Recenzja gry Horizon Zero Dawn – więcej takiego postapo!

Im dalej, tym lepiej

Świat przyszłości to nie tylko prymitywna infrastruktura. Fabryki pradawnych wciąż działają!

I kiedy po tych trzech pierwszych godzinach w końcu wyruszyłem, by poznać resztę uniwersum gry, stało się coś, czego się nie spodziewałem. Z każdą kolejną minutą ten zrujnowany świat robił się coraz ciekawszy, coraz bardziej wciągający. Ani się obejrzałem, a już po uszy siedziałem w intrydze, poznając, wręcz chłonąc to, co przygotowali Holendrzy z Guerrilla Games. Grafika, muzyka, mechanika rozwoju postaci i walki z przerośniętymi maszynami – wszystko to składa się na wspaniałą przygodę, która wciągnęła mnie bez reszty na kolejne trzydzieści godzin.

Nie ma co się oszukiwać. Owo coraz lepsze wrażenie to głównie zasługa prześlicznej oprawy graficznej. Tereny, po których przychodzi nam się poruszać, są mocno zróżnicowane. Od śnieżnych pustkowi, przez zielone doliny, na spieczonej słońcem pustyni kończąc – w każdym z tych miejsc gra generuje niezapomniane widoczki. Kampania marketingowa skupiała się głównie na zalesionej przestrzeni, ale niech Was nie zdziwi, jeżeli w pewnym momencie zwiedzana okolica zacznie przypominać Monument Valley – wszak akcja rozgrywa się na obszarze zniszczonych Stanów Zjednoczonych.

Wystarczy się trochę rozejrzeć, by dostrzec wioski i faktorie handlowo-graniczne, ruiny zniszczonych przez czas i klimat drapaczy chmur, wciąż działające fabryki robotów czy nawet wielkie miasto, do którego kierujemy się jeszcze w dość początkowej fazie rozgrywki. Odradzająca się cywilizacja pokazana została w mniej i bardziej zaawansowanych formach. W obozie pełnym bandytów wyposażonych w prymitywną broń do walki wręcz nagle pojawia się herszt trzymający wielką „pukawę”, zwiniętą z jakiejś groźnej machiny. O dziwo, taki miszmasz pomysłów zupełnie nie psuje immersji.

Jeden z magicznych momentów oprawy graficznej.

Standardowy element rozbudowanych sandboksów: ikonki, wskaźniki...

Elektroniczni mordercy

Recenzja gry została napisana w efekcie zabawy na normalnym poziomie trudności. Wyższe poziomy oferują odpowiednio trudniejsze wyzwania – przeciwnicy otrzymują mniej obrażeń, a zioła lecznicze przywracają mniejszą liczbę punktów życia. Warto podkreślić, że już na standardowym poziomie gra oferuje całkiem poważne wyzwanie, potrafiąc sprowadzić nas do parteru nawet pod koniec kampanii.

Kwintesencją zabawy nie są jednak walki z ludźmi (choć tych nie brakuje), tylko zmagania z maszynami terroryzującymi świat przyszłości. Na samym początku Aloy znajduje urządzenie komunikacyjne, nazywane w grze fokusem, a służące przede wszystkim do oznaczania wrogów czy wyszukiwania podatnych na zniszczenia miejsc w pancerzach robotów. Naszym zadaniem jest taki dobór broni do celu, by osiągać jak największą skuteczność. W związku z tym zdecydowano się na wprowadzenie kilku rodzajów obrażeń i odporności.

Odnalezienie szybciej ulegających uszkodzeniu części pancerza mocno ułatwia starcie, a w późniejszej fazie rozgrywki jest wręcz nieodzowne. Wykorzystując zdobytą w ten sposób wiedzę, wkraczamy do akcji. Fokus służy także do tropienia śladów. Wtedy, niczym Geralt w Wiedźminie, podążamy za wirtualnie naniesionymi na powierzchnię śladami pozostawionymi przez cele misji. Warto także wspomnieć o innej ciekawej funkcji tego urządzenia, pozwalającej na wyświetlenie marszruty patrolu, co upraszcza przekradanie się pomiędzy wrogami.

Tu kolejna niespodzianka. Bawiąc się w podchody z przeciwnikami, gros czasu spędzamy na skradaniu się. Wysoka trawa i niektóre obiekty sprzyjają takiemu podejściu i zadawaniu krytycznych obrażeń. W przypadku silniejszych wrogów niebagatelną rolę odgrywa też przygotowanie pola walki. Pomagają w tym liczne gadżety, z których najprzydatniejsze są tzw. potykacze, czyli znajdujące się pod napięciem liny, które – jeśli rozmieści się je w strategicznych punktach – ułatwiają rozprawienie się z robotami. Oprócz tego mamy kilka rodzajów min czy szeroko reklamowaną w przedpremierowych filmikach linkę, która potrafi ograniczyć ruchy oponenta, przytrzymując go w pewnej odległości.

Od czasu do czasu będziemy mieli okazję skorzystać z bardziej zaawansowanych pukawek.

