywają się turowe walki. Starcia toczymy tak jak w każdej innej odsłonie z głównego nurtu serii, a jeśli kiedykolwiek graliście w Pokemony – bez problemu połapiecie się, o co w tym wszystkim chodzi. Nintendo dobrze wie, że przestarzała mechanika nadal potrafi bawić, dlatego nie starało się jej na siłę zmieniać. Dodatek megaewolucji, czyli tymczasowych transformacji, który budził w poprzedniej pełnoprawnej odsłonie mieszane odczucia, w Sun i Moon zastąpiły widowiskowe ataki Z.

DRUGA OPINIA

Fenomen Pokemonów mnie ominął – może dlatego, że byłem już ciut za stary, gdy szał na kolekcjonowanie stworków opanował Polskę pod koniec lat 90., preferowałem wtedy mrocznego, papierowego Warhammera (pierwsza edycja!). Z ogromną ciekawością obserwuję więc drugą falę popularności serii, traktując ją jako swoisty powrót do utraconej części dzieciństwa.

Pokemon Moon, z którym spędziłem ponad dziesięć godzin, zaskoczyło mnie na wiele sposobów – gra jest łatwiejsza, niż się spodziewałem, ale zarazem przyjazna dla początkujących. Nie przypadły mi do gustu nowe pokemony (starsze są znacznie lepsze) ani infantylni wrogowie z Teamu Skull, ale całość wciąga, jest dopracowana i kryje w sobie sporo głębi. Teraz zupełnie nie dziwią mnie fenomenalne wyniki sprzedaży najnowszych Pokemonów. Wraz z The Legend of Zelda: Breath of the Wild będzie to jeden z tzw. system sellerów Nintendo Switcha – dla tych gier masa ludzi kupi nową konsolę japońskiego giganta.

Adam Zechenter

Ciosy typu Z są bezpośrednio związane z głównym wątkiem, bo odblokowujemy je dzięki specjalnym kryształkom, które otrzymujemy za sprostanie wyzwaniom i pokonywanie kolejnych kahunów. Nowe moce mają służyć za deskę ratunku w trudnych sytuacjach, a ich ograniczone użycie przypomina summony, które znamy z innych jRPG czy chociażby serii Final Fantasy. Mimo że moce Z wyciskają ostatnie soki ze starzejącej się konsoli 3DS i są szalenie satysfakcjonujące, po pewnym czasie zaczynają nudzić, bo ich przydługawych animacji nie da się pominąć (to samo dotyczy scenek przerywnikowych).

Jeśli zastanawiacie się nad zainwestowaniem w nowe pokemony, to warto zaczekać na marcową premierę Nintendo Switch. Z przecieków wynika, że na hybrydową konsolę japońskiego giganta zmierza reedycja tytułu w postaci Pokemon Stars, która – podobnie jak Yellow czy Emerald – zbierze wszystkie różnice z bliźniaczych odsłon w jednej pozycji. Historia serii pokazała też, że takie usprawnione wersje oferują często dodatkową ekskluzywną zawartość.

Niezależnie od tego, ilu nowości Nintendo nie serwowałoby w Pokemonach, to właśnie walki i rozwój drużyny są tym, co sprawia, że fani marki co parę lat ustawiają się w kolejce po swój egzemplarz. W Sun i Moon batalie toczy się przyjemniej niż kiedykolwiek, w czym duża zasługa drobnych usprawnień i przejrzystego w interfejsu. W nowych Pokemonach możemy bez większego problemu sprawdzić na poczekaniu opisy ataków, a przy nich samych często wyświetlane są informacje, jak bardzo efektywne będą nasze ciosy. Mimo że większość z nas na pamięć zna już mechanikę walk (swoista zależność „papier-kamień-nożyce”), bez wątpienia uprzyjemnia to zabawę i nie wymaga uczenia się na pamięć powiązań między mniej popularnymi żywiołami. Cenię sobie ten dodatek, bo niejednokrotnie ratował mi skórę, kiedy nie pamiętałem, jak w relacji do poszczególnych żywiołów ma się mniej popularny typ stwora, np. dodany w poprzedniej odsłonie rodzaj fairy.

Oprócz usprawnień w mechanice walki w Sun i Moon mamy pierwszy raz w serii tak dużą dowolność w doborze ataków, bo zniknęły wreszcie znienawidzone przez fanów ataki związane z eksploracją i zagadkami, tzw. HM-y. Przykładowo: jeśli w Pokemon Red i Blue chcieliśmy cieszyć się luksusem szybkiej podróży, musieliśmy poświęcić jeden z czterech możliwych ataków pewnego pokemona na zdolność latania – nie wspominając już o tym, że takiego stwora należało mieć zawsze przy sobie.

