Recenzja gry Final Fantasy XIV: A Realm Reborn - prawdziwie odrodzone MMO

Bohater z klasą

Odświeżona „czternastka” zaimponowała mi mechaniką rozgrywki, która wygląda na przemyślaną. Zacznijmy od tego, że w grze tworzymy bohatera reprezentującego między innymi jedną z ośmiu klas, spełniających klasyczne role w MMO, czyli tanka, healera, supportu i DPS-a – pierwszy z nich ma za zadanie skupiać na sobie uwagę wroga, drugi leczyć, trzeci wspierać, a czwarty zadawać obrażenia. Ciekawostka polega na tym, że od pewnego momentu klasy można dowolnie zmieniać i podnosić ich poziom równocześnie, w ten sposób wchodząc w posiadanie dodatkowych umiejętności, a nawet odblokowując nowe kierunki rozwoju. Nie wszystkie zdolności innej klasy da się zaaplikować głównej, ale i tak jest w czym wybierać. W efekcie system początkowo jest łatwy, ale z czasem pozwala tworzyć przeróżne kombinacje i stwarza spore pole do popisu. Jedną z opcji stanowi odblokowanie specjalnej profesji łączącej cechy kilku innych – prowadzony przeze mnie archer może na przykład przeistoczyć się w barda. Dobry pomysł, bo w pewnym zakresie eliminuje konieczność tworzenia kilku bohaterów, żeby poznać wszystkie opcje.

W tej grze możesz być jednocześnie wojownikiem, kowalem, a nawet rybakiem.

Na podobnej zasadzie działają klasy – powiedzmy – zawodowe, a więc te, które pozwalają zbierać surowce lub produkować przedmioty. Każdą z nich rozwijamy osobno i o ile się nie mylę, nie ma tu żadnych ograniczeń. Ponadto nawet górnik czy alchemik dysponują swoimi umiejętnościami – część z nich pozwala namierzyć minerały do zebrania, inne ułatwiają samo wydobycie lub zwiększają szansę na powodzenie tego, co robimy.

Gra prowadzi nas za rączkę za pomocą systemu dzienników wskazujących kolejne rzeczy do wytworzenia czy zebrania oraz premiuje zaliczenie każdej z owych czynności. Pozytywne jest też to, że uniknięto konieczności wytwarzania setek przedmiotów, by podnieść poziom – zamiast tego częściej bawimy się jednym produktem, poprawiając jego jakość. Poza tym „czternastka” oferuje powtarzalne zadania poświęcone każdej z dyscyplin, które pozwalają opuścić na chwilę siedzibę danej gildii. Zwykle rzemiosło oraz zbieractwo w grach MMO okazuje się mozolne, czasochłonne i skomplikowane, więc unikam go jak ognia. W Final Fantasy XIV jest inaczej – trochę sobie pomachałem kilofem i potrafię już sam uzupełniać zapasy miksturek.

Podróże i przygody

Możliwość zmiany klas oznacza konieczność podróżowania, bo każda z nich ma swoją siedzibę główną w innej części świata. Zresztą przemieszczanie się to stały element Final Fantasy XIV – w ten sposób autorzy sprytnie manipulują uwagą gracza. Chodzi o to, że bardzo dobrze wykorzystano te same lokacje do nakładania na nie nowych warstw zadań. Mamy więc kampanię główną, jednorazowe misje poboczne oraz zlecenia powtarzalne, zwane levequests. Te ostatnie można dostosować w pewnym zakresie do poziomu, więc świetnie nadają się do rozwijania postaci. Jakość zadań jest różna, ale ogólnie zadowalająca, gdyż oferują wystarczającą różnorodność i czasem mają w sobie coś nietypowego. Square Enix nigdy nie wpada w pułapkę wczesnych azjatyckich MMO i nie każe nam wybić 50 potworów pod rząd. Generalnie i tak mordujemy wszystko, co się rusza, ale gra dozuje to rozsądnie i stosuje przerywniki w postaci nieco innych zleceń. Niekiedy tylko trzeba się nabiegać, ale to dużym problemem nie jest – system teleportacji pozwala szybko znaleźć się na drugim krańcu świata.

Duty Finder dba, żeby nikt nie czuł się samotny.

Z czasem otrzymujemy dostęp do kolejnych możliwości, często w odwiedzonych już wcześniej miejscach. Przykładem jest bardzo fajny system trzech stowarzyszeń, w ramach których wykonujemy specjalne levequests, dostarczamy wskazane surowce lub produkty i zdobywamy pieczęcie. Można je wymienić na awans lub nagrody, w tym chociażby na chocobo, który pełni rolę wierzchowca. Są jeszcze dynamicznie pojawiające się wydarzenia zwane Fate, najczęściej polegające na walce z grupą wrogów lub bossem. Te szczególnie szczodre pod względem punktów doświadczenia zadania cieszą się sporym zainteresowaniem. Do tego dochodzą instancje różnego typu – pełnoprawne podziemia, mniejsze wyzwania grupowe i tak zwane „próby”. Można rozpocząć je z przygotowaną wcześniej drużyną lub zdać się na wyszukiwarkę kompanów. Ta bywa powolna, ale działa dobrze i funkcjonuje w tle, więc nie jesteśmy skazani na stanie w miejscu jak kołek.

Świetne jest to, że z niemal każdej formy spędzania czasu można korzystać od wczesnego poziomu. Dzięki temu w odświeżonej „czternastce” rzeczy do roboty jest sporo i na każdej mapie zawsze mamy mnóstwo okazji do zdobycia doświadczenia. Mnogość i różnorodność to cechy „czternastki” – i za to chwała Square Enix, bo istniała obawa, że firma nie poradzi sobie z wypełnieniem czasu graczy.

