Recenzja gry Bravely Default 2 - bardziej default niż bravely

Oldskulowość w grach, niczym miecz przeznaczenia, ma dwa ostrza. Jednym jest sprawdzona, znana i lubiana formuła. Drugim zaś wtórność. Co ciekawe, na obu tych polach Bravely Default 2 się wyróżnia. Otrzymujemy bowiem bardzo solidne jRPG ze wszystkimi tropami, które uwielbiają fani gatunku. Patrzysz na słodkie wizerunki postaci, poznajesz imię księżniczki (Gloria), dowiadujesz się, że trzeba odzyskać skradzione kryształy czterech żywiołów – i bum, od razu wiesz, co trafiło w twoje ręce. Nic cię tu niemiło nie zaskoczy, żadna mechanika nie będzie obca. Wszystko wykonano zgodne z Instrukcją Projektowania Typowych Gier jRPG. To trochę jak oglądanie kolejnej ekranizacji Dumy i uprzedzenia czy poznawanie różnych wersji początków Batmana. Nie oczekujemy nowinek – jesteśmy ciekawi, jak twórcy poradzili sobie raz jeszcze opowiadając tę znaną wszystkim historię.

Oto Gloria, księżniczka jednego z królestw ze świata gry.

Niestety, Bravely Default 2, jak wiele tego typu bezpiecznych gier (ot, choćby seria Assassin’s Creed), jest po prostu szalenie przewidywalne. To formuła, którą widzieliśmy już tyle razy na przestrzeni ostatnich 30 lat, czy to zwiedzając różne linie czasowe w Chrono Trigger, czy ścierając się z Sephirotem, czy wreszcie – biorąc nowszy przykład – nudząc się w zbyt długim i powtarzalnym Octopath Traveler. Niestety, nie dodając wiele od siebie do klasyki Bravely Default 2 staje się po prostu odtwórczym klonem. To bardzo solidna rzemieślnicza robota, a pod względem jRPG-owych mechanizmów rozgrywki wręcz znakomita, ale za serce nie łapie.

jRPG-owanie

Grafika w grze jest nierówna. Malowane pejzaże miast są śliczne, ale już otwarty świat straszy przedpotopową oprawą...

Pokemony zajmują wyjątkowe miejsce w sercach fanów na całym świecie. Ale nie w moim – a jednym z powodów jest ich stagnacja. Najnowsza odsłona nie wprowadziła w starutką mechanikę wielu zmian czy nowinek. W efekcie błyskawicznie się nią znudziłem – bo co to za frajda, gdy w grze brakuje wyzwania – i nawet się nie łudzę, że kiedyś do niej wrócę.

Pod tym względem seria Bravely Default prezentuje całkowicie odmienne podejście. Twórcy chcą dogodzić przede wszystkim hardkorowym miłośnikom jRPG-ów, starając się zapewnić im odpowiedni poziom wyzwania i sporo zawartości do odkrycia. I wyszło im to naprawdę świetnie – ba, może nawet zbyt dobrze, szczególnie z tym poziomem trudności, ale o tym za chwilę. Zaczniemy od rozwoju postaci i systemu walki.

Nie ma to jak wygrana!

Tytuł gry, dziwny na pierwszy rzut oka, wygląda jak z Generatora Nazw Japońskich RPG-ów. Cokolwiek by o nim nie sądzić, odwołuje się do kluczowej mechaniki serii. W trakcie turowych starć z wrogami możemy wykonać jakąś akcję, np. zaatakować wroga, rzucić czar czy odpalić jedną z wielu umiejętności dwóch aktywnych w trakcie starcia klas postaci. Klasyka gatunku. Poza tym jednak gra daje nam opcję zachomikowania sobie akcji. Robimy to wybierając opcję default. Odwrotnie działa brave, które pozwala wykonać do trzech dodatkowych ruchów w danej turze (możemy je wykonać też na zapas, kosztem przyszłych tur). Odpowiednie balansowanie tymi decyzjami jest więc kluczowe – może nie w starciach ze zwykłymi mobkami, ale już w walkach z bossami wychodzi jak ważny jest ten taktyczny aspekt gry, bo mądre wybory będą decydować o sukcesie bądź porażce. W efekcie walki zawsze wymagają uwagi i nie wystarczy maszować jednego ataku – a to duży komplement w tym gatunku.

Walcz i płacz

Wymagający system walki doskonale współgra z rozbudowanym rozwojem postaci. W drużynie co prawda mamy zawsze te same cztery postaci (i dobrze, nie ma nic gorszego niż musieć wybierać z szerokiej ekipy, kto znajdzie się na polu bitwy), ale za to klas postaci (zwanych oczywiście zawodami – jobs) jest cała masa. Przez całą grę odkrywamy kolejne z nich – i choć niektóre są do siebie podobne, kombinacji naszej drużyny i tak mamy całe multum, bo każdy może wybrać sobie dwie aktywne klasy (oczywiście, żeby w pełni z nich korzystać, to dany bohater czy bohaterka muszą ją wcześniej wylevelować). Nie wątpię, że jRPG-owi wyjadacze szybko rozgryzą, które zawody są potężne, odniosłem bowiem wrażenie, że balans bywa w tej grze… nierówny.

Bój to nie będzie nasz ostatni.

