DiRT 4 Recenzja gry
autor: Przemysław Zamęcki
Recenzja gry DiRT 4 – w pół drogi pomiędzy DiRT 3 i DiRT Rally
O ile DiRT Rally dogadzał przede wszystkim fanom wymagających symulacji rajdowych, o tyle DiRT 4 próbuje pogodzić ze sobą zwolenników hardkoru i fanów beztroskiego zamiatania kuprem auta szutrowych poboczy. I nie wychodzi mu to idealnie.
- udana próba pogodzenia arcade z symulacją dzięki dość rozbudowanym możliwościom wyboru poziomu trudności;
- po wyłączeniu wszystkich wspomagaczy w trybie symulacyjnym świetnie odczuwa się wszelkie siły fizyczne oddziałujące na samochód;
- tryb zręcznościowy dla fanów DiRT-a 2 i DiRT-a 3;
- pomyślnie zaimplementowane zarządzanie własnym zespołem w trybie kariery;
- prosty proceduralny generator nowych odcinków, którymi można podzielić się ze znajomymi...
- ...a nawet banalny, którego umieszczenie w grze nie tłumaczy tylko pięciu lokacji w trybie Rally;
- powtarzalność proceduralnie generowanych tras;
- paskudna jakość roślinności na PlayStation 4...
- ...plus brak porządnego antyaliasingu – mimo to podczas powtórek gra i tak potrafi delikatnie chrupać (i to na PS4 Pro).
Kiedy półtora roku temu Codemasters oddało do naszych rąk grę DiRT Rally, większość zainteresowanych odetchnęła z ulgą. Brytyjski deweloper porzucił bowiem festynowe klimaty i nie tylko umiejętnie przygotował wspaniały model symulacyjny, ale także świetnie uchwycił ducha poważniejszego współzawodnictwa.
Rally to tytuł, który idealnie wstrzelił się w oczekiwania fanów, znużonych serwowaną papką. Niezwykle efektowną i bez reszty wciągającą niewymagających pełnego realizmu amatorów szybkich samochodów, ale jednak papką. Szczerze mówiąc, po oddechu świeżości, jaki zaserwował DiRT Rally, spodziewałem się, że „czwórka” podąży wytyczoną przez części drugą i trzecią ścieżką. I w pewnym sensie tak się stało, ale nauczeni doświadczeniem twórcy tym razem jednak spróbowali pogodzić ogień z wodą (czy też może hamburgera z sałatką warzywną), co wyszło im... nawet dobrze. Tylko i aż.
Symulacja vs arcade
Rozpoczynając przygodę z DiRT-em 4, możemy wybrać, czy chcemy bawić się w trybie zręcznościowym, czy też wolimy odrobinę realizmu w zachowaniu auta na drodze. To pierwszy znak świadczący o tym, że twórcy zmienili podejście do serii, pragnąc prawdopodobnie w ten sposób wykorzystać dziesiątki tysięcy linijek kodu przygotowanych na potrzeby DiRT-a Rally. Samo wybranie trybu symulacyjnego nie załatwia jednak sprawy, bo jeśli marzymy, by poczuć się niemal jak w prawdziwym rajdowym samochodzie, na wyłączenie czeka jeszcze kontrola trakcji, wspomaganie hamowania i kilka innych czynników mających wpływ na tor jazdy.
W przeciwieństwie do DiRT 3, czwórka doczekała się widoku kamery sponad deski rozdzielczej.
Zmiana każdego z ułatwień bardzo wyraźnie oddziałuje na zachowanie pojazdu, czym część fanów powinna być zachwycona, bo to trochę tak, jakby otrzymać od „Codies” nieplanowaną niespodziankę w postaci drogiego bonusu do DiRT-a Rally. Świetnie daje się odczuć wagę i bezwładność auta – coś, czego niemal pozbawiono poprzednie edycje.
Implementując do gry porządną fizykę, nie zapomniano jednocześnie o ludziach oczekujących wyraźnej kontynuacji. Nie będę się wiele rozpisywać w tym przypadku na temat modelu jazdy, bo jest on niemal identyczny jak w poprzednich częściach. Bączki kręcą się same, w hairpiny wchodzimy bezbłędnie, a rajdówka dosłownie je nam z ręki. To bardzo przyjemne uczucie, mieć tak dużą kontrolę nad pojazdem, co jednak nie do końca współgra z resztą programu. Bowiem pomimo implementacji tak zabawowego trybu, czwóreczki w tytule i możliwości uczestniczenia w zmaganiach typu Land Rush oraz Rally Cross – luzu, barwnych flag, Kena Blocka i Travisa Pastrany próżno tutaj szukać. Cyrk na kółkach odjechał, została smutna rzeczywistość początkującego rajdowca.
