Neverend - recenzja gry

Właściwa zabawa rozgrywa się na dwóch różnych płaszczyznach. Autorzy Neverend zastosowali w tym miejscu zbliżony schemat do wielu producentów tzw. japońskich cRPG-ów. Podróżując po miastach, jesteśmy zmuszani do obserwowania sterowanej postaci ze statycznych kamer. Rozwiązanie to ma swoje zalety, ale i wady, które w tym konkretnym przypadku zdecydowanie jednak przeważają. Wynika to między innymi z niewygodnego sterowania główną postacią. Na pojedynczych ekranach nie sprawia to jeszcze większych problemów. Przy zmianach perspektywy można się jednak pogubić. Sama gra zresztą nie stara się tego w żaden sposób ułatwiać. Kamery ulokowane bowiem zostały w dość nietypowych miejscach. Warto jednocześnie dodać, iż w większości miast jesteśmy w miarę bezpieczni. Spotkania z potworami zaliczają się w tym przypadku do rzadkości. Po opuszczeniu miasta jesteśmy z kolei przenoszeni na trójwymiarową mapę okolicy, w której Agavaen obserwujemy z lotu ptaka. Także i ten widok nie jest wygodny, gdyż w znacznym stopniu ogranicza widoczność. W rezultacie trzeba się sporo nabiegać, żeby w miarę dobrze poznać okolicę.

Ojej! Jakie fajne wisiorki do kolekcji!

Zanim przejdę do kwestii związanych z eksterminacją stworów, kilka słów na temat RPG-owej otoczki Neverend. Na początek powiem może o tych sprawach, które wybitnie nie przypadły mi do gustu. Neverend momentami sprawia wrażenie gry wyjątkowo liniowej. Niektórym graczom może to oczywiście nie przeszkadzać. Sądzę jednak, iż typowy fan komputerowych RPG-ów chciałby dysponować pełną swobodą podejmowanych działań. W wielu sytuacjach dociera się do miejsc, w których bez odnalezienia potrzebnych przedmiotów, czy odbycia rozmowy z konkretną postacią nie można posunąć fabuły do przodu. Co więcej, w miarę rozwoju zabawy liczba wymaganych i zarazem stawiających na dokładną eksplorację questów stopniowo się zwiększa. Dodam jeszcze tylko, że w grze zawarto co najwyżej symboliczny dziennik zadań, który w wybranych jedynie przypadkach objaśnia, gdzie należy się udać. We wszystkich pozostałych sytuacjach sporo się trzeba naszukać. Dla mnie jest to próba sztucznego wydłużenia czasu gry. Niektórych graczy może również denerwować to, iż już w początkowej fazie zabawy natrafia się na bardzo silne stwory, których za wszelką cenę należy unikać. Generalnie jednak poziom trudności obowiązkowych starć został wyważony w dość przyzwoity sposób.

Zdecydowanie lepiej wypada na tym tle kwestia parametrów i różnorakich współczynników, którymi główna bohaterka została opisana. Mamy tu do czynienia z typowymi rozwiązaniami. Zastosowano pięć podstawowych współczynników – siły, zręczności, wytrzymałości, inteligencji oraz percepcji. Ich znaczenia osobom, które miały już kontakt z grami role-playing nie muszę chyba objaśniać. Warto jednocześnie dodać, iż wskakując na wyższe poziomy doświadczenia, współczynniki te można dalej rozwijać. Oprócz tego zadbano o dodatkowe parametry, opisujące zdolność w posługiwaniu się danym modelem broni, czy też czarami z wybranej przez siebie grupy (ofensywne, defensywne, wspomagające). Autorzy Neverend zastosowali w tym miejscu dość sprawdzony schemat, znany między innymi z gier z serii Dungeon Siege. Wykorzystywanie danego modelu broni podnosi konkretną umiejętność głównej bohaterki. Pomysł jest bardzo dobry i także tu w stu procentach się sprawdził.

Zielono mi...

Nie mogę również pominąć ciekawie zrealizowanego mechanizmu pozwalającego na pozyskiwanie nowych czarów. Pomijam w tym miejscu scrolle jednokrotnego użycia. Nie odczuwałem zbytniej potrzeby korzystania z nich. Wróćmy jednak do właściwych czarów. Po zdobyciu magicznego zwoju gra daje nam możliwość przygotowania nowego zaklęcia. Żeby to jednak można było zrobić, należy dysponować ściśle określonymi magicznymi runami. Ponadto trzeba uaktywnić je w określonej kolejności. Muszę przyznać, iż zapamiętywanie nowych czarów zrealizowane zostało w bardzo ciekawy sposób. Premiuje ono też dokładną eksplorację map, gdyż najlepsze runy są najczęściej poukrywane w pilnie strzeżonych skrzyniach. Czary, podobnie jak w wielu klasycznych RPG-ach, „regenerowane” są przy odpoczynku. W tym przypadku najlepiej jest korzystać ze stosunkowo tanich łóżek w tawernach, gdyż zdobywane w trakcie zabawy namioty znikają z inwentarza (??) po jednokrotnym ich rozbiciu. Ich jedyną zaletą jest więc możliwość odpoczynku w terenie, co jest szczególnie przydatne przy dłuższych wędrówkach.

Najwyższa już chyba pora powiedzieć nieco więcej na temat właściwych walk. Także i tu można doszukać się licznych odniesień do japońskich RPG-ów, ze szczególnym uwzględnieniem znanej PeCetowcom drugiej części Grandii. Przebieg starć jest w głównej mierze uzależniony od zwinności postaci, a także od wybranego typu ataku. Co ciekawe, z elementami tymi mamy do czynienia zarówno w przypadku drużyny gracza, jak i samych przeciwników. Najczęściej jest tak, iż wszystkie istoty znajdujące się na polu bitwy mogą wybierać pomiędzy kilkoma różnymi rodzajami ataków. Jak można się łatwo domyślić, silniejsze lub wyjątkowo precyzyjne uderzenia wymagają dłuższego przygotowania. Przeważnie zadają one jednak poważne obrażenia. Niejednokrotnie można też liczyć na dodatkowe bonusy, jak na przykład tymczasowe ogłuszenie danego potwora. Zamiast ataku można oczywiście wykonać jedną z kilku innych czynności, jak chociażby wyleczyć sterowaną postać lub wzmocnić ją przy wykorzystaniu odpowiednich fiolek.

Nie spodobało mi się natomiast to, iż nawet w sytuacji odniesienia poważnych obrażeń potwory nie traciły nic na sile. W rezultacie walki opierały się najczęściej na błyskawicznej eliminacji najszybszych istot. Po zakończonym pojedynku możemy oczywiście pozbierać pozostawione przez wrogów przedmioty. Wiele z nich może być wykorzystanych przez główną bohaterkę. Agavaen może korzystać ze zbroi, rękawic, butów, a nawet magicznych pierścieni i naszyjników. Każdy ze zdobywanych lub kupowanych od sprzedawców przedmiotów jest dokładnie opisany. Sam inwentarz został skonstruowany w bardzo przemyślany sposób. W oddzielnych zakładkach zlokalizowano tradycyjny ekwipunek, magiczne zwoje czy chociażby przedmioty potrzebne do wykonania określonych questów. Gra dodatkowo blokuje przy sprzedaży te obiekty, z których główna bohaterka aktualnie korzysta. Utrudnia to co prawda porównywanie dwóch przedmiotów, aczkolwiek w moim przekonaniu było to słuszne posunięcie.

Ile tu tych schodków... nie widział ktoś przypadkiem windy?

Oprawa wizualna stanowi bez wątpienia jeden z najsłabiej wykonanych elementów Neverend. Producenci zastosowali dość nietypowy patent, polegający na połączeniu trójwymiarowych postaci (i innych obiektów) z prerenderowanymi scenami. W rezultacie wiele lokacji poraża swoją prostotą, choć zdarzają się też na szczęście nieliczne wyjątki. W szczególności widać to na przykładzie niektórych miast, które wykonano z dużą dokładnością. Jednocześnie warto zauważyć, iż odwiedzane w trakcie zabawy wioski są stosunkowo duże. Dodatkowo można korzystać z rozmieszczonych tu i ówdzie znaków, tak aby szybciej przemieszczać się do wybranych sektorów miasta. Zdecydowanie gorzej wypadł natomiast ekran mapy całego świata. O niewygodnym ustawieniu kamery wspomniałem już wcześniej. Jednocześnie pragnąłbym dodać, iż badane tereny są wyjątkowo monotonne. Nie byłoby to jeszcze tak uciążliwe gdyby nie to, że do wielu lokacji trzeba dotrzeć na własną rękę, przez co dokładna eksploracja mapy wydaje się być nieunikniona. Nieco lepiej wykonano natomiast walki, w trakcie trwania których możemy zaobserwować między innymi miłe dla oka najazdy kamery, czy dodatkowe efekty towarzyszące odpalanym czarom. Warstwa dźwiękowa Neverend woła o pomstę do nieba. Wypowiadane przez aktorów dialogi są BARDZO sztuczne. Beznadziejnie dopasowano również utwory muzyczne, przez co miałem ochotę się ich możliwie jak najszybciej pozbyć.

Neverend większości graczy nie przypadnie raczej do gustu. Widoczna praktycznie na każdym kroku spora liniowość rozgrywki odstraszy wielu miłośników klasycznych gier role-playing. Nie można również pominąć kwestii niezbyt przyjemnej dla oka grafiki, choć ona odgrywa tu raczej drugoplanową rolę. Nie ukrywam, iż przy Neverend spędziłem co najmniej kilkanaście godzin i w wielu miejscach nieźle się bawiłem. 60 złotych na ten tytuł bym jednak nie wydał, tym bardziej iż wiele doskonałych dwuwymiarowych RPG-ów zdążyło w międzyczasie trafić do tanich serii wydawniczych.

Jacek „Stranger” Hałas

PLUSY:

• dobrze zbudowany system rozwoju głównej postaci;
• ciekawe walki;
• napotykane potwory są dość zróżnicowane, nie zabrakło również kilkunastu potężnych bossów;
• interesujący sposób pozyskiwania nowych czarów.

MINUSY:

• gra w wielu miejscach jest zbyt liniowa, przez co upodabnia się do klasycznych przygodówek;
• trywialne (szczególnie w początkowej fazie gry) questy, które nie każdemu przypadną do gustu;
• stosunkowo krótki czas zabawy (jak na grę RPG);
• oprawa audiowizualna;
• dziwnie zrealizowane korzystanie z namiotów – po każdym użyciu obiekt taki bezpowrotnie się traci.