Halo 3 - recenzja gry

Sposób rozgrywki nie zmienił się. Identycznie jak w części pierwszej i drugiej, sterujemy Master Chiefem, z tą różnicą, że tym razem obyło się bez zbędnych niespodzianek. Jeśli rozgrywamy kampanię solo, nie uświadczymy już grania Arbitrem, co chyba wyszło grze na dobre. Gra podąża jednak zdecydowanie drogą wyznaczoną przez część drugą – tym razem tylko skala jest większa. Jakby nie było ważą się losy świata, to i oprawa musi być wyjątkowa. Skupmy się jednak przez chwilę na istotnych szczegółach, z których seria zawsze słynęła. Z zauważalnych na pierwszy rzut oka różnic należy wymienić przede wszystkim nowe rodzaje broni, nowe pojazdy i przedmioty. Na dalszy plan zeszły plazmowe bronie obcych na rzecz typowych karabinów ludzi i zupełnie nowych spikerów i maulerów. Pierwszy z pozoru przypomina strzelbę plazmową, ale różni go uzupełniana amunicja i siła rażenia. Drugi to hybryda shotguna i rewolweru, siejąca zniszczenie z bliskiej odległości. Z rzadka można pobawić się miotaczem płomieni czy też przenośnym działkiem automatycznym, ale akurat te bronie nie mają w kampanii decydującego znaczenia. Oprócz znanych już Ghostów, Wraithów czy Warthogów, przyjdzie nam korzystać z zupełnie nowych Chopperów (groźniejsze jako kamikadze w rękach wroga niż w naszych) czy też, uwaga, latających stalowych Szerszeni marines. Bitwy nie toczą się zresztą tylko na ziemi, ale też w powietrzu i są też znacznie bardziej intensywne niż w poprzedniej części.

Biedny, mały Grunt w opałach.

Zupełną nowością są przedmioty, które możemy wykorzystywać nie tylko my, ale również i nasi przeciwnicy. Jeśli nagle zostaniesz oślepiony jasnym blaskiem, oznacza to, że któryś z Brutów właśnie użył flary. Mamy też specjalne pole siłowe, wyglądające niczym szklana półkula, chroniąca wszystkich w środku przed strzałami z zewnątrz. Mimo że zasady rozgrywki pozostały takie same jak w części drugiej, to jednak Halo 3 jest znacznie dojrzalsze i bardziej satysfakcjonujące. Kampania jest wolna od jakiejkolwiek monotonii, czego nie można było powiedzieć o poprzedniczce. Tam wyraźnie skupiono się na trybie multiplayer, co odbiło się na jakości rozgrywki dla jednego gracza. Tutaj jest to bardziej wyważone, choć nie ukrywajmy, Halo 3 to przede wszystkim pokaz możliwości Xbox Live i prawdziwy raj dla wszystkich maniaków respawnowania i strzelania w podskokach.

Zanim jednak przejdziemy do zabawy w grupie, wypada wytknąć kilka drobnych błędów, których autorzy się nie ustrzegli. Zaczniemy od najbardziej doskwierającej inteligencji, a raczej jej braków u naszych sojuszników. Pierwsza zasada każdego szanującego się Spartana w Halo 3 powinna brzmieć: umiesz liczyć, licz na siebie. Powód jest prosty, marines będą zapewne bezsensownie się miotać tam i z powrotem, a efekt szturmu będzie taki, że po wszystkim pozbieramy ich amunicję z podłogi. Co ciekawe, nie tyczy się to wcale wrogów, którzy – podobnie jak w poprzednich Halo – są całkiem sprytni. Dokuczliwi stają się nawet Grunci, którzy w pojazdach często działają jako kamikadze. Kolejnym problemem jest brak automapy. W naszym świecie systemy GPS znajdziemy nawet w rzęchach przywleczonych na lawetach zza zachodniej granicy. Dlaczego więc supernowoczesny żołnierz przyszłości nie dysponuje tak prostą zabawką? Dwa zarzuty to mało, więc dorzućmy jeszcze trzeci, by liczba się zgadzała. W trzech słowach: finałowe sekwencje kampanii – ale to akurat każdy musi zweryfikować osobiście. Mimo tych drobnych wad, bilans rozgrywki solo jest dodatni. Kampania mimo drobnych niedociągnięć jest epicka, na wyższych poziomach trudności bardzo emocjonująca, no i najważniejsze, w przeciwieństwie do części drugiej, satysfakcjonująca. Przejdźmy teraz na drugą stronę medalu i spójrzmy równie chłodnym okiem na tryb multiplayer.