Walka z padem?

A Realm Reborn w żaden sposób nie jest rewolucyjne pod względem mechaniki walki, ale oferuje solidne rozwiązania. System oparto na zdolnościach postaci wymagających czasu potrzebnego na ich regenerację (cooldowny) oraz pewnej liczby punktów taktycznych lub magicznych. Za ciekawostkę można za to uznać fakt, że gra wyświetla obszar działania niektórych ataków, więc w wielu walkach trzeba się stale poruszać. Generalnie jest to jednak dość typowe MMO, z wszelkimi zaletami i wadami tego typu produkcji. Powiem więc tak: starć jest sporo, ale bawimy się nieźle, bo tytuł oferuje różne doznania. Znajdzie się coś dla osób, które chcą się zrelaksować. Jest też sporo miejsc i sytuacji trudniejszych. Szczególne wyzwanie stanowią wspomniane podziemia i potyczki z bossami, których zaprojektowano w interesujący sposób. Często przywołują pomocników i stosują nieszablonowe zagrania – brak reakcji ze strony drużyny kończy się szybką śmiercią.

Atakowanie w pojedynkę takiego bydlaka nie jest najlepszym pomysłem.

Z Final Fantasy XIV spędziłem mnóstwo czasu – cały czas siedząc na kanapie przed telewizorem. Nie będzie to niczym niezwykłym dla fanów Final Fantasy XI, gry dostępnej na trzech platformach, w tym dwóch konsolach. Domyślam się jednak, że pecetowi amatorzy MMO mogą nie wierzyć, że da się okiełznać tak rozbudowane systemy za pomocą pada. Potwierdzam, że jest to możliwe, bo Square Enix włożyło sporo pracy w dopieszczenie interfejsu. Oczywiście w pierwszym momencie wydaje się on niesamowicie złożony, chaotyczny i dziwaczny (problemy sprawia zwłaszcza namierzanie/blokowanie kamery na wrogu). Po poznaniu go lepiej muszę jednak stwierdzić, że trudno byłoby wymyślić coś innego. Konsolowy kontroler nie gwarantuje takiej precyzji jak klawiatura i myszka, ale sprawdza się wystarczająco dobrze. Inną sprawą jest pisanie na czacie – tutaj warto wyposażyć się w dodatkowe akcesoria, co akurat problemem nie jest, wystarczy dowolna klawiatura USB, gra rozpoznaje ją bez kłopotu. Do PlayStation 3 można nawet podłączyć myszkę bezprzewodową i grać na identycznych zasadach jak na PC.

MMO ma wymagania

Konsolowa wersja Final Fantasy XIV: A Realm Reborn „prowadzi się dobrze”, ale okazuje się daleka od doskonałości. Prawdopodobnie nie jest to wina Square Enix, tylko sprzętu i konieczności wyciśnięcia z niego siódmych potów. Mówiąc krótko, PlayStation 3 ewidentnie nie wyrabia, przez co „czternastka” wygląda i działa na nim bardzo nierówno. W niektórych lokacjach gra się w dosłownie 15 klatkach animacji na sekundę, inne są w porządku. Takie spadki występują mimo wyraźnego pogorszenia oprawy wizualnej – widać to w niskiej rozdzielczości, kiepskiej jakości tekstur, pikselach oraz czasem fatalnie poklatkowej animacji postaci i obiektów. Gra traci na czytelności, a na mniejszym ekranie może wręcz przyprawić o ból głowy (szczególnie w okolicach miasta Gridania). Jeśli oczekujecie graficznych fajerwerków, sięgnijcie po edycję pecetową, która wygląda prześlicznie.

Final Fantasy XIV prezentuje się pięknie... ale nie na PS3.

W obu wydaniach dostaniecie za to równie przyjemną dla ucha muzykę. Jest na tyle klimatyczna, że przetrwała u mnie do teraz, a zwykle w MMO rezygnuję ze ścieżki dźwiękowej po 2–3 dniach intensywnego grania. Dodam tylko, że nie wszędzie podłożono głosy postaciom – w zasadzie jedynie w ważniejszych scenkach przerywnikowych głównej linii fabularnej. I dobrze, bo moim zdaniem to stracone pieniądze, które warto przeznaczyć na inne aspekty rozgrywki.

Eorzea uratowana

Po kiepskiej oraz hermetycznej pierwszej wersji „czternastki” Square Enix przemyślało sprawę i wróciło z produkcją, w którą gra się bardzo przyjemnie. A Realm Reborn wciąga i bawi, nawet jeśli nie stanowi żadnego przełomu i nie próbuje mierzyć się z odwiecznymi bolączkami gatunku. Bogaty świat, klimat Final Fantasy, przemyślane systemy rozgrywki, sporo rzeczy do zrobienia – elementy te powinny sprawić, że fani, a w szczególności weterani Final Fantasy XI, będą wniebowzięci.

Warto zobaczyć odrodzone królestwo.

Poza tym Square Enix udowadnia ponownie, że w tytuły MMO da się spokojnie grać z padem w ręku, co może nie jest ważne w kontekście mijającej generacji konsol, ale na pewno będzie mieć znaczenie w przyszłości. Wydawca ma przecież niemal gotową produkcję na premierę PlayStation 4. Mówiąc krótko, Final Fantasy XIV to rzeczywiście „odrodzenie królestwa” i warto w tym „cudzie” uczestniczyć.