Jak już być może zauważyliście, bardzo istotna jest tu taktyka. Warto posiadać także kilka pancerzy wraz z modyfikatorami, czyniącymi postać odporną na niektóre obrażenia – a w miarę postępów w grze i eksploracji kotłów, będących de facto działającymi fabrykami, wciąż produkującymi maszyny, stopniowo będziemy mogli zdominować coraz więcej modeli machin. Dzięki temu wraz z nauczeniem się odpowiedniej umiejętności staną się one naszymi sojusznikami lub wręcz wierzchowcami, na grzbiecie których będziemy zwiedzać kolejne zakamarki mapy.

Sztuczna inteligencja jest sztuczna

Na granicy „światów”.

W świecie gry znajduje się całe mrowie ognisk, które po pierwszym dotarciu do nich stają się także punktami zapisu oraz docelowymi miejscami pozwalającymi na szybką podróż. Co ciekawe, aby odbyć ową szybką podróż w Horizon: Zero Dawn, musimy posiadać specjalny pakiet obozowy. W praktyce jednak owych pakietów jest na tyle dużo, że samodzielne wykonywanie ich z dostępnych w plecaku surowców okazuje się właściwie zbędne, a możemy także zdobyć przedmiot, który w ogóle pozwala na darmową szybką podróż.

Trochę szkoda, że tę niemal idealną mechanikę starć psuje głupia sztuczna inteligencja sterująca przeciwnikami. Infiltrując wrogi obóz i zabijając nieprzyjaciół po cichu, często przekonujemy się, że maszyny nie zwracają uwagi na leżące wokół zwłoki ludzkich sojuszników. Kiedy człowiek zobaczy poległego towarzysza, pędzi najczęściej w kierunku ciała, zatrzymując się przed nim i wystawiając na strzał. W ten sposób można skosić pół plutonu bandziorów. Albo robotów, bo one też podobnie reagują na własne straty.

Nawet jeżeli coś nam wyjątkowo pójdzie nie tak i zaalarmujemy kilkunastu przeciwników, ale nie damy się wykryć i na jakiś czas schowamy się w jakiejś dziurze, tamci – jak gdyby nigdy nic – w końcu przestaną dostrzegać niebezpieczeństwo i wrócą do poprzednich zajęć. Żeby było jasne: animacje, sposób prezentacji walki i satysfakcja z unieszkodliwiana wrogów są niesamowite, ale działanie sztucznej inteligencji bezwzględnie powinno ulec poprawie.

I kudłate, i łaciate, pręgowane, i skrzydlate...

Powitajcie mechaniczną Płotkę.

Nauka i zbieractwo

Wspomniałem o umiejętnościach. Zostały one pogrupowane w trzy drzewka, dzięki którym rozwijamy zdolności tropicielki, wojowniczki i/lub karmicielki. Te ostatnie ułatwiają zbieranie surowców, odzyskiwanie min czy dominację nad maszynami, które oddają nam często nieocenione usługi, m.in. pozwalając na szybsze podróżowanie. Jeżeli miałbym się do czegoś przyczepić, to do tego, że w trakcie biegania tam i z powrotem dwukrotnie udało mi się zablokować postać na zupełnie otwartym terenie. Bez możliwości poruszenia się w którąkolwiek stronę musiałem ratować się załadowaniem ostatniego zapisu.

Horizon: Zero Dawn zmusza do poszukiwania surowców. Dzięki zrywanym roślinom, pędom młodych drzewek czy częściom pozostawionym przez pokonane maszyny i ludzi jesteśmy w stanie produkować amunicję i leczyć postać. Na szczęście zbieractwo w dziele Holendrów nie zostało aż tak ekstremalnie potraktowane jak w Far Cry Primal, w której to pozycji bardzo mocno dawało się we znaki.

Grafika w Horizon jest prześliczna i naprawdę „ma momenty”.

Więcej takiego postapo!

Poza słabym początkiem gry, kiepską sztuczną inteligencją wrogów i brakiem porządnych animacji w trakcie konwersacji właściwie niewiele można dziełu studia Guerrilla Games zarzucić. Fabularnie zdecydowanie nie jest to produkcja wybitna, ale nie ma co wymagać od sandboksa skomplikowanej i pełnej niuansów historii. Uważam, że autorom i tak udało się stworzyć obszerne tło dla wydarzeń, w czym oczywiście zasługa mnóstwa „znajdziek” w postaci nagrań audio czy tekstów.

Poza tym świat Aloy poznajemy także dzięki konwersacjom, choć tu muszę się przyznać, że w przypadku misji pobocznych starałem się przeklikiwać dialogi, szybko czytając napisy i nie czekając na zakończenie kwestii wypowiadanej przez aktora. Co mi się bardzo rzadko zdarza. Chcę natomiast pochwalić oprawę muzyczną gry. Jest nienachalna i wprost cudownie koi uszy w trakcie przemierzania tego całkiem sporego postapokaliptycznego uniwersum.

Po takiej sobie ostatniej części serii Killzone gra Horizon: Zero Dawn jawi się jako powrót Holendrów do pierwszej ligi tytułów tworzonych z myślą o PlayStation 4. W żadnej mierze nie jest to produkt idealny i wiele można mu zarzucić – oprócz jednego. Dzięki zróżnicowanym krajobrazom, pięknej grafice i satysfakcjonującej mechanice walki wciąga jak bagno. Trzeba tylko przebrnąć przez nijaki początek, a potem jest już coraz lepiej. Mam nadzieję, że to nie ostatnie słowo Guerrilli w tym temacie.