Pikmin 2 - recenzja gry

Nadszedł czas porzucać kolorowymi marchewkami w biegające biedronki! Nie śmiej się jednak na wyrost, jeśli nie miałeś styczności z pierwszą częścią tej gry; nie zdajesz sobie sprawy, jak ciekawa i oryginalna jest pozycja, o której tu mowa.

Pikmin. Po bagatela trzech latach od swej premiery w Japonii, dwóch i pół licząc od zakiełkowania na europejskiej ziemi, wpada w nasze dłonie jego sequel. Pierwszą częścią Nintendo utwierdziło graczy na całym świecie w przekonaniu, iż potrafią i chcą robić gry ponad miarę oryginalne, grywalne, obdarzone piękną grafiką. Pikmina nie można było zaszufladkować pod jakikolwiek zbiór w powstałej dotychczas bibliotece gier. Zawierała elementy bardzo wielu gatunków. Śmiałbym stwierdzić, iż stanowi sama w sobie nową kategorię - PIKMIN. Ciepło przyjęto tę pozycję. Kiedy Pikminem gracze się nasycili, zarzucili mu jako podstawowe niedopatrzenia: brak trybu wieloosobowego i zbyt krótki czas ukończenia gry (poniżej 10 godzin). Nintendo zanotowało powyższe uwagi, czego konsekwencją było wrzucenie starych i nowych pomysłów do jednego worka pod tym samym szyldem, z doklejoną po prawej stronie cyfrą „2”. Nawiązań do poprzedniczki jest wiele, a nowa fabuła jest dalszym ciągiem przygód kapitana Olimara i jego przedziwnej armii przypadkowo spotkanych pomocników.

Po długim locie powrotnym z planety zamieszkałej przez Pikminy, kapitan Olimar napotyka na swojego szefa, który informuje go o potężnych długach ich firmy. Na tle zajścia, roboty komornicze (!) konfiskują ostatnią posiadłość firmy jaką jest - tudzież była - rakieta Olimara. Kapitan z szefem pozostają sami, z ledwo latającym gratem należącym do prezesa. Ten zauważa, że Kapitan Olimar wrócił z podróży z niesamowitym artefaktem, jakim okazał się kapsel od butelki. Szef natychmiast nakazuje powrót na tajemniczą planetę, widząc szansę zdobycia niezwykłych skarbów. Tak oto wylatujemy, wraz z synem Louie’m, ku kolejnej przygodzie.

Pikmin 2 to (podobnie jak część pierwsza) gra strategiczno/logiczna. Tytułowe Pikminy to zwierzątka które niczym podwładne nam wojsko, będą starać się wykonywać nasze rozkazy. Mają coś z legendarnych lemmingów (na pewno oba gatunki łączy to, że jest ich czasem na ekranie tak dużo!). Gra opiera się w większej mierze na trybie jednoosobowym. Wraz z postępem, udostępniają się kolejne opcje w menu. Zaczynamy naszą karierę od odnalezienia pierwszych Pikminów i swojego syna, Loui’ego, który katapultował się tuż przed lądowaniem. Między Synem, a Ojcem istnieje bardzo ważna zależność. Kontrola obu bohaterów pozwoli wykonywać - w odrębnych miejscach - różne prace, co bardzo rozwija nasze pole manewru. Z czasem gdy mamy więcej Pikminów, grupą szturmową z Kapitanem Olimarem na czele wybijamy kolejnych wrogów, zaś Loui’m zbieramy pokonane owady i zanosimy je na przemiał do naszych baz. Przeniesione do baz tkankowe zdobycze są przetwarzane na nowe Pikminy. W poprzedniej części były ich trzy różne typy, a każdy o swoich własnych specyficznych właściwościach, co dawało się we znaki podczas działań w terenie. Teraz do tych – już standardowych – dostaliśmy dwa nowe rodzaje, nie posiadające swoich baz. Są nimi chude albinoski i otyłe fioletowe sztuki. Podczas gdy białe potrafią wykopywać z ziemi różne przedmioty i są odporne na truciznę, grubasy są w swej sile równe dziesięciu innym Pikminom. Dzięki takim ułatwieniom potrzebna nam jest tylko kilku fioletowych do uniesienia cięższego przedmiotu, miast angażować do tego całą armię pociesznych stworków. Do nowych „marchewek” doszli też nowi ich pożeracze. Przeciwników mamy teraz koło trzydziestu, co jest dość pokaźną sumą.