HM-y zastąpiła mechanika Pokemon Ride, za sprawą której da się w każdej chwili wezwać alternatywny transport lub pokemona niezbędnego do rozwiązania zagadki środowiskowej. Gdy zaś zdolność, np. przesuwania skał, przestaje nam być potrzebna, pokemonowi na telefon możemy podziękować i wrócić do nieskrępowanej niczym zabawy. Nowa mechanika naprawdę się przydaje i aż szkoda, że dopiero teraz trafiła do serii – bez wątpienia zaoszczędziłoby to graczom wielu trudnych decyzji i momentów frustracji w poprzednich częściach cyklu.

Nawet Psyduck złapałby się za głowę...

Głaskanie pokemonów? A komu to potrzebne?

Mimo że w nowe kieszonkowe potwory gra się bardzo przyjemnie, a fani serii będą wniebowzięci, nie obyło się bez kilku zgrzytów. Poza opisanymi udanymi nowościami część elementów nie pasuje, niestety, do końcowego produktu. Nintendo idzie w zaparte, lansując elementy niczym z Nintendogs – w ramach modułu Pokemon Refresh, na wzór Pokemon Amie z X i Y, możemy po walce pogłaskać naszego stwora na dotykowym ekranie. Mechanika ta ma pomóc pozbyć się negatywnych efektów potyczki, takich jak poparzenia czy paraliż, ale o wiele łatwiej jest w mgnieniu oka użyć stosownego przedmiotu niż po trudniejszych starciach bawić się w tę czasochłonną minigrę.

Skoro o specyfikacji 3DS-a mowa, trzeba też wspomnieć o braku efektu 3D w nowej odsłonie kieszonkowych potworów. Taki zabieg miał bez wątpienia odciążyć starzejącą się już konsolę w obliczu malowniczych widoczków, które wyciskają ze sprzętu ostatnie soki. Niestety, na niewiele się to zdało, bo doświadczamy drastycznych spadków wyświetlanych klatek za każdym razem, kiedy na ekranie mierzą się więcej niż dwie bestie. Nie jest to minus, który jakoś wielce psuje przyjemność z obcowania z tytułem (w końcu starcia rozgrywane są w turach), ale aż dziw bierze, że wielkie N nie zatroszczyło się o optymalizację produkcji, która jest bez wątpienia największą premierą firmy tej jesieni, a nawet tego roku.

Jest dobrze

Pomijając jednak drobne minusy, Pokemon Sun i Moon potrafią nieźle wciągnąć, a my pozostajemy przyklejeni do ekranu co najmniej przez 30 godzin potrzebnych do ukończenia głównego wątku. Nawet jeśli graliście w prawie wszystkie poprzednie odsłony i wiecie, czego się spodziewać, zabawa uzależnia. Zawsze znajdzie się silniejszy trener, ciekawsza bestia albo ukryty zakątek z unikatowym przedmiotem, które aż proszą się o naszą uwagę. Nintendo wykorzystało moją nostalgię za dzieciństwem, a sam ponownie poczułem się jak żądny przygód trener, który wraz ze swoją oddaną drużyną zostanie „najlepszym, jak nigdy dotąd nikt”. Niektóre dobrze znane klisze dają się co prawda we znaki, ale zabawa sprawia tyle frajdy i oferuje tyle wrażeń z poznawania barwnego świata, że trudno narzekać na schemat, który mimo iż przestarzały, nadal potrafi nieźle bawić.

Alola dzieli się na cztery większe wyspy z wyjątkowymi miejscami i charakterystycznym klimatem.

Muszę przyznać, że myliłem się w przypadku Pokemon Sun i Moon. Na starcie skreśliłem hawajskie klimaty i poleganie na przestarzałym szkielecie rozgrywki, jednak garść usprawnień i różnorodność sprawiły, iż bawiłem się przy nowej odsłonie prawie tak dobrze jak przy X i Y czy Black i White. Fanów serii długo zapewne przekonywać nie trzeba, niemniej jeśli od czasu pierwszego Gameboya nie mieliście styczności z jej pełnoprawnymi odsłonami, z całego serca zachęcam Was do dania szansy nowemu wcieleniu kieszonkowych potworów. Mimo iż cykl potrzebuje zmian, ogromna grywalność i przydatne usprawnienia czynią najnowszą edycją wartą uwagi. Jako ktoś, kto nie tylko ponownie złapał w tym roku Pikachu, ale i pokemonowego bakcyla, nie pozostaje mi nic innego, jak wystawić tej grze zasłużoną wysoką notę i polecić ją z czystym sumieniem.