Recenzja gry Outlast 2 – naprawdę straszna historia

Z kamerą wśród zwierząt

Czym jest tajemnicze światło?

Siłą Outlasta 2 jest opowieść, która stopniowo staje się coraz ciekawsza. Duża w tym zasługa dodatkowego, równoległego wątku, prezentującego fragmenty z przeszłości bohatera. Muszę tu wyrazić ogromne uznanie dla wszystkich momentów przejścia z „teraz” do „wtedy”. Są zrobione genialnie i zasługują na wyróżnienie – gdy przykładowe przeciskanie się przez wąską szczelinę w ścianie drewnianej chaty płynnie skończy się wyjściem między półkami w szkolnej bibliotece, będziecie równie zaskoczeni jak Blake. Takich sekwencji w grze jest sporo i wszystkie są rewelacyjne. Więcej o fabule i jej zawiłościach pisać nie zamierzam, warto odkrywać ją na własną rękę – jest mniej oczywista i prosta niż ta z pierwszej części, zostawiając sporo miejsca na dopowiedzenie sobie tego i owego.

Outlast 2 powiela w zasadzie 1:1 mechanikę rozgrywki z poprzedniej gry. Blake jest kompletnie bezbronny (nie licząc kilku oskryptowanych scen) i w obliczu zagrożenia może tylko uciekać lub się chować. Jako zawodowy operator do dyspozycji ma kamerę lepszą niż ta używana poprzednio przez Milesa Upshura. Jakość obrazu wydaje się wyższa, zoom ma większy zasięg, a dodatkowy gadżet stanowi mikrofon kierunkowy pozwalający na usłyszenie dialogów oraz hałasów przez ściany i z dużej odległości, co umożliwia zlokalizowanie wrogów, zanim ci wrzasną i wbiją nam nóż w gardło.

Nagrywanie przeszłości.

Świat gry wypełnia masa obleśnych detali.

Jest jeszcze jedna nowość związana z kamerą – Blake w trakcie poszukiwań żony wypełnia dziennikarski obowiązek i uwiecznia dla potomnych wszystkie napotkane okropieństwa. Oczywiście zwykłe bieganie z kamerą ma sens tylko wtedy, gdy potrzebny jest noktowizor, ale wiele razy podczas gry zdarzają się sceny tak groteskowe lub niezwykłe, że wypada je nagrać (zazwyczaj jest to sygnalizowane niecenzuralnym komentarzem bohatera). To samo dzieje się, gdy Blake trafia na jakiś dokument – rozdziały z ewangelii Knotha lub listy pisane przez mieszkańców. Później można zajrzeć do menu kamery i obejrzeć wszystkie materiały, wysłuchując dodatkowej narracji zza kadru. Świetnie buduje to klimat prezentowanego świata i opowieści.

Pomijając mikrofon i bibliotekę nagrań, wszystko toczy się po staremu. Zwiedzamy ponure lokacje, a gdy słyszymy wrogów, chowamy się lub cichutko przekradamy dalej, uważając, by nie nadepnąć np. na rozbite szkło, co może zdradzić naszą pozycję. Czasem trzeba uciekać na złamanie karku, na oślep wybierając właściwą ścieżkę, innym razem musimy przekraść się obok wyjątkowo silnego wroga (w pierwszej części funkcję tę pełnił równie łysy co ogromny Chris Walker, atakujący bohatera w różnych momentach, tutaj takim „residentowym” nemezis jest Marta, uzbrojona w znany z materiałów promocyjnych siekiero-kilof).

Nie chcecie poznać Marty bliżej, uwierzcie.

W trakcie tych wszystkich spotkań Blake’owi przychodzi wielokrotnie umrzeć – na szczęście krwawych animacji śmierci bohatera jest na tyle dużo, że rzadko się powtarzają. Trzeba odnotować też, że brakuje prawdziwych zagadek – wszelkie przestoje są spowodowane tym, iż bohater musi zrobić coś w innym miejscu, by utorować sobie chwilowo zablokowaną drogę.

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Szkoła nie jest miłym miejscem.

Napisałem powyżej „krwawych”, „klimat opowieści”, „okropieństwa”, więc wypada zająć się rzeczą najważniejszą w horrorze – strachem. Outlast 2 korzysta z dobrze znanego worka sztuczek. Szybszy oddech bohatera, gdy usłyszy coś niepokojącego, oznacza, że zaraz będzie się działo. I może to być tylko podpucha, bo nic strasznego się nie stanie, ale może się też okazać, że zaraz trzeba uciekać, słysząc za sobą okrzyki religijnych fanatyków lub nieludzkie wrzaski. Ciarki i adrenalina pojawiają się wówczas w podobnym stężeniu, a pielucha, której nie udało się sfinansować na Kickstarterze, mogłaby się jednak przydać. W grze trafia się kilka dobrych jump-scare’ów, na szczęście twórcy z nimi nie przesadzają. Absolutnie najlepszy jest moment niepewności i oczekiwania „tuż przed” – tutaj mistrzowsko zrealizowano sceny w szkole, które mogą stanowić wzór dla wszystkich twórców podobnych gier.

Niestety, równie istotną, a zdecydowanie mniej pożądaną cechą gry okazuje się powtarzalność. Szczególnie boli ona wtedy, gdy giniemy kilkanaście razy pod rząd i towarzysząca nam na początku panika zmienia się w irytację. W końcu trzeba w tych ciemnościach znaleźć właściwą drogę (np. by odszukać hak, dzięki któremu zostanie uniesiona ciężka krata), a sterowany przez złośliwą SI wróg akurat patroluje obszar trzech metrów kwadratowych obok Blake’a. Biegniemy więc i giniemy. I znowu. I raz jeszcze. Może po prostu jestem za słabym graczem i Was to tak nie zirytuje? Bo atmosferze świata Outlasta 2 naprawdę nie można niczego zarzucić. Mariaż ekstremalnego fanatyzmu religijnego, odludnych terenów, krwawych ofiar i silnej sugestii czegoś nadprzyrodzonego daje piorunujący efekt.

Krew na oknie, zwisające łańcuchy... normalka.

Piekielna uczta dla zmysłów

Podobnie piorunujący efekt daje oprawa. Outlast 2 działa na silnie zmodyfikowanym silniku Unreal Engine 3. Ale gdybym tego nie sprawdził, dałbym sobie chuchnąć w twarz Sullivanowi Knothowi, jeśli okazałoby się, że to nie UE4. Skok jakościowy w grafice między „jedynką” a „dwójką” jest ogromny. Ostre tekstury bez efektu doczytywania, rewelacyjne oświetlenie, ładne, zróżnicowane otoczenie i bardzo mocno poprawione modele postaci sprawiają, że możemy cieszyć się prawdziwą ucztą dla oczu. Ucztą, która przez 90% czasu przebiega idealnie – mówimy tu o wysokich detalach i rozdzielczości Full HD, a wszystko to z prędkością 40–60 klatek na sekundę na komputerze z procesorem Core i5-3470, 8 gigabajtami RAM-u i kartą Radeon RX 460 2 GB. Tylko w dwóch bogato „zdobionych” lokacjach przez kilka minut było poniżej 30 FPS.

Jeszcze wyżej niż obrazki stawiam dźwięki. Cudownie niepokojąca muzyka autorstwa Samuela Laflamme’a idzie w parze z bardzo dobrymi głosami aktorów i świetnymi, pełnymi smaczków, dźwiękami otoczenia. Naprawdę warto doświadczyć tego w porządnych słuchawkach.

Kto miał ustawiony taki wygaszacz ekranu?

Strasznie dobrze

Outlast 2 to przykład kontynuacji, która realizuje w zasadzie wszystkie obietnice złożone przed premierą. Jest ładniejsza, lepiej brzmi, jest dłuższa (na drugim z czterech poziomów trudności całą przygodę pokonałem w 8,5 godziny), mapy są większe, wrogowie ciekawsi, a fabuła – w moim odczuciu – bardziej interesująca. Być może zawiodą się ci fani poprzedniej części, którzy oczekiwali lepszego zarysowania uniwersum i tajemniczego Walridera, a także osoby żądne rewolucyjnych zmian. Te, które nastąpiły w Outlaście 2, są jedynie ewolucyjne, ale wprowadzone po mistrzowsku. Wszystko jest odpowiednio ohydne, niepokojące, bardzo krwawe i bez wątpienia przekona do siebie amatorów chowania się w szafach i czekania na wbicie kilofa w klatkę piersiową.