Recenzja gry God of War – arcydzieło rzezi tylko na PS4

Nie przepraszaj, bądź lepszy

Można długo deliberować nad modyfikacjami, jakie poczyniono w samej rozgrywce, i jak to zwykle w przypadku radykalnych rebootów bywa, nie wszystkim miłośnikom marki tak daleko idące poprawki będą się podobać. Zmiana kamery zmienia wszystko. Pozbawieni zostaliśmy szerokiego przeglądu pola walki, więc kiedy przeciwników jest więcej niż trzech, trzeba mieć oczy dookoła głowy, żeby nie oberwać po łbie.

Dobremu kowalowi pali się robota w rękach.

Ruchliwość w God of War nadal pozostaje w cenie, choć teraz związana jest przede wszystkim z koniecznością unikania ciosów w plecy. Bestiariusz pełen jest monstrów, które mają zupełnie inne sposoby na pozbawianie Kratosa życia, więc w drugiej połowie kampanii – gdzie grupy niemilców są mocno mieszane – robi się naprawdę ciekawie. Musimy natychmiast rozpoznawać, z jakimi potworami mamy do czynienia, przypominać sobie ich słabe oraz mocne strony i na bieżąco reagować stosownie do sytuacji. Nie powiedziałbym, że God of War to gra specjalnie trudna na tle poprzednich odsłon serii, ale przyzwyczaić się do pewnych rozwiązań po prostu trzeba. Jeśli nie będziemy skuteczni w rozprawianiu się z wrogą hałastrą, to o końcowym sukcesie możemy zapomnieć. Przygoda przygodą, ale walka jest tu zdecydowanie na pierwszym planie.

Kratos ma do dyspozycji dwa podstawowe narzędzia zagłady, ale w większości sytuacji używamy znanego z przedpremierowych prezentacji Lewiatana. Takie ograniczenie mogłoby się wydawać w przypadku pozycji nastawionej na rzeź mocno krzywdzące, jednak w ogóle nie odczułem tego jako zubożenia możliwości bohatera. Do dyspozycji Kratosa oddano bowiem sporo kombosów, istnieją też różnorodne „specjale”, które są niejako przypisane do oręża (oznacza to, że maksymalnie wolno używać jedynie dwóch „czarów”), a samym toporem da się nie tylko siec, ale też rzucać.

To jeszcze slasher, czy już RPG?

Lewiatan to mordercza zabawka w rękach doświadczonego gracza, pozwalająca przybijać do ścian słabszych wrogów i podcinać mocniejszych. Jakby tego wszystkiego było mało, do standardowej kolekcji ciosów dochodzą uderzenia związane z tarczą, przydatne ułatwienia z noszonych talizmanów i – przede wszystkim – łuk Atreusa. Dzieciak potrafi bowiem razić przeciwników dwoma rodzajami strzał, które lepiej sprawdzają się w różnych warunkach. Czasem zechcemy potraktować nimi grupę wrogów, innym razem ogłuszyć typa, żeby Kratos mógł w brutalny sposób zakończyć jego marny żywot. Każdy potwór ma własny finiszer, więc często oglądamy obrzydliwe obrazki. Rzeźnik wrogów miażdży, rozszarpuje, dekapituje, wbija w ściany – krótko mówiąc, jest to jedna wielka totalna masakra.

Niektóre widoczki wymiatają.

Kiedy zbierzemy te wszystkie opcje do kupy, nagle okazuje się, że God of War pod względem walki ma do zaoferowania nie mniej niż poprzednie gry z serii, a to wystarczający komplement. Byłem czasem pod nielichym wrażeniem tego, co działo się na ekranie, a kiedy na placu boju pojawiały się równocześnie dwa ogry, palec sam pchał gałkę analogową do przodu. Nigdy wcześniej nie czułem, że Kratos jest tak doskonałą maszyną do zabijania, i za wyjątkiem jednej, może dwóch scen (przede wszystkim chodzi mi o niezbyt ambitną i przydługą walkę na statku) byłem rad, że znów muszę trzymać w pogotowiu topór. W God of War to się po prostu nie nudzi.

Kratos Croft

Gra zaskakuje też olbrzymią ilością zagadek środowiskowych, które mogą wprawić w zakłopotanie serie Tomb Raider i Uncharted, tak, razem wzięte. Niewiele jest tu skrzyń, do których można podejść i tak po prostu je otworzyć. Przeważnie trzeba zdziałać coś więcej – wysadzić broniące do nich dostępu głazy albo zneutralizować truciznę, utorować sobie przejście lub zrobić sporo innych rzeczy. Do części skarbów dostaniemy się jedynie po zniszczeniu głazów zawierających runy, inne znów otworzymy tylko wtedy, gdy wystarczająco szybko uderzymy toporem w chytrze umieszczone dzwony, są nawet „mapy”, które pozwalają określić położenie cennych przedmiotów po zawartych na nich obrazkach. God of War pod tym względem przypomina tytuły z serii Batman: Arkham, bo część znalezisk staje się dostępna dopiero po zdobyciu odpowiedniego gadżetu.

