Recenzja gry Diluvion – brzydkie kaczątko podwodnego survivalu

Okręt wprawdzie trochę przecieka…

Niestety, grę przygniotła całkiem spora sterta błędów. Rozgrywka sprawia wiele frajdy, ale musimy przebić się przez początkowy chaos oraz brak jasnych wskazówek. Dłuższą chwilę zajmuje opanowanie sterowania. Czynności te nie są specjalnie intuicyjne, a samouczki nie pomagają. Niemniej, kiedy już wyczujemy okręt, zabawa zaczyna być przyjemna, a zwycięskie bitwy morskie przynoszą satysfakcję, bo nie należą do najłatwiejszych. Fajnie jest oddać parę celnych strzałów, a potem złupić przeciwnika. Szkoda tylko, że czasem przy gwałtowniejszych akcjach, zwłaszcza w pobliżu ścian i w mniejszych lokacjach, kamera wariuje albo się zacina – to często potrafi napsuć krwi.

Obszary dostępne w grze nie są jakieś gigantyczne, ale i tak można się w nich zagubić. Kilka niedociągnięć bynajmniej nie pomaga w nawigacji, a mapa zwyczajnie wkurza. By nie powiedzieć po marynarsku. Przede wszystkim brakuje na niej oznaczenia miejsca, w którym się znajdujemy. Pewnie, na początku jesteśmy goli jak święty turecki, więc to nawet logiczne, że mamy problem z pomiarami i nawigacją, ale gdy już dołącza do nas oficer sonarowy, podobne usprawnienie wydawałoby się jak najbardziej na miejscu. Nic z tego.

Wprawdzie w trakcie żeglugi możemy wywołać kompas, który mniej więcej pokazuje kierunek poszczególnych punktów, jednak jest to rozwiązanie połowiczne. Pomijam już taki detal, że raz czy drugi członkowie załogi zapytani o położenie lokacji, którą znają, zachowali się jak w tym sucharku o prawnikach. Wyglądało to mniej więcej tak: „Czy wiesz, gdzie leży XXX?” – „Wiem”. Ale pokazać na mapie czy kompasie nie byli już łaskawi.

Brakuje też możliwości dodawania własnych znaczników, co mocno ułatwiłoby orientowanie się w sytuacji. Już pomijam, że położenie naszej bazy wypadowej, w której możemy ulepszać okręt i werbować naprawdę dobrych marynarzy, nigdy nie zostaje naniesione na mapę, więc musimy je zapamiętywać w każdej z trzech lokacji od nowa. Rzecz do ścierpienia, gdyby nie okropnie mały zasięg widoczności, co zwyczajnie psuje radość z możliwości podziwiania morskiego dna. Próby zwiększania tego parametru w menu kończyły się dziwnym rozmyciem obrazu i koniecznością odpalania gry od nowa. To są dość spore wady, gdy rozmawiamy o produkcji eksploracyjnej.

Grafika szaleje zresztą częściej. Ze dwa razy mój statek zaklinował się między teksturami, ale na szczęście udało mi się wypłynąć na wstecznym. Zdarzają się też błędy w wyświetlaniu elementów 2D: natrafiłem na rozjeżdżające się tła (pomiędzy fragmentami widać było puste pola). Co ciekawe, 3D zachowuje się i prezentuje naprawdę przyjemnie, pomijając widoczność.

Sporo do życzenia pozostawia też system autozapisu. Odniosłem wrażenie, że – poza miastami – checkpointy rozmieszczono drogą losowania, nie zawsze udanego. Diluvion nie zachowuje też przeprowadzonych z załogą rozmów na temat ostatnich wydarzeń – dlatego niektóre dialogi trzeba odhaczać od nowa, mimo że już je odbyliśmy. No i należy pilnować, czy został zapisany stan gry czy nie, bo może się zdarzyć, że znużeni ciężką walką odpuszczacie sobie na dziś, a kiedy włączacie grę ponownie – musicie powtarzać starcie, gdyż nie dopłynęliście do checkpointu. Zaletą tej sytuacji jest możliwość przypomnienia sobie paru sążnistych marynarskich wiązanek.

…ale płynie dalej

I wiecie co? Większość tych błędów można Diluvionowi wybaczyć. Mimo technicznych niedociągnięć gra wciągnęła mnie jak wir morski. Eksploracja dna, odkrywanie nowych miejsc, zbieranie sprzętu i usprawnianie okrętu – to wszystko sprawia autentyczną radochę, budzi w nas małe dziecko wychowane na Vernie i Stevensonie. Odnajdujemy w sobie żyłkę odkrywcy, który chce zobaczyć, co się zaraz stanie i gdzie dopłyniemy.

Diluvion, mimo niedopieszczonej narracji, pozwala poczuć magię awanturniczej opowieści o bandzie wyrzutków, którzy mają dużo do ugrania i przypadkiem wplątują się w grubszą aferę. Zwłaszcza że już w drugim obszarze historia przyspiesza i nabiera rumieńców.

Lokacje podtrzymują iluzję potężnego oceanu, mimo że nie należą do gigantycznych. Autorzy zadbali o odpowiedni balans między nieskrępowaną podróżą i walką a wykonywaniem misji fabularnych. Kiedy po prostu płyniemy, mamy poczucie odległości, jaką przemierzamy, ale się nie nudzimy. Jesteśmy w drodze i sprawia nam to frajdę. Jeśli do tego się zgubimy i przypadkiem natrafimy na zatopiony wrak z ciekawym skarbem, przyjemność wzrasta.

Sytuacja dzieła Arachnid Studios przypomina trochę doświadczenia z pierwszym Gothikiem. To bardzo niedopracowana gra, która intryguje światem i przy bliższym poznaniu potrafi oczarować grywalnością, jeśli wybaczymy jej błędy. Po prostu zbyt często dostrzegamy jej crowdfundingowo-indyczy charakter i budżetowość. Diluvionowi brakuje ostatecznego szlifu, który uczyniłby z tego minisandboksa prawdziwą perełkę gatunku. Taką jak Bastion, This War of Mine, The Banner Saga czy Limbo.

Mimo wszystko warto dać tej produkcji szansę. Można psioczyć na rozmaite bugi i drobne niedogodności, ale jedno pozostaje bezsprzeczne. Diluvion to gra zrobiona z pasją i zaangażowaniem. Czuć to na każdym kroku. Dlatego jeśli zaciśniecie zęby i przywykniecie do paru niewygód, czeka Was naprawdę fajna przygoda. No i całkiem możliwe, że za jakiś czas twórcy dopracują swoją grę.