A jak walki z bossam? Oj, pamiętam, jak denerwowałem się, gdy trafiłem na potężnego przeciwnika, który po prostu zmiatał moja drużynę z powierzchni ziemi. I szczerze – mam w związku z tym mieszane uczucia, bo ostatecznie jedynym sposobem na pokonanie tak silnego wroga okazywała się… godzina, dwie czy nawet trzy grindu. Tak, to jeden z tych klasycznych jRPG-owych tropów – cała klasyka gatunku pełna jest przecież gier, w których losowe starcia były równie obowiązkowe, co męczące. Bravely Default 2 w paru miejscach mnie jednak złamało – odkładałem Switcha po kilku nieudanych starciach z bossem (a jedno takie starcie to nawet kilkanaście minut) z poczuciem, że jutro czeka mnie przykry obowiązek – żmudny grind. Końcówkę gry przechodziłem na łatwym poziomie trudności, który wcale nie okazał się taki prosty. Ostrzegam więc, jeśli stworzycie sobie złą kompozycję klas postaci, albo nie lubicie grindować, to wasz Switch zacznie latać po waszym mieszkaniu.

W Bravely Default 2 nie zabrakło też tony ekwipunku, który możemy przydzielać postaciom (bądź wybrać opcję automatycznego doboru najlepszego – zdaniem gry – zestawu), dodatkowych umiejętności pasywnych, które wzmacniają naszych herosów. Ba, są nawet proste zadania poboczne, choć akurat ja szybko z nich zrezygnowałem, bo to zwyczajna zapchajdziura, w stylu przynieś, podaj, pozamiataj. I to dosłownie. Odpadłem po tym, gdy miałem zanieść jedzenie pewnemu mężczyźnie – musiałem latać do niego trzy razy, a raz zażyczył sobie… widelca. Mam wrażenie, że miało to być zabawne, ale, cóż, okazało się tylko wkurzające.

Defaultowe postaci

Dawno są tak nie oczytałem i nie nasłuchałem dialogów. Czwórka postaci, którymi kierujemy w Bravely Default 2, po prostu uwielbia ze sobą (i z innymi też) gadać – więc w ciągu tych kilkudziesięciu godzin, które zajmuje kampania, trudno ich dobrze nie poznać. Cóż jednak z tego, jeśli pisząc ten tekst, nie do końca pamiętam ich imiona. Niestety, bohaterowie w grze – zarówno ci nasi, jaki i typowi NPC-e – są papierowi. Napisano ich w sztampowy sposób – dobrzy są ofiarni i heroiczni aż do bólu, zaś ci źli uwielbiają złowieszczo śmiać się sami do siebie. Efekt nie jest ani szczególnie humorystyczny, ani interesujący.

Skoro postaci nie są szczególnie ciekawe, to może historia ciągnie grę? Niestety, ale składa się ona z banałów i ogranych motywów oraz dłużących się dialogów, a zwroty akcji są zapowiadanie z tak dużym wyprzedzeniem, że zaskoczą one chyba tylko największe gapy. W efekcie tylko kilka momentów zrobiło na mnie większe wrażenie. Historii nie pomaga sposób, w jaki ją opowiedziano, bo w Bravely Default 2 w zasadzie brak cut-scenek. Zdecydowana większość wydarzeń opowiadana jest przez postaci stojące w linii na ekranie. Nawet te niezbyt częste cut-scenki trzymają się tej konwencji. W efekcie wszystko opiera się na rozmowach, łamiąc zasadę „show, don’t tell”. Pełno jest też sytuacji, gdy pokonany przeciwnik po prostu ucieka z pola bitwy, a nasze postaci, niczym zagubione dzieci, patrzą na to bez żadnej reakcji.

Mam świadomość, że taka konwencja, pełna patosu i oklepanych tropów, znajdzie swoich admiratorów. Dla mnie jednak to było doświadczenie raczej z tych obojętnych – bo nawet nie negatywnych. O ile historię śledziłem sobie jednym okiem, o tyle rozwój postaci i ciekawe (a także cholernie trudne) walki taktyczne były tym, co ciągnęło mnie ku zakończeniu gry. Od tego, co uważacie za ważniejsze, zależeć będzie Wasz odbiór Bravely Default 2.

jRPG, które możesz poznać

Każde lochy to oczywiście masa losowych starć z potworami.

Spędziłem z Bravely Default 2 długie dwa tygodnie i był to istny rollercoaster emocji. Od początkowego dystansu dla graficznego stylu chibi, przez wciągnięcie się w dopracowane i rozbudowane mechanizmy taktycznej walki, aż po okazjonalną wściekłość na wysoki poziom trudności (nie lubię przegrywać) czy wreszcie obojętność, z jaką pozostawiła mnie przewidywalna historia i papierowe postaci.

Nie bawiłem się w tym czasie źle, ale nie będę też długo wspominał Bravely Default 2. To po prostu jedna z tych gier, które szybko zapomnę. Nie ma tutaj odpowiedników rozmowy Clouda z Tifą na placu zabaw, postaci na miarę Dragon Questa 8 lub Final Fantasy IX czy odjechanego settingu w stylu Disgaeai. Jest za to świetny system rozwoju postaci, wymagający taktycznego zamysłu system walki i trudni bossowie. Ostatecznie wychodzi z tego raczej bezpieczna i mocno oldskulowa produkcja. Idealna, jeśli macie ochotę na typowego jRPG-a. A jeśli szukacie czegoś świeżego? To nie znajdzie tego tutaj.