Najlepszy uśmiech dla prawdziwej damy.

Tutaj dochodzimy do jednej z największych zmian, jakie zostały poczynione w serii. Choć początek przygody na to nie wskazuje, God of War to gra z otwartym światem. Sami wybieramy miejscówki, do których chcemy się udać, pomiędzy kluczowymi lokacjami poruszamy się za pomocą systemu szybkiej podróży, a oprócz zadań głównych dostępne są nieobowiązkowe zadania poboczne.

Mało tego, podróż Kratosa nie kończy się na samym Midgardzie. Gra udostępnia też inne światy, a dwa z nich – Muspelheim i Nifelheim – są kompletnie pominięte w fabule. W rezultacie tylko gracze z zacięciem do eksploracji poznają wszystko, co przygotowali deweloperzy, a jest tego naprawdę sporo. Na sam główny wątek trzeba przeznaczyć ok. 20 godzin, a pewnie drugie tyle zajmie odkrywanie wszystkich tajemnic w kolejnych regionach. Ta gra ma nawet endgame! Po odhaczeniu samej opowieści otwierają się nowe opcje walki z bossami, poza tym wszystkie krainy można zwiedzać bez żadnych ograniczeń tylko po to, żeby zaliczyć je w stu procentach.

To powinno trafić do muzeum.

W eksploracji pomaga też erpegowy moduł sprytnie wbudowany w grę. Kratos cały czas zdobywa doświadczenie, za które kupujemy kolejne umiejętności. Poziomy uzyskuje się jednak za wyposażanie bohatera w coraz lepsze pancerze, dlatego do najsilniejszych monstrów jesteśmy w stanie podejść, tylko będąc uzbrojeni po zęby. Istotną rolę odgrywa tutaj loot. Główny surowiec, czyli srebro, pozwala wykuwać jedynie podstawowe zbroje, te lepsze można otrzymać wyłącznie w przypadku posiadania rzadszych składników, a tych jest bez mała kilkadziesiąt rodzajów. Sama gra jest też dość oszczędna w nagradzaniu naszego śmiałka lepszym orężem. Większość legendarnej i epickiej broni trzeba po prostu wykuć, a to z kolei wymusza liczne kompromisy w związku z tym, co warto stworzyć.

Choć ten element nie jest pozbawiony drobnych wad (doświadczenia mamy zdecydowanie za dużo, więc bez trudu da się kupić wszystkie umiejętności i patrzeć, jak wartość niewykorzystanego XP sięga sześciu cyfr), byłem pod dużym wrażeniem tego, jak pompowanie Kratosa przekłada się na jego możliwości w walce. Solidnie wykoksowany spartiata przechodzi przez słabszych przeciwników jak gorący nóż przez kostkę masła, a dla tych mocniejszych jest równorzędnym rywalem. W tej grze, jak w rzadko której, czuć, że nasz heros rośnie w siłę, i za to autorom należą się duże brawa.

Ten pan akceptuje tatuaże w miejscu pracy.

Idzie zima, ta jedyna

Jeżeli ktoś miał jakiekolwiek obawy, że nowe God of War zawiedzie, z przyjemnością oznajmiam, iż był w błędzie. Kratos jest w boskiej formie, a jeśli studio Santa Monica z taką samą dbałością o szczegóły podejdzie do potencjalnych sequeli, jestem spokojny o dalsze losy ukochanego rzeźnika. Nie każdemu muszą przypasować radykalne zmiany w formule serii – i takie opinie będę szanować – ale jeśli odetniemy się grubą kreską od przeszłości, trudno nie zgodzić się z tym, że jest to tytuł absolutnie fenomenalny. Nie będę serwować komunałów, iż każdy posiadacz PlayStation 4 powinien w to zagrać, bo też nie każdemu musi odpowiadać formuła God of War, ale z pewnością jest to pozycja, na którą zazdrosnym okiem mogą patrzeć posiadacze innych platform. Gdyby każdy przykładał się tak do swojej pracy jak zespół ze słonecznej Kalifornii, mielibyśmy na rynku seryjnych „tripeleejów” produkcje wyjątkowe, a nie tylko aspirujące do miana hiciorów odgrzewane kotlety powstałe w oparciu o sprawdzone schematy.

Zespołowi z Santa Monica przede wszystkim jednak gratuluję odwagi. Nie wybrać opcji bezpiecznej, tylko pójść pod prąd i dostarczyć produkt skrajnie inny od wcześniejszych odsłon serii o ugruntowanej renomie – do tego trzeba mieć właśnie odwagę. Stworzyć produkt inny, dla marki nowatorski, a jednak zachowujący ducha pierwowzorów – do tego trzeba mieć talent. Jednego i drugiego deweloperom nie zabrakło, co z pewnością ucieszy wszystkich czekających na ten tytuł. Jeśli jednak masz wątpliwości, to weź pod uwagę, że czytasz tę recenzję tydzień przed premierą. Nie w ostatnim momencie, kiedy nie można już anulować pre-orderu. Tak właśnie postępują twórcy świetnych gier.