Prosty i nieciekawy generator proceduralnych tras.
Tak, WD-40 może się przydać w takich klimatach.
Kariera rajdowca
Codemasters zaproponowało w trybie kariery coś, co nazwano Akademią DiRT. Jest to pełen starych magazynów plac o powierzchni dwustu pięćdziesięciu tysięcy metrów kwadratowych, po którym możemy do woli szaleć w posiadanych pojazdach, stawiając czoła licznym wyzwaniom w stylu gymkhany, rozwalając piankowe bloki i jeżdżąc po dachach kontenerów, ale przede wszystkim, co zalecane jest na samym początku, mamy tu szansę nauczyć się podstaw rajdowej jazdy w przygotowanych przez twórców lekcjach. Nie ma ich może wiele i zazwyczaj są niezbyt wymagające, jednak warto się z akademią zapoznać. Część zajęć to czysta teoria polegająca na przeczytaniu jakiegoś tekstu lub obejrzeniu filmiku wideo. Podobne lekcje odrabialiśmy w nieśmiertelnej grze Richard Burns Rally, a ostatnio w bardzo dobrej, aczkolwiek słabo zauważonej, pozycji Sebastien Loeb Rally Evo.
To miejsce to jednocześnie siedziba naszego zespołu, o ile w końcu zdecydujemy się go założyć. Nie ma jednak takiej potrzeby, bo jeżeli ktoś sobie tego życzy, wszystkie imprezy spokojnie da się odblokować w wypożyczonych samochodach lub nawet w swoich, po ich wcześniejszym zakupieniu za zarobione na rajdach kredyty. Gra ma jednak pewien haczyk i dopóki nie zainwestujemy we własny zespół, nasz garaż pomieści tylko cztery wozy. Dopiero zatrudniając za grubą forsę odpowiednich fachowców, możemy zacząć się rozwijać. W zamian nasze auta będą ulepszane, naprawy w strefach serwisowych potrwają krócej, my otrzymamy niezawodny pojazd, zaś sponsorzy poczują zadowolenie z osiąganych przez nas wyników.
Peugeotem po krzakach. Gra nie posiada satysfakcjonujących uszkodzeń wizualnych, ale mechanicy i tak będą mieli masę roboty z doprowadzeniem auta do stanu używalności. Trochę szkoda jednak, że w czwórce kibice nie wyskakują przed maską na środek drogi.
Mokry sen „borowika”
W garażu trzymamy posiadane fury. Część z nich zdobywamy, wygrywając różne mistrzostwa, ale resztę trzeba kupić. W menu u dilera możemy przebierać w około dziesięciu klasach, od buggy począwszy, poprzez stadionowe ciężarówki i crosscarty, a na R2, R5, NR4/N4 i supersamochodach RX skończywszy. Auta są jednak dość drogie i w grze pojawiła się wzorowana chociażby na Gran Turismo sekcja pozwalająca na nabycie samochodu używanego. Albo jakiegoś starszego, jednak za niebotyczną kasę.
Tu klas jest jeszcze więcej, a decyzja o zakupie takiego pojazdu jak Lancia Delta S4 z przebiegiem dwunastu tysięcy kilometrów za kwotę czterokrotnie przewyższającą cenę nowego Subaru WRX STI NR4 musi być dobrze przemyślana. Co więcej, część wozów może trafić na wyprzedaż, więc warto od czasu do czasu tu zaglądać. Z deklaracji deweloperów wynika, że w grze znalazło się pięćdziesiąt modeli aut – choć sam ich nie liczyłem, najprawdopodobniej nie mijają się oni z prawdą. Są nowości, są starocie jak Mini Cooper S z 1964 roku. Lepiej być nie mogło.
Land Rush może być jakąś odskocznią od zwyczajnych rajdów, ale tym razem festynowym sportom motorowym twórcy nie poświęcili tak wiele uwagi jak w poprzednich częściach.
Gdzie jeździć...
Bogatą kolekcję samochodów powinny urozmaicać porządne tryby zabawy. Tu niestety mamy tylko cztery rodzaje zawodów, co dla niektórych może okazać się sporym rozczarowaniem. A w zasadzie tylko trzy, bo Historic Rally to właściwie odmiana podstawowego trybu Rally, nastawiona na używanie klasycznych rajdówek. Sam tryb Rally zaś to jedynie pięć lokacji – Australia, Hiszpania, śnieżna Szwecja, USA i Walia – co rozczarowaniem jest jeszcze większym.
