Recenzja gry Legends of Eisenwald - Heroes of Might and Magic w średniowiecznym wydaniu

Większość czasu spędzamy, podróżując od lokacji do lokacji po niewielkim wycinku krainy, zmieniającym się wraz z każdym rozdziałem. Odwiedzamy wioski, gdzie znajdujemy kupców i rekrutów, kościoły, w których leczymy bitewne rany, zamki potencjalnych wrogów i sojuszników czy większe miasta, które łączą wiele tych funkcji. Niewątpliwy plus gry stanowią niektóre zadania poboczne, posiadające własne minifabuły, bazujące na ludzkich emocjach, pragnieniach czy podłościach. Nadużywanie alkoholu, kazirodztwo, żądza władzy, zdrady, kradzieże – wyzwania w Legends of Eisenwald są miłą odmianą od wszechobecnych w innych produkcjach misji, np. pozbycia się szczurów czy zabicia wilkołaka grasującego w zagajniku. Wiele z nich można zrealizować w odmienny sposób, zależnie od naszego wyboru, choć skutkiem zwykle będzie inna nagroda lub np. obrażenie się naszego sojusznika i brak jego wsparcia w najbliższej walce. Mimo że te pomniejsze decyzje nie są aż tak znaczące, warto zaznaczyć, że pewne kwestie okażą się jednak istotne dla fabuły i w ostatnim rozdziale naszym udziałem stanie się jedno z trzech zakończeń dostępnych w grze.

Bitwy to główna oś rozgrywki w Legends of Eisenwald.

RPG czy strategia?

No właśnie – tu można by trochę podebatować, który z tych gatunków został silniej zaakcentowany, niezależnie od ogromnych uproszczeń w obu z nich. Zarówno nasz bohater, jak i cała drużyna powoli i stopniowo awansują na kolejne poziomy, zyskują doświadczenie i większe możliwości w walce. O ich progresie decydujemy za pośrednictwem bardzo mocno ograniczonego drzewka rozwoju. Każdą postać da się też indywidualnie ubrać i uzbroić, wyposażyć w magiczne mikstury i amulety – choć w tej części akurat napotkamy sporo ograniczeń typu „ta czapka czy ten topór nie nadaje się dla tej osoby”. Niestety, cała zabawa z awansem i wyglądem idzie do kosza wraz z początkiem każdego nowego rozdziału, w którym musimy od nowa zacząć proces rekrutacji i rozwoju naszej małej armii. Kwestie strategiczne sprowadzają się do utrzymywania wiosek i zamków, generujących złoto przeznaczone na żołd dla żołnierzy, oraz do ustawiania tych ostatnich w trzech rzędach przed walką.

Same starcia toczone są na planszy złożonej z trzydziestu pól heksagonalnych i sprowadzają się jedynie do wyboru, kogo dana postać ma zaatakować lub uzdrowić – nie ma możliwości poruszania się czy wycofania, dlatego każda potyczka nastawiona jest głównie na atak i trwa bardzo krótko. Jeśli jesteśmy pewni swojej przewagi i zwycięstwa, wystarczy po prostu kliknąć przycisk, który od razu ogłosi wynik automatycznie przeprowadzonej walki. Jego użycie staje się szczególnie kuszące wraz z postępami w grze, zwłaszcza gdy mocniej skupimy się na fabule i dialogach niż na bardzo częstych bitwach, które rozgrywane na malutkim, ograniczonym obszarze szybko stają się monotonne. W taki sam sposób rozwiązano oblężenia zamków – z tą różnicą, że jako atakujący zaczynamy już z pewnym uszczerbkiem na zdrowiu. Niektóre postacie mogą też walczyć konno, ale tylko w sytuacjach, kiedy dzieje się to na otwartej przestrzeni. Rozgrywkę znacznie wydłuża (i trochę też utrudnia) brak automatycznego inkasowania podatków. Aby odebrać złoto z posiadanych włości, za każdym razem trzeba udać się po nie osobiście.

Dzięki dołączonemu edytorowi – powiązanemu ze Steam Workshop – świat Eisenwaldu może wkrótce zapełnić się kolejnymi opowieściami i legendami.

Seidlitz podbija Kuestenkauz

Grafika prezentuje się poprawnie, ale o jakiejś wyjątkowej jakości czy fajerwerkach nie ma mowy. Krajobraz wygląda dość estetycznie i wiarygodnie, jednak obsługując widok z kamery, nie mamy za wielkiego pola manewru. Zarówno zbliżanie, jak i oddalanie obrazu oferuje bardzo ograniczony zasięg – nie spojrzymy na mapę z góry, by ogarnąć całą okolicę, nie przyjrzymy się też dobrze zamkom czy naszemu bohaterowi, zresztą jest to raczej efekt zamierzony. Świat gry pozbawiony jest detali, smaczków czy szczegółów. Wszystkie lokacje to symboliczne, statyczne budynki, a naszą drużynę na mapie reprezentuje tylko sylwetka bohatera. Niewielki zasięg kamery przeszkadza szczególnie w rozdziałach, w których trafiamy na górzysty teren – wysokie szczyty potrafią skutecznie zasłaniać widok i utrudniać orientację. W trakcie walki obserwujemy dość przeciętne animacje poruszania się i ataków. Gra nie zachwyca też w kwestii odgłosów, ale jeśli chodzi o muzykę, to jest wręcz przeciwnie! Nastrojowe, często zmieniające się utwory świetnie oddają klimat epoki, co sprawia, że ścieżki dźwiękowej słucha się z prawdziwą przyjemnością.

Z oddali świat gry prezentuje się całkiem ładnie.

Co jeszcze może doskwierać w „Legendach Eisenwaldu”? To bardzo subiektywne odczucie, ale ogromnie przeszkadzały mi germańskie nazwy. W gąszczu obco brzmiących słów, takich jak Lotharholm, Craighausen czy Kuestenkauz, często gubiłem rozeznanie, z kim zawarłem sojusz, a z kim nie albo jaki zamek mam odwiedzić w danym queście – zwłaszcza że czasem zamiennie używa się tu nazwy twierdzy i równie skomplikowanego nazwiska jej właściciela, co było szczególnie mylące. Do tego można dodać konieczność uważnego czytania każdej kwestii dialogowej (brak ich udźwiękowienia), ponieważ w niektórych pomniejszych zadaniach gra nie oferuje później wielu wskazówek, gdzie się udać czy co konkretnie zrobić. Kolejną i dość istotną barierą w naszym kraju będzie na pewno brak polskiej wersji językowej.

Grze dokuczają też małe błędy techniczne, zarówno podczas walki, jak i poruszania się po mapie – przykładowo rozmowa z postacią NPC czasem się zapętla, gdy nie odejdzie ona na odpowiednią odległość, a pasek zdrowia zmniejsza się na długo przed animacją ataku. Kilka razy przytrafiło mi się też wyrzucenie do pulpitu czy małe spowolnienia animacji. To, czego według mnie najbardziej brakuje Legends of Eisenwald, to to trudne do opisania magiczne „coś”, co czasem przykuwa do monitora i nie pozwala się oderwać. Być może zawiódł trochę sposób prowadzenia narracji głównego wątku, być może za mało tu RPG, a za często powtarzamy te same bitwy na niewielkiej planszy. Miłośnicy oldskulowych gier w tym stylu mogą się tu oczywiście nie zgodzić i śmiało dodać punkt czy dwa do oceny, bo nie sposób zaprzeczyć, że gra w swoim gatunku stanowi całkiem solidną pozycję, oferującą powrót do przeszłości – nie tylko tej średniowiecznej, ale i świata dawnych gier.