Neverwinter Nights 2: Wrota Zachodu - recenzja gry

Nasz bohater zaczyna od 8 poziomu doświadczenia, by pod koniec gry dojść do 13-15. Wyższy poziom będzie później bardzo potrzebny, ponieważ ostatnia walka, tak jak nakazuje tradycja, jest niesamowicie trudna. Oczywiście po świecie nie poruszamy się sami. Pomocy w odkryciu tajemnicy przeklętej maski udzielają nam trzy osoby. Jest to ciekawy zabieg, ponieważ przyjęło się, że towarzyszy do wyboru jest znacznie więcej. Tutaj, na naszą wesołą gromadkę składają się: Rinara – należąca niegdyś do Nocnych Masek łotrzyca, której priorytetem życiowym jest pieniądz; Mantides – były paladyn, który przed kilkoma laty stracił wiarę i własne poczucie wartości oraz Charissa – kapłanka Tyra, arogancka i stosująca się do cytatu z filmu Dzień Świra: „Moja jest tylko racja i to święta racja. Bo nawet jak jest Twoja, to moja jest mojsza niż twojsza.”.

Po założeniu przeklętej maski, główny bohater atakowany jest przez zjawy.

Trochę szkoda, że nie dano nam większego wyboru. Oprócz stworzenia własnej postaci nie można już w żaden inny sposób modyfikować drużyny. Przez cały czas odczuwałem brak maga, chociaż trzeba przyznać, że gra jest skonstruowana w ten sposób, że można sobie bez niego poradzić. Pozbawienie gracza wyboru, programiści Ossian Studios rekompensują za to zastosowaniem się do stwierdzenia, że „nie liczy się ilość, a jakość”. Towarzysze są postaciami wyrazistymi, posiadającymi swoją historię, na którą podczas przygody można dodatkowo wpływać. Często wywiązują się między nimi ciekawe dyskusje, a podjęte działania zmieniają ich podejście do naszej osoby. Jest to wielka zaleta gry, pozwalająca lepiej wczuć się w klimat. Życzyłbym sobie, aby przy kreowaniu towarzyszy scenarzyści nowych gier RPG wzięli przykład z pracy twórców Wrót Zachodu.

Co ciekawe, w grze przyjdzie nam poruszać się jedynie w obrębie miasta. Wyjście poza jego mury zdarzy się dwa, może trzy razy. Moim zdaniem takie posunięcie wyszło Wrotom na dobre. Jak na dodatek, ten stosunkowo niewielki obszar w zupełności wystarcza, a dzięki temu, że ma taką, a nie inną wielkość, twórcy mogli się do jego opracowania porządnie przyłożyć.

Przede wszystkim miasto wydaje się żywe. W porcie ciągle poruszają się marynarze i wszelkiej maści opryszkowie. Co chwilę mija nas jakiś obdarty troll, jaszczur lub zwykły żebrak. W dodatku w każdej chwili możemy stać się ofiarą kradzieży lub zostać oszukani przez nieuczciwego sprzedawcę, co tylko potęguje wrażenie przebywania w naprawdę niebezpiecznym miejscu. Po przejściu do bogatszych dzielnic może zdarzyć się, że zaczepi nas demonstrant, chcący zdobyć podpis pod swoją petycją; na targu zaś kuglarz pokazuje swoje sztuczki zgromadzonym wokół niego gapiom. Te wszystkie szczegóły sprawiają, że czujemy, jakbyśmy sami byli w środku tego wszystkiego. Wrota Zachodu nie pozostawiają nas obojętnymi - to intrygujące miasto, którego wszystkie zakamarki wręcz proszą się o odkrycie. Jedyną wadą jest to, że takie wrażenia ma się głównie na początku. Kiedy całe miasto zostanie już zwiedzone, urok przestaje działać, a my nie zwracamy już na nie takiej uwagi.

Jak w każdym erpegu jednym z fundamentów rozgrywki są zadania. Z tego elementu twórcy również wyszli obronną ręką. Questy zarówno poboczne, jak i te związane z głównym wątkiem fabularnym są dobrze przemyślane, różnorodne i w większości po prostu ciekawe. Nie brakuje zadań krótkich, ale część jest wyjątkowo rozbudowana, a ich przejście zajmuje sporo czasu. Przykładem może być misja, w której dowiadujemy się, że z pewnej wystawy został skradziony cenny kielich. Pierwszym śladem pozostawionym przez złodzieja jest list z zagadką. Rozwiązując ją, docieramy do niego, a na miejscu okazuje się, że sprawa jest bardziej zawiła i że właściwie to dopiero początek.

Krewny słynnego chomika Boo.

Twórcy pokazują również, że nie brakuje im poczucia humoru. Świadczy o tym dobitnie jedno z zadań, w którym pierwszoplanową rolę odgrywa krewny chomika Boo, bardzo dobrze znanego z Baldur’s Gate. Więcej nie zdradzę, żeby nie psuć zabawy.

Od strony wizualnej gra prezentuje się przeciętnie. Chociaż nie jest brzydka, to jednak korzysta z tych samych efektów co podstawowa wersja Neverwinter Nights 2. Miałem wrażenie, że jest wręcz od niej słabsza. Nie przeszkadza to w graniu, ale nie ma się też czym zachwycać. Cały system gry również bazuje na podstawce i nie uświadczymy tutaj nowości wprowadzonych w Masce Zdrajcy i Gniewie Zehira. Czasami podczas zabawy miałem także problem ze sztuczną inteligencją towarzyszy. Nieraz zdarzyło się, że jedna lub dwie osoby zostawały w jakimś miejscu, chociaż wybrałem dla nich tryb podążania za aktualnie aktywną postacią, co potrafiło być szczególnie irytujące podczas walki. Do lokalizacji Wrót Zachodu nie można się zbytnio przyczepić. Szkoda tylko, że podczas dialogów rzadko kiedy podłożony jest głos.

Jako dodatek Wrota Zachodu prezentują się świetnie. Największą ich zaletą jest wciągająca fabuła. Ten element powoduje, że gra pozostawia po sobie bardzo dobre wrażenie. Ossian Studios udało się również oddać klimat miasta – Wrót Zachodu i wymyślić kilka naprawdę ciekawych, momentami śmiesznych, a czasami mrocznych zadań. Każdemu fanowi serii Neverwinter Nights mogę śmiało polecić ten dodatek. Nie zawiedziecie się na nim i myślę, że tak jak ja będziecie od tej pory z niecierpliwością słuchać plotek o tym, czy w kanadyjskim studio nie tworzy się czasem czegoś nowego.

Karol „Karolus” Wilczek

PLUSY:

• wciągające zadania;
• ciekawi towarzysze, mający wpływ na grę;
• oddany klimat niebezpiecznego i skorumpowanego miasta;
• świetna fabuła...

MINUSY:

• ... która rozkręca się dopiero w drugiej połowie gry;
• przestarzała grafika;
• momentami problemy ze sztuczną inteligencją drużyny;
• tylko trzech dostępnych towarzyszy.