Do tego wszystkiego dochodzą króciutkie tory w trybach Land Rush i Rally Cross. Chciałoby się powiedzieć, że bieda aż piszczy. Co gorsza, są to etapy, w których zabrakło jakichś charakterystycznych punktów, miejsc, na które przyjemnie by się patrzyło – wszystko w danej lokacji wydaje się do bólu powtarzalne i zapamiętanie jakiegoś niezwykle przyjemnego zakątka ujrzanego na trasie będzie bardzo trudne.
Brak porządnego antyaliasingu wydłubuje oczy na PlayStation 4, a jakość otoczenia zupełnie nie przystaje do współczesnych standardów.
...proceduralnie
Codemasters odeszło od dotychczasowego schematu przygotowywania każdej trasy oddzielnie, zamiast tego serwując prosty edytor generujący w losowy sposób zakręty, a graczowi umożliwiający jedynie zasugerowanie, jak dana trasa ma być złożona, jak długa i jaka powinna być pora dnia oraz pogoda. To wszystko – bez żadnego wpływu na detale. Co prawda generować trasy samodzielnie możemy tylko podczas gry swobodnej („projektami” da się także dzielić z innymi), ale również zawody Rally z kariery zostały przez twórców przygotowane w taki sam sposób. Jeżeli ktoś pamięta, jak w DiR-cie 2 ostro skręcało się w lewo przy powalonym drzewie, to w „czwórce” o takich „atrakcjach” może zapomnieć. Tu wszystko jest jednakowe.
Pozostaje pytanie, czy proceduralne generowanie tras spodoba się graczom. Pewnie części z nich tak, ale ja jestem niezadowolony. DiRT 4 pozbawiony jest przez to charakteru. Po co mam generować trasę i dzielić się nią ze znajomymi, skoro będzie całkowicie pozbawiona pierwiastka mojej indywidualności? Przesunę dwa suwaki – i tyle. Nic z tego nie wynika. Mnie się to nie podoba i mam nadzieję, że taki pomysł na pozbawienie gry rajdowej tożsamości w innych produkcjach się nie przyjmie.
W Akademii DiRT możemy pojeździć po sporym placyku, na którym możemy podjąć się różnorakich wyzwań. To taki trochę biedny odpowiednik gymkhany obecnej w części trzeciej.
DiRT 4 nie jest piękny, ale może sprawić frajdę
Być może sprawiły to proceduralnie generowane trasy, a być może konieczność przygotowania gry pod hełm wirtualnej rzeczywistości PlayStation VR, tak czy siak – DiRT 4 na konsoli Sony nie wygląda najlepiej. Razi przede wszystkim paskudna jakość roślinności. Jakby korony drzew pochodziły z zupełnie innej epoki. To samo dotyczy krzewów, trawy... Co ciekawe, gra na zwiastunach, prawdopodobnie pokazywana wtedy w wersji PC, nie wygląda tak słabo. Jakby tego było mało, na PlayStation 4 Pro na powtórkach zdarza się, że animacja lekko chrupie.
DiRT 4 przekonał mnie do siebie głównie dzięki fajnemu symulacyjnemu modelowi jazdy i ciekawie zaprezentowanej karierze, w której bawimy się również w małego przedsiębiorcę prowadzącego zespół rajdowy. Gdyby do tego dodać indywidualnie zaprojektowane trasy, byłbym nowym dziełem Codemasters zachwycony. Niestety, bardzo rozczarowałem się sposobem, w jaki Brytyjczycy podeszli do ich budowy. Proceduralne generowanie odcinków może być przyszłością, pod warunkiem jednak, że będzie się na nie składać więcej poszczególnych elementów. Tymczasem odniosłem wrażenie, że poza samą kolejnością zakrętów każda trasa w danej lokacji wygląda dokładnie tak samo. Mimo tych wad czas spędzony z grą uważam za udany.
O AUTORZE
Z DiRT-em 4 spędziłem 12 godzin, które wystarczyły na ukończenie kariery, choć nie na najwyższych poziomach trudności. Te rezerwuję sobie na czas, kiedy będę mógł podpiąć do PlayStation 4 kierownicę inną niż posiadany przeze mnie Logitech G27, który z konsolą Sony nie działa. Dlatego też grę testowałem na padzie.
Z serią DiRT mam styczność od samego początku, choć z wyjątkiem DiRT-a Rally nie należy ona do moich ulubionych rajdowych tytułów. W przeszłość ceniłem głównie grę Richard Burns Rally, nie przekreślam zupełnie cyklu WRC, a ostatnio zostałem bardzo miło zaskoczony jakością pozycji Sebastien Loeb Rally Evo.
ZASTRZEŻENIE
Kopię gry DiRT 4 na PlayStation 4 otrzymaliśmy nieodpłatnie od polskiego wydawcy, firmy Techland.