Prawdę powiedziawszy jest tu wszystko, czego każda strzelająca dusza może zapragnąć. W kampanię możemy grać w trybie kooperacji wraz z trzema innymi graczami. Rozgrywka na dzielonym ekranie jest wprawdzie możliwa, ale trzeba przyznać, że najlepsze wrażenia oferuje gra przez Xbox Live (oczywiście możemy też grać lokalnie drugim padem lub łącząc konsole w system link). Co ciekawe, zamiast biegających różnokolorowych Spartanów, drugi gracz wciela się w Arbitra, a trzeci i czwarty w elitę obcych. Sam tryb multiplayer jest rozbudowany do astronomicznych rozmiarów. Mamy tu typowe rozgrywki takie jak zdobywanie flagi czy po prostu zwykłe wybijanie się, ale też specyficzne jedynie dla Halo 3, jak Infestation, gdzie jedna połowa graczy to zakażeni obcy, których zadaniem jest zakazić resztę. W sumie na jedenastu mapach, możemy zagrać w dziewięciu różnych trybach, a do tego dochodzi jeszcze opcja własnych ustawień, gdzie możemy dokładnie ustalić odporność graczy na trafienia, szybkość poruszania się i inne istotne detale. Jakby tego było mało, autorzy udostępnili opcję Forge (kuźnia) – nie jest to typowy edytor map, ale raczej specjalny rodzaj gry, w której już po rozpoczęciu możemy modyfikować otoczenie wytwarzając przedmioty, pojazdy, przenosząc niektóre elementy konstrukcji. W świecie gier multiplayer kuźnia jest przypadkiem tak bardzo odosobnionym i oryginalnym, że trudno sobie wyobrazić tysiące graczy, którym będzie się chciało odkrywać wszystkie jej zalety.

Multiplayerowe szaleństwo.

Element ten daje jednak duże pole do popisu tym, którzy zostaną z Halo 3 gdy opadnie kurz. Dzięki opcji nagrywania, najlepsze momenty możemy uwiecznić i wymienić się ze znajomymi. Co ciekawe, nagrane klipy nie są jedynie zapisem video, ale interaktywnym filmem pokazywanym w czasie rzeczywistym (możemy w trakcie zmieniać widok). I nie tylko filmami możemy się wymieniać, ale dosłownie wszystkim, co udało nam się wytworzyć w Halo 3, łącznie z ustawieniami czy wariantami map z kuźni.

Jeśli chodzi o walory audiowizualne, to Halo 3, tak jak inne gry cyklu, jest w czołówce wśród tytułów aktualnie w tym temacie przodujących. Jeśli ktokolwiek twierdzi, że trzecia część to „dwójka” w wysokiej rozdzielczości, zwyczajnie mija się z prawdą. Owszem, nie ma tutaj może tak dużej ilości efektów specjalnych, jakie możemy podziwiać w Bioshocku (i póki co, jedynie w Bioshocku), ale nie można nie zauważyć fantastycznie dopracowanych tekstur, pojazdów, broni wyrenderowanej w najmniejszych detalach czy wreszcie dużych przestrzeni, na których zawsze dużo się dzieje. Bardzo dobrze wypadają też efekty świetlne, w szczególności prześwity, które wyglądają niezwykle realistycznie. Owszem, niektóre lokacje sprawiają wrażenie potraktowanych nieco po macoszemu, ale zaraz potem trafiamy w miejsce, które olśniewa liczbą detali.

Nie można też nie zauważyć pracy włożonej przez grafików w opracowanie żywego, wiarygodnego świata. Wizja inwazji obcych nie mogła po prostu być lepiej zrealizowana. Jedyne, co może przeszkadzać, to trochę za słabo wygładzone krawędzie, ale jest to drobiazg widoczny jedynie z bliskiej odległości na dużych ekranach LCD. Jeśli chodzi o dźwięk, cykl Halo zawsze przodował nad konkurencją i nie inaczej jest w przypadku części trzeciej. Marty O’Donnell, dysponując właściwie nieograniczonym budżetem, mógł popuścić wodzy muzycznej fantazji i stworzyć jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych w historii gier. Muzyka została nagrana przy udziale orkiestry w pełnym składzie, chóru i rozmaitych instrumentów i syntezatorów. Właściwie trudno tu cokolwiek dodać, to trzeba po prostu usłyszeć. Podobnie rzecz ma się z efektami dźwiękowymi nagranymi nowatorską metodą, by odgłosy brzmiały realistycznie dochodząc zarówno z małej, jak i z dużej odległości. Głosów postaciom użyczyli ci sami aktorzy, którzy pracowali nad częścią drugą. W roli Master Chiefa znów usłyszymy Steve’a Downesa, a Cortanie głosu użyczyła Jen Taylor (mała ciekawostka: Taylor podkładała też głos księżniczce Peach w grach Nintendo), natomiast komandor Keyes przemawia głosem gwiazdy serialu Dexter, Julie Benz.

Halo 3 jest jedną z najlepszych strzelanin na rynku i zapewne jednym z pretendentów do tytułu gry roku. Bungie zebrało wszystkie walory dwóch poprzednich części, dodało nowe elementy, by stworzyć strzelaninę jeśli nie wybitną i najoryginalniejszą, to na pewno znakomitą i niezwykle dopracowaną. Trzecie Halo do historii przejdzie zapewne głównie ze względu na zarobione pieniądze, ale jest to tytuł wart każdego centa. Kampania dla jednego gracza zabierze na standardowym poziomie trudności maksymalnie 15 godzin, ale już tryb multiplayer to kopalnia, którą można eksploatować całymi miesiącami. Pozycja absolutnie obowiązkowa dla każdego miłośnika strzelanin.

Maciej „Shinobix” Kurowiak

PLUSY:

• interesująca i wciągająca kampania;
• niezwykle dopracowana pod każdym względem;
• tryb multiplayer na lata.

MINUSY:

• bezmyślni marines;
• kampania mogłaby być trochę